یك راه حل برای یك مشكل عمومی
كالای جدیدی بخرید و به جای آن ، كالایی قدیمی را ببخشید. اجرای این روش در زندگی انفرادی آسان است . چنانچه با همسر یا هم اتاقی زندگی می كنید اجرای این روش مشكل تر می شود و داشتن یك خانواده ، اجرای آن را بیش از پیش مشكل می گرداند. تلاش برای اجرای این كار صرفنظر از وضعیت زندگی یا تعداد افراد ساكن در خانه ، ارزش زیادی دارد و پیامد آن یك زندگی قابل اداره و سازمان یافته است .
گرایش همگانی به لبریز كردن خانه ها موضوعی است كه صرفنظر از درآمد ، اندازه خانه ، محیط جغرافیایی ، نژاد و مذهب وجود دارد . انباشته كردن بیش از حد ، احساس استرس و درماندگی در مورد محل قراردادن وسایل و یافتن آنها را به دنبال دارد. احساس خفقان ناشی از این امر تأثیر منفی بر روان دارد و متعاقب آن ، فرد مستعدِ استرس و فشارهای عصبی می شود.
حقیقت آن است كه اكثر ما از كل ظرفیت فضای موجود انبار خانه خود استفاده می كنیم . حتی اگر دو یا سه انبار در آپارتمان خود داشته باشیم ، بی تردید همه آنها پر هستند . به هرحال صرفنظر از گنجایش هر یك از انبارها ، به نظر می رسد كه همواره راهی برای انباشتن آنها می یابیم .بهتر است هیچگاه دوباره كالای جدیدی نخریم یا هدیه ای نگیریم زیرا بدین ترتیب فضای خانه یا انبار خود را اشغال می كنیم . اما افسوس ! موضوع فقط همین نیست . اكثر ما ، دائماً كالاهای نو و استفاده شده را وارد انبار می كنیم .
سؤالی كه مطرح می شود این است كه همه آنها را چگونه و در كجا جای دهیم ؟ اكثر ما "خرده ریز " های موجود را مجدداً مرتب می كنیم تا فضا را برای خرده ریزهای جدید آماده نماییم . به جای رها شدن از آنها ، سعی می كنیم كه وسایل را مرتب ساخته ، به اجبار روی هم انباشته كنیم . انبارها ، پاركینگ منازل ، تاقچه ها ، كلیه فضاهای قابل انبار نمودن را لبریز می كنیم . حتی تعدادی از مردم در بیرون از منازل خود جهت فراهم نمودن فضای مورد نیاز خود ، انبارهایی اجاره می كنند . دلایل جمع آوری اشیاء و وسایل متفاوت است . از جمله نگرانی از این كه روزی به آنها نیاز پیدا كنیم یا شاید بر طبق عادت یا احساس دلتنگی از دور ماندن از شخص یا محلی خاص .
راه حل مسئله در صورت حفظ قدری نظم و ترتیب ، آسان و مؤثر است . باید عهد كنید كه وقتی كالایی وارد خانه می شود ، كالایی دیگر خارج شود . مثلاً فرض كنید كه دختر پنج ساله شما دو عدد خرس كوچك هدیه گرفته است . در صورت به كار گرفتن این سیاست ، شما و دخترتان باید تصمیم بگیرید یكی از عروسك هایی كه به نحوی با آن دو خرس كوچك قابل مقایسه هستند را از خانه خارج كنید تا فضای لازم برای قراردادن خرس های جدید فراهم شود. انجام این اصل پیامدهای مختلفی را به دنبال خواهد داشت . اول مقدار خرده ریزه های منزل شما كاملاً تحت كنترل قرار می گیرد . شما به طور عادی دائماً برای اجناس و وسایل جدید فضا سازی می كنید ولی حال این عمل را توسط برداشتن وسایلی كه دیگر مورد نیاز و یا استفاده شما نیستند ، انجام می دهید . نتایج مثبت این كار كاهش شدید هزینه های زندگی است .
این سیاست ، شما را وادار می كند كه درباره خرید وسایل جدید دو دفعه فكر كنید ، زیرا می دانید در قبال آن باید از وسیله دیگری دست بكشید . دوم با این كار برای فرزند خود الگویی می شوید ، و فرزندان شما به شریك شدن ( در وسایل و كالاهای خود ) با افراد محتاج اهمیت دهند . ما می توانیم به آنها توضیح دهیم كه كودكان بسیاری اسباب بازی ندارند و با خارج كردن تعدادی از وسایل خود از منزل و بخشیدن آنها به این كودكان ، زندگی آنان را روشن تر و شادتر می كنیم . این امر در مورد اسباب بازی ها ، اثاثیه ، و لباس ها قابل اجرا است .
مسلماً این اصل استثنائاتی دارد. مثلاً اگر اثاث كافی در منزل ندارید ( به صرف تسلیم شدن بی قید و شرط به این تصمیم ) خلاص شدن از وسایلی كه واقعاً مورد نیاز هستند ، احمقانه به نظر می رسد. اگر واقعاً به شلواری نیاز دارید یا كودك شما فقط تعداد معدودی اسباب بازی دارد ، بی تعارف احتیاجی به اعمال این سیاست نیست. حتماً موافق هستید در بسیاری موارد ، وسایلی كه واقعاً نیاز داریم را حفظ كنیم . به هرحال تصور می شود بسیاری از شما این اصل را لازم بدانید و از نداشتن منزلی شلوغ ،( صرفنظر از مقدار خرده ریزی كه مجدداً به دستتان می رسد ) لذت ببرید. این راه حلی بسیار مؤثر و ساده برای یك مشكل عمومی است.
