مسئولین ذوق نکنند !

همه آمده بودند، با هر تیپ و قیافه ای، با هر سن و سالی، از خردسال و کودک و نوجوان گرفته تا پیرزنان و پیرمردانی که به سختی راه می رفتند؛ همه و همه گویی بر خود تکلیف دانسته بودند که بیایند، بیایند تا مشتی باشند بر دهان دشمنان خارجی و داخلی، تا به آنان پیام هایی را بگویند؛ تبلیغات فراوانی برای نیامدنمان کردید اما با آمدنمان معادلاتتان را بر باد دادیم.
به مسئولین بگویند که با بی تدبیری هایتان گلویمان را فشردید؛ با وجود نداشتن هوای سالم و اقتصاد آرام ولی آمده ایم تا بدانید؛ از دفاع انقلاب اسلامی دست بر نمی داریم اما گله هم زیاد داریم؛ از بیکاری، از فحشا، از اختلاس ها و رانت بازی ها ... به دخترانی که روسری هایشان را به چوب حراج زده اند بگویند دخترانِ خیابانِ این انقلاب برای این خاک پدر می دهند نه روسری.
نوشته و پلاکاردهایشان را که می خواندی گله مند بودن را به معنای واقعی حس می کردی، اما با همه ی این کمبودها ایستادن پای اعتقادات و آرمان هایشان آن هم بعد از 40 سال به واقع دیدنی و ستودنی بود ...

معادلات دشمن به هم ریخت

مردم با حضورشان به واقع تمام معادلات دشمن را به هم ریختند، آن ها می دانند و اثبات کردند که برای داشتن کشوری توانا، قدرتمند و آباد باید حمایت کرد، باید دوستش داشت و دوست داشتن را به همه عالم نشان داد؛ چنانچه مولایمان امام علی (علیه السلام) نیز چنین فرمودند: کشورها با میهن دوستی آباد شده اند. (1)

پلاکاردهایی تأمل برانگیز

با همه ی این حمایت ها و دوست داشتن ها، شعارها و سخنانی که روی بعضی پلاکاردها نوشته شده بود، قابل تأمل و تکان دهنده بود؛ مسئولین ذوق نکنند، به عشق رهبر آمدیم، مرگ بر اختلاس گر، مرگ بر کم فروش، مرگ بر خائن وطن فروش، ملت از تبعیض و فساد بیزار است و...
مردم با حضورشان اعلام کردند که برای عزت و سربلندی و داشتن یک ایران اسلامی حضور دارند و هیچ گاه صحنه را خالی نمی کنند، قدردان و شکرگزار انقلابشان هستند و نمی گذارند که خون هایی که برای آبیاری این مملکت ریخته شده، پایمال شود و خداوند هم قطعاً پاداش این شکرگزاری را خواهد داد: «و سیجزی الله الشاکرین»؛ (2) خداوند پاداش سپاسگزاران را خواهد داد.
مسئولین هم باید به خودشان بیایند، قدر این پدیده‌ی بی‌نظیر و حضور و پشتیبانی ملت را بدانند و با استقامت کامل و روحیّه‌ی انقلابی و عمل جهادی به ملت خدمت کنند و قدردان این نعمت الهی باشند، چرا که اگر شاکر نباشند، در حقیقت لایق داشتن چنین نعمتی نخواهند بود.
در روایتی از حضرت علی (علیه السلام) است که می فرمایند: بر عهده کسی است که به او انعام و احسانی شده، اینکه به خوبی و به نحو شایسته، بر نعمت دهنده نیکی کند و نعمت و احسان او را جبران نماید. اگر از جبران عملی و «مکافات» ناتوان بود، با ستایشی شایسته و ثنای نیک برخورد کند، اگر از ستایش زبانی هم ناتوان بود، حداقل نعمت را بشناسد و به نعمت دهنده محبت داشته باشد. اگر این را هم ندارد و نتواند، پس شایسته آن نعمت نیست! (3)
در تعبیری از امام سجاد علیه السلام نیز داریم که شکرگزارترین شما در پیشگاه خدا کسی است که از نعمت ها و زحمات مردم بیشترین قدردانی و شکرگزاری را به عمل آورد. (4)

کلام آخر

به واقع در این سال ها، شکرگزار نعمت داشتن چنین ملتی وفادار بوده ایم؟ً! چگونه از آن ها قدردانی کرده ایم؟ یادمان نرود که با شکرگزاری و قدردانی است که نعمت ها پایدار و افزوده خواهند شد؛ چنانچه حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند: محققاً خدایتعالی را در هر نعمتی حق سپاس است، پس هر کس بجا آورد خداوند از آن نعمت بر او فراوان دهد و هر کس در به جا آوردن آن حق کوتاهی کند خدا آن نعمت را در خطر نابودی و دور شدن اندازد.(5)

پی نوشت:
1- میزان الحکمة، ج 13، ص 236
2- آل عمران، 144
3- الأمالى(للطوسى)؛ النص، ص 501
4- الکافی، ج 2، ص 99، بَابُ الشُّکْرِ، ح 30
5- نهج البلاغه، حکمت 236

---