تبیان، دستیار زندگی

تاک

تو یه تاک قد کشیده

پا گرفتی روی سینم

واسه پا گرفتن تو

عمریه که من زمینم

راز قد کشیدنت رو

عمریه دارم می بینم

داری می رسی به خورشید

ولی من بازم همینم

می زنن چوب زیر ساقت

واسه لحظه های رستن

ریختن.آب.زیر پاهات

هی منو شستن و شستن

توی سرما و تو گرما

واسه تو نجاتم عمری

تو هجوم باد وحشی

سپر بلاتم عمری

آدما هجوم آوردن

برگای سبز تو بردن

توی پائیز و زمستون

ساقتو به من سپردن

سنگینیت رو سینه من

سایتم نصیب مردم

میوهاتم اخر سر

که می شن قسمت هر خم

نه دیگه پا می شم این بار

خالی از هر شک و تردید

می رم اون بالا ها مغرور

تا بشینم جای خورشید

تن به سایه ها نمی دم

بس هر چی سختی دیدم

انقدر زجر کشیدم

تا به آرزوم رسیدم

بذار آدما بدونن

می شه بیهوده نپوسید

می شه خورشید شد و تابید

با سلام بنا به حكم دوستان من كاملا خدا حافظي نكردم پس يه شعر كوتاه براتون ميگذارم

آقا ياسر آخر اسم من ياد نگرفتي من محمدم

خلاصه سربازي خوش بگذره

آن روز كه چشم تو به من در نگريست

خلقي به هزار ديده بر من بگريست

هر روز هزار بار در عشق توام

مي بايد مرد و باز مي بايد زيست

دل زود باورم را به كرشمه اي ربودی

چو نياز ما فزون شد تو بناز خود فزودی

به هم الفتي گرفتيم ولي رميدي از ما

من و دل همان كه بوديم و تو آن نه اي كه بودی

من از آن كشم ندامت كه ترا نيازمودم

تو چرا ز من گريزي كه وفايم آزمودی

ز درون بود خروشم ولي از لب خموشم

نه حكايتي شنيدي نه شكايتي شنودی

چمن از تو خرم اي اشك روان كه جويباری

خجل از تو چشمه اي چشم رهي كه زنده رودی

بهر هر ياری كه جان دادم به پاس دوستی