گزیده ای از عزلیات امام خمینی
جان جهان
به تو دل بستم و غیر تو كسى نیست مرا جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نیست مرا
عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال به خدا، غیر تو هــرگز هــــوسى نیست مرا
بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نیست مرا
پــــرده از روى بینداز، به جان تـــــو قســم غیـــر دیــــدار رخت مـــلتمسى نیست مرا
گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــایى ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نیست مرا
مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى جز رخ دوست نظر سوى كسى نیست مرا
مىگُساران
عاشقـــــــان روى او را خانــه و كاشانه نیست مرغ بال و پر شكسته، فكر باغ و لانه نیست
گـــــر اسیر روى اویى؛ نیست شو، پروانه شو پاىبنـــد ملك هستى، در خور پروانه نیست
مىگســــاران را دل از عالم بریدن شیوه است آنكه رنـــــگ و بوى دارد، لایق میخانه نیست
راه علم و عقل با دیوانگـــــــى از هم جداست بسته این دانــــهها و این دامها دیوانه نیست
مست شو، دیوانه شو، از خویشتن بیگانه شو آشنا با دوست، راهش غیر این بیگانه نیست
حسرت روى
امشب از حسرت رویت، دگر آرامم نیست دلم آرام نگیــــــرد كــــــــــــه دلاَّرامم نیست
گــــــردش بــاغ نخواهم، نروم طَرْف چمن روى گلــــــــزار نجویـــــم كه گلندامم نیست
مـــــــــن از آغاز كــــه روى تو بدیدم گفتم: در پـــــى طلعت این حوروش، انجامم نیست
من به یك دانـــه، به دام تو به خود افتادم چه گمان بود كه در ملك جهان دامم نیست؟
خـــــــاك كویش شوم و كامْ طلبكار شوم گــرچه دانم كه از آن كامْ طلب، كامم نیست
همـــــه ایّام چو "هندى" سر راهش گیرم گــــــر چــــه توفیقِ نظر در همه ایامم نیست
معجز عشق
نــــــــــــاله زد دوست كه راز دل او پیدا شد پیش رنـــــــــدان خرابــات چسان رسوا شد
خـــــواستم راز دلم پیش خودم باشد و بس در میخـــــــــانه گشـودند و چنین غوغا شد
ســــــــــر خُم را بگشایید كه یار آمده است مــــــــژده اى میكـده، عیش ازلى بر پا شد
ســــــــر زلف تو بنازم كه به افشــــــاندن آن ذرّه خــــــورشید شد و قطره همى دریا شد
لب گشودى و ز مى گفتى و میخواره شدى پیش ســــاقى، همه اسرار جهان افشا شد
گــــــویى از كوچه میخانه گذر كرده، مسیح كه به درگـــــــــــاه خـــــــــداوند بلند آوا شد
معجــــــــــــــــز عشق ندانى تو، زلیخا داند كه بـــــــــرش یوسف محبوب، چنان زیبا شد
روز وصل
غم مخور، ایّام هجران رو بهپایان مىرود این خمـــارى از سر ما مــــىگساران مى رود
پــــرده را از روى ماه خویش، بالا مىزند غمزه را سر مىدهد، غم از دل و جان مىرود
بلبل انـــدر شاخسار گل هویدا مىشود زاغ بـــا صـــد شرمســـارى از گلستان مىرود
محفل از نــــور رخ او نورافشان مىشود هر چـــه غیـــر از ذكــر یار، از یاد رندان مىرود
ابرها از نـور خـورشید رخش پنهان شوند پــــرده از رخســــار آن سرو خـــرامان مىرود
وعده دیــدار نزدیك است، یاران مژده باد روز وصلش مـــــى رسد، ایّام هجران مىرود
چشم بیمار
من به خال لبت اى دوست گرفتار شدم چشم بیمــــار تــــو را دیــدم و بیمار شدم
فارغ از خود شدم و كوس اناالحق بزدم همچــــو منصــور خــــــریدار سرِ دار شدم
غم دلدار فكنده است به جانم، شررى كـــه بـــه جــــان آمدم و شهره بازار شدم
درِ میخانه گشایید به رویم، شب و روز كه من از مسجد و از مدرسه، بیزار شدم
جــــامــه زهد و ریا كَندم و بر تن كردم خــــرقــــه پیــــر خـــراباتى و هشیار شدم
واعـــظ شهــر كــه از پند خود آزارم داد از دم رنــــد مــــىآلــــوده مــــَددكار شدم
بگـــذاریــــد كــــه از بتكــده یادى بكنم مـــن كـــه با دستِ بت میكده، بیدار شدم
