امام خمینى(ره) در محضر معصومان علیهم السلام
سخن از پروانههایى است كه گرد شمع وجود امام جمع شدند و از گرمى ولایت و پرتو انوار خورشید درخشان حضرتش بهرهها بردند و از یار سفركرده و خاطرات جاودان پیوندش با ساحت مقدس عترت سخن گفتند تا همه نسل ها با پیروى از حضرتش در شمار ارادتمندان اهلبیت: جاى گیرند. در اینبخش به فرازهایى از آن خاطرات اشاره مىشود. باشد تا از سیره عملى این اسوه علم و عمل جرعهاى برگیریم و مشعلى فرا روى نسل جوان بر افروزیم. انشاءالله.
زیارت امام رضا(ع)
آقاى سیدحمید روحانى مىگوید:
یكى از علما براى من نقل مىكرد كه یك سال تابستان به اتفاق امام و چندتن دیگر از روحانیون به مشهد مشرف شدیم و خانه دربستى گرفتیم. برنامه ما چنین بود كه بعد از ظهرها، پس ازیكى دو ساعت استراحت، از خواب بلند مىشدیم و به طور دستهجمعى روانه حرم مطهر مىشدیم و پس از زیارت و نماز و دعا به خانه مراجعت و در ایوان باصفایى كه در آن خانه بود، مىنشستیم و چاىمىخوردیم. برنامه امام این بود كه با جمع به حرم مىآمدند، ولى دعا و زیارتشان را خیلى مختصر مىكردند و تنها به منزل برمىگشتند؛ و آن ایوان را آب و جارو مىكردند، فرش پهنمىكردند، سماور را روشن مىكردند و چاى را آماده مىساختند؛ و وقتى كه ما از حرم باز مىگشتیم، براى ما چاى مىریختند.
یك روز من از ایشان سوال كردم كه این چه كاریه، زیارت و دعا را به خاطر آنكه براى رفقا چاى درست كنید مختصر مىكنید و باعجله به منزل باز مىگردید؟ امام در جواب فرمودند: من ثواب این كار را كمتر از آن زیارت و دعا نمىدانم.
زیارت قبر حضرت على(ع)
آقاى سید حمید روحانى مىنویسد:
امام در آن حدود پانزده سالى كه در نجف مىزیستند، جز در موارد استثنایى، هر شب ساعت 3 بعد از نصف شب در كنار قبر حضرتعلى(ع) بودند؛ و حتى وقتى حكومت نظامى اعلام مىشد و رفت و آمد در خیابان ها ممنوع بود، به پشتبام مىرفت و از دور امام خود رازیارت مىكرد.
زیارت مرقد مطهر امام حسین(ع)
آقاى سید حمید روحانى مىنویسد:
«... در اغلب ایام زیارتى در كنار قبر امام حسین(ع) بودند، در دهه عاشورا هر روز زیارت عاشوراى معروفه را با صدمرتبه سلام و صد مرتبه لعن مىخواندند.» 2مرحوم آقاى املائى مىفرمود:2 روزى در حرم مطهر امام حسین(ع) امام خمینى را دیدم كه در میانانبوه زوار گیر كرده و قدمى نمىتواند پیش بگذارد. به جلو دویده به كنار زدن مردم و بازكردن راه پرداختم. امام با تعرض و تغیرمرا منع مىكردند. ومن بىتوجه به منع ایشان به كار خود ادامه مىدادم. یكباره متوجه شدم كه امام از مسیرى كه من براى ایشان بازكردهام نیامده و تغییر مسیر داده، در لابه لاى جمعیتبه راه خود ادامه مىدهد.
انس با حرم مطهر امیر المؤمنین(ع)
آقاى سید حمید روحانى مىگوید:
در سحرگاه وحشتزاى آخرین شبى كه امام در نجف بودند، خدمت امام رسیدم كه دستور العملى از ایشان بگیرم.
یك حالت تاثرى به من دست داده بود از اینكه مىدیدم ایشان نجف را ترك مىكنند؛ و او پس از خدا و حرم مطهر امیرالمومنین(ع) تنها پناهگاه ما بود.
عرض كردم: آقا، نمىشود از این سفر صرف نظر كنید؟! شما الان دارید تشریف مىبرید كویت و آنجا جاى امنى نیست، سوریه جاى امنى نیست، ایران وضعش آنچنان است؛ كجا مىخواهید بروید؟! امام فرمودند: «ناگزیر از اینجا باید بروم.» سپس فرمودند: «من در اینجا با حرم مطهر امیرالمومنین مانوس بودم.»
زیارت هاى امام(ره)
آقاى محمد على انصارى، یكى از اعضاى دفتر امام خمینى(ره)،مىگوید:
علاقه امام به اهلبیت علیهم السلام وصف ناشدنى است؛ امام عاشق آنها است. عاشقى كه تا صداى یا حسین بلند مىشود، او بىاختیاراشك مىریزد. امام با اینكه در برابر مصیبتها صابر است و حتى در برابر مشكلاتى چون شهادت حاج آقا مصطفى اشك نمىریزد اما به مجرد اینكه یك روضه خوان بگوید: «السلام علیك یا اباعبدالله»، قطرات اشك از دیدگانش فرو مىچكد؛ و این واقعا علاقه كمى نیست؛ و در همان مواقعى كه بسیارى از شبه روشنفكران قبل از انقلاب به عزادارى و سینهزنى مىتاختند و اگر این فرهنگ رشد پیدا مىكرد،آثارى از شعائر اسلام باقى نمىماند و ما را از درون بىمحتوا مىكرد. امام شدیدا به ترویج همان سنتهاى دیرینه عزادارى مىپرداخت و مردم را به برگزارى هرچه باشكوهتر عزادارىهاى اهلبیتعلیهم السلام سفارش مىكند.
علاقه امام به آقا امام زمان (عج)
آقاى محمدعلى انصارى در این باره مىگوید:
یك روز یكى از طلاب در مدرسه رفاه به امام عرض مىكند كه: شما چرا در بین صحبت هایتان از امام زمان كمتر اسم مىبرید؟
امام به محض شنیدن این سخن درجا ایستادند و فرمودند:
چه مىگویى؟ مگر شما نمىدانید ما آنچه داریم از امام زمان است و آنچه من دارم از امام زمان(عج) است و آنچه از انقلاب داریم از امام زمان است.
ذكر صلوات
آقاى محمد حسن رحیمیان مىنویسد:
روزهاى ملاقات عمومى در حسینیه جماران، كه مردم از یكى دو ساعت قبل تدریجا جمع مىشوند، گاه و بیگاه صداى صلواتشان بلند مىشد و طبعا صداى این صلوات ها در داخل به گوش امام مىرسید.
یك وقتى متوجه شدیم كه امام با شنیدن صداى صلوات و نام مبارك پیغمبراكرم(ص) آهسته صلوات مىفرستند؛ و مدت ها دقت داشتم وهیچگاه ندیدم كه ایشان صداى صلوات را بشنوند و صلوات نفرستند.
احترام به عزادارى امام حسین(ع)
آقاى محمد حسن رحیمیان مىنویسد:
حضرت امام مدظله در یك مراسم ملاقات در حسینیه جماران به طوراستثنایى به جاى آنكه در جایگاه روى صندلى بنشیند... روى زمیننشستند، آن هم روز عاشورا و به احترام عزادارى امام حسین(ع) بود.
شركت در دعاى توسل
آقاى محمدحسن رحیمیان در این باره مىگوید:
یك روز به مناسبت یكى از وفیات ائمه علیهم السلام چند نفرى، بهعنوان خواندن دعاى توسل، به اتاق امام رفتیم.
همه رو به قبله نشستند و شروع به دعا كردند. بعد از شروع ، امام وارد شدند و صف نشستند و همراه با همه دعا خواندند.
در اثناى دعاى توسل، یكى از آقایان ذكر مصبیت مختصرى كرد. با آنكه ذاكر روضه خوان ماهر نبود و با حضور امام دستپاچه شده بود و صدایش هم مرتعش و بریده بریده بود، همین كه شروع به روضه كرد با آنكه هنوز مطلب حساسى را بیان نكرده بود، امام چنان به گریه افتادند كه شانههایشان به شدت تكان مىخورد و بنده وقتى زیر چشم به سیماى امام نگاه كردم، دانههاى متوالى اشك را كهاز زیر محاسن معظم له روى زانویشان فرو مىافتاد، دیدم.
توجه امام به زیارت عاشورا
آقاى سیدعلىاكبر محتشمى مىگوید:
از جمله حوادثى كه در فرانسه اتفاق افتاد در رابطه با آن حالت خلوص و علاقه و محبتى كه امام به ائمه اطهار داشتند، ما روزها كه مىشد كلیه گزارش هاى شب گذشته را كه به وسیله تلفن از ایران رسیده بود، مىنوشتیم و احیانا آنهایى كه لازم بود عین صدا را امام بشنوند، جمعآورى مىكردیم و خدمت امام مىرسیدیم و اینگزارش ها را خدمتشان تقدیم مىكردیم و اگر توضیح هم لازم بود، توضیح مىدادیم.
اول محرم شده آن روز طبق معمول وقتى گزارش ها را بردیم خدمت امام، دیدیم امام در اتاق قدم مىزنند و با تسبیح ذكرى مىگویند و مشخص شد كه امام زیارت عاشورا را طبق معمول كه در سال هاى گذشته هر سال در ایام عاشورا صبح مشرف مىشدند حرم و زیارت عاشورا را در حرم حضرت امیرالمؤمنین(ع) مىخواندند، در پاریسهم همان برنامه را ادامه داده بودند و زیارت عاشورا را مىخواندند. امام تذكر فرمودند كه از این به بعد در این ساعت گزارش ها را نیاورید كه در این ساعت من مشغول هستم و این برنامه ادامه داشت در ایام عاشورا.
دستور امام به روضهخوانى در پاریس
آقاى سیدعلىاكبر محتشمى در این باره مىگوید:
روز تاسوعا من در محوطه قدم مىزدم كه آقاى اشراقى آمدند و گفتند: كه امام فرمودند: «كه شما آماده باشید یك ساعت به ظهر من مىخواهم بیایم بیرون و باید امروز روضه بخوانى.» من متحیرشدم، چون یك همچون آمادگى نداشتم كه در آن شرایط و محیط روضه بخوانم. عرض كردم كه: خدمت ایشان عرض كنید كه من آمادگى ندارم تا روضهاى كه مناسب این شرایط و در جو پاریس و در میان دانشجویان باشد، خدمت امام بخوانم. روضهاى كه من مىدانم همان روضههایى است كه در مجالس معمولى ایران خوانده مىشود. یك همچنین روضهاى من مىتوانم بخوانم. بعد امام پیغام دادند كه بگویید:
« به فلانى كه همان روضه را مىخواهم و همان روضه باید اینجا خوانده بشود. » من از این جریان حس كردم كه امام در هرحال آنعلاقهاى كه به ائمه اطهار دارند و به آن محیطى را كه براى آن محیط مبارزه مىكنند، احترام مىگذارند و همان محیط را مىخواهند و همان آداب و رسومى كه از متن اسلام هست و بیش از هزار سال مسلمان ها با آن بودند را مىخواهند ولو اینكه در پاریس و درقلب سرزمین غرب باشد. در آن روز جمعیت زیاد بود، خبرنگارانفراوانى هم آمده بودند، ساعت یازده امام تشریف آوردند و امام بسیار محزون بود. من خدمت امام نشستم. امام اشاره كردند به من كه روضه بخوان و من شروع كردم روضه خواندن.
براى كسانى كه از سراسر كشورهاى غرب آمده بودند براى دیدن امام بسیار غیرمترقبه بود این منظره، در شرایطى كه امام در مقابلش شاه و آمریكاست و مبارزه مىكند، روز تاسوعا بنشیند و براىامام حسین(ع) گریه كند.
جمعیت خیلى زیاد بود و خبرنگارها هم این مجلس را ضبط مىكردند.
از همان اولى كه شروع كردم به روضه، امام گریه كردند. در وسط روضه بود كه متوجه شدم تمامى جمعیتى كه در آنجا بودند، یكپارچه گریه مىكردند و حتى یادم مىآید كه شاید در حدود یكربع بعد از اینكه روضه ما تمام شده بود، هنوز عدهاى گریه مىكردند؛ و یكى از برادرهایى كه آنجا بود، برادرمان دكتر فكرى بود. آمد و صورت مرا بوسید و گفت: كه من بیست و پنج سال در فرانسه هستم و از فرهنگم جدا شده بودم، از دینم جدا شده بودم، از مسائل مكتبى و مذهبى جدا شده بودم، از ائمه اطهار هم جدا شده بودم و امروز با این برنامه و روضه كه تو خواندى مرا به همه چیزبرگرداندى، به مذهبم، به مكتبم، به فرهنگم. و تا آن لحظه هم من دیدم چشم هایش اشكآلود بود؛ و این روضهخوانى، شب عاشورا خوانده شد.
توسل به ثامن الحجج(ع)
آقاى سید محمد جواد علمالهدى مىگوید:
یكى از خاطرات شخصى من با حضرت امام این بود كه آن موقعى كه(در) مجلس شوراى ملى آن عصر به فرمان استعمارگران مطلبى مطرح شد به عنوان «انجمنهاى ایالتى و ولایتى...» و اینكه نام مقدس قرآن و قسم به قرآن كه وظیفه هر نمایندهاى است كه قسم بخورد و متعهد شود، برداشته شود و به جایش كتاب آسمانى گفته شود؛ و اینكه اسم اسلام از روى این كشور به گونهاى برداشته شود به بهانه اینكه بتوانند ملت هاى دیگر هم دراین كشور دستاندر كارباشند.
تنها این سه جمله نبود؛ بلكه امام هشدار مىداد كه این یك نوع رقیت و استعمار خانمانسوزى است كه همه مقدسات اسلام را لگدكوب مىكند. حضرت امام لازم دیدند كه شب ها... استادان حوزه علمیه قم را جمع كنند و در این باره شور و مشورت هایى بشود. ..، به دولت وقت هشدار بدهند و مىدادند و اعلامیههایى صادر مىشد. من به اذن امام مامور شدم كه بلادى كه در قسمت شرق ایران قرار گرفته(یعنى استان خراسان) را از مشهد مقدس تا زاهدان كه دورترین شهربود، بروم و علماى بلاد را ببینم؛ و براى بعضى از بزرگانشان كه حائزاهمیت خاصى از حیث نفوذ مردمى بودند با قلم مقدسشان نامه نوشتند. شبى كه عازم بودم، خدمت ایشان شرفیاب شدم و امام از اندرون تشریف آوردند بیرون و نامهها را به من لطف كردند واین جمله را فرمودند: «شما قبل از اینكه با هركس ملاقات كنید،اول مشرف بشوید حرم مطهر ثامن الحجج علىابن موسىالرضا(ع) و از زبان من به آن حضرت بگویید كه آقا! كار بسیار عظیم و مساله خطیرى پیش آمده و ما وظیفه دانستیم قیام كنیم، چنانچه مرضىشماست ما را تایید كنید.»
گریه بر اهل بیت علیهم السلام
آقاى على دوانى مىگوید:
یكى از خاطرات جالبى كه از امام دارم این است كه معظمله به قدرى مسلط برخود هستند و خویشتندار مىباشند كه شاید حدى نتوان براى آن تصور نمود.
... بارها مىدیدم كه در مسجد بالاى سرحضرت معصومه(س) یا خانه بعضى از آقایان علما كه در مجلس روضه نشسته بودند، هرچه واعظیا هركس مىگفت، چه شیرین و چه تلخ، چه حزنانگیز و چه خندهدار،عدهاى تبسم مىكردند یا مىخندیدند و جمعى تحت تاثیر مطالب حزنانگیز سر تكان مىدادند و با صداى بلند گریه مىكردند؛ ولى امام همچنان آرام و بىتفاوت نشسته و فقط گوش بودند كه واقعا باعث تعجب هر بیننده بود؛ ولى همین كه لحظه ذكر مصیبت اهلبیت علیهمالسلام فرا مىرسید، امام دستمال از جیب در مىآوردند و آرام و بىاختیار مىگریستند و اشك مىریختند.
گاهى مىدیدم كه دستمال را با دست تا حدود دهان گرفته بودند و به سخنان واعظ یا روضهخوان گوش مىدادند و در همان حال قطرات درشت و پى درپى اشك از دو سمت صورتشان جارى بود.
احترام به مداح اهل بیتعلیهم السلام
آقاى محمد فاضلىاشتهاردى مىگوید:
حضرت امام تواضع عجیبى نسبت به طلبههایى كه درسخوان بودند، داشتند. طلبه، روضهخوان، مداح اهلبیت علیهم السلام را كه مىدیدند، تمام قد بلند مىشدند و موقعى كه مىخواستند از پیشاستاد بروند، از او بدرقه مىكردند و بالاخره با اصرار میهمان باز مىگشتند.
شركت در جشن امام حسن مجتبى(ع)
آقاى سیدحسن طاهرى خرم آبادى مىگوید:
ما در شب هاى نیمه ماه رمضان، یك جشنى به عنوان حضرت امام حسنمجتبى(ع) در خانه مىگرفتیم كه آقایان طلبهها و علما را همدعوت مىكردیم و من مقید بودم كه حضرت امام را در این جشن دعوتكنیم و ایشان هم اظهار لطفى مىكردند و در این جشن شركت مىكردند.
گریه امام براى علىاكبر(ع)
آقاى على دوانى مىگوید:
آقاى حاج سیدمحمد كوثرى، ذاكر معروف قم، از دوستان صمیمى كه از سال ها قبل در قم روضه خوان خاص امام بود و در سنوات اخیر هم ایام عاشورا در حضور جمع در حسینیه جماران به یاد ایامى كه امام در قم اقامت داشتند و ایشان ذاكر خاص امام بود و ذكرمصیبت وى مطلوب امام بود، نقل مىكرد كه پس از شهادت مرحوم حاج آقا مصطفى، فرزند ارشد امام، وارد نجف اشرف شدم. رفقا گفتند:
خوب به موقع آمدى، امام را دریاب كه هرچه ما كردیم در مصبیت حاج آقا مصطفى گریه كنند، از عهده برنیامدهایم. مگر تو كارى بكنى.
من خدمت امام رسیدم و عرض كردم: اجازه مىدهید ذكر مصیبتى بكنم؟ امام اجازه دادند. هرچه نام حاج آقا مصطفى را بردم تا با آهنگ حزین امام را منقلب كنم كه در عزاى پسراشك بریزد، امام تغییر حال پیدا نكردند و همچنان ساكت و آرام بودند؛ ولى همینكه نام حضرت علىاكبر(ع) را بردم هنگامه شد، امام چنان گریستند كه قابل وصف نیست.
