بارش محبت

سرشك دیده‏ها می‏بارد امشب محبت از شما می‏بارد امشب

ولایت، مغفرت، بركت، عنایت ز عرش كبریا می‏بارد امشب

شب وصل مناجاتی دلان شد اجابت با دعا می‏بارد امشب

كرامت می‏نوازد سائلان را سپهر هل اتی می‏بارد امشب

به شوق مجتبی در خلوت خود ببین چشم خدا می‏بارد امشب

گشا چشم و صفای یاسمن بین خدا را مست ذكر یا حسن بین

خوش آن ‏عشقی كز اسرار وجود است جهان بی عشق تاریك و كبود است

تولّی و تبرّی اصل دین است ملازم بودنش سّر صعود است

ولایت جلوه در ماه خدا كرد به لب‌های محبان این سرود است

قسم بر ذات شهراللّه اعظم حسن سر منشاء احسان و جود است

قسم بر صبر و مظلومی و غربت حسن نشناس، بدتر از یهود است

حسن مصباح راه متقین است كه می‏گوید مذّل المؤمنین است؟

جهان او را به غربت می‏شناسد فلك او را به رأفت می‏شناسد

هوای نفس در صلحش نبوده خدا او را به عصمت می‏شناسد

سگی كه لقمه از دستش گرفته وجودش را به رحمت می‏شناسد

علی كه اشجع كرّار باشد گلش را بر شجاعت می‏شناسد

فضای كوچه سرد مدینه به حق او را به غیرت می‏شناسد

ملائك صبر او را دوست دارند طواف قبر او را دوست دارند

دل این ایزد نما را می‏پرستد گل این عطر وفا را می‏پرستد

به خالش روزها در سجده هستند شب، این ماه ولا را می‏پرستد

به دشنامی كه شامی عبد او شد دعا نه ناسزا را می‏پرستد

اگر باشد عذاب حق به دستش دلم جُرم و خطا را می‏پرستد

كه می‏گوید كه او وجه خدا نیست؟ پرستیدن سزای مجتبی نیست؟

من عبدم آن نگار بی بدل را برم آن نام احلی من عسل را

به یاد آورده‏ام روزی كه بشكست به دستان الهی‏اش هُبَل را

به برق خنجر حیدر نشانش ادب آموخت آشوب جمل را

الهی دلبر دور از وطن، كو؟ شب جشن حسن، ابن الحسن كو؟