فوتبال ایران؛ جیب خالی، پُز عالی!
فوتبال ایران؛ جیب خالی، پُز عالی!
با پایان فصل فعال در فوتبال و شروع ایام نقل و انتقالات بازهم بریز و بپاش آن هم با جیب خالی را شاهدیم.
با قهرمانی پرسپولیس و نفت به ترتیب در جام خلیج فارس و جام حذفی و متعاقب آن صعود تیم ملی به جام جهانی ایام استراحت محدود برای تیم ها و بازیکنان فرا رسید. اما با همه این ها فوتبال و اخبارش تمامی و توقف ندارند.
با آغاز فصل نقل و انتقالات همه هوش و حواس ها به آمدن و رفتن بازیکنان به تیم های مختلف است. اگرچه یافتن اخبار صحیح در این باره سخت نیست و نیاز به کمی دقت و حوصله دارد اما عده ای دوست دارند به شایعات هم دامن بزنند تا فضای سرد به گرم تبدیل شود.
قیمت ها را بالا می برند
در این ایام دست هایی هم در کارند تا با جوسازی و شایعه قیمت ها را بالا ببرند تا در این بازار مکاره به نان و نوایی برسند. فوتبال بی حساب و کتاب ما در بخش نقل و انتقالات شاهد کلاه گشادی بوده که بر سرش رفته است. چه بازیکنان فاقد کیفیتی بوده اند که با کمک جنجال های رسانه ای به پول های گزاف رسیده اند. متاسفانه در این مسیر شاهد کمترین نظارت و برخورد هم بوده ایم. گویا این سفره پهن شده هر چقدر چرب تر باشد از کنار آن می توان لقمه بزرگتری برداشت.
به گفته اغلب اهالی فوتبال این روزها را باید ایام بره کشان دلالان دانست. ایامی که در آن خیلی ها به نان و نوا می رسند. متاسفانه از چندی پیش علاوه بر رفت و آمد بازیکنان داخلی بساط نقل و انتقال بازیکنان فاقد کیفیت خارجی هم باب شده تا در پی پرونده های پرتعداد شکایت آنها فدراسیونی ها ناچار به واکنش شوند.
در فوتبالی که همین امروز در بخش نقل و انتقالات دچار ضعف نظارتی است این خواسته که به اتفاقات گذشته باید ورود داشت حرفی مضحک و خنده دار است.
ادعای این که نیمی از هزینه های انجام شده طی سالهای اخیر به جای رفتن به جیب افراد محق به جیب دلالان بی هنر سرازیر شده ادعایی گزاف نیست.
پرداخت های پنهان
در این فوتبال با آماری ساده می توان دریافت که درصد کمی از فوتبالیست ها پول خوب می گیرند. حتی در تیم های مدعی قهرمانی می توان بازیکنانی یافت که به اندازه یک کارمند درآمد ندارند. این در حالی است که آنها خطر بزرگی را به جان خریده اند و بهترین ایام زندگی خود را در رشته ای سپری می کنند که اگر سرانجام درستی نگیرد دردسرهای جدی در آینده برایشان در بر دارد.
سوگمندانه باید گفت پول هایی که در فوتبال می توانست هزینه زیرساخت ها و تسهیل کار باشگاه ها باشند؛ ارقامی که می توانست با خرج شدن در مسیر درست فوتبال ما را با کیفیت دلپذیر همراه کند امروز در جیب عده ای است که از کنار گود به ریش همه می خندند.
در چنین محیطی تنها بخش کوچکی از بازیکنان فوتبال به دلیل توجهات ویژه می توانند طلب پول کلان و نقد کنند. اتفاقی که با ایجاد حس رقابت بین باشگاه ها و مدیرانی که دوست دارند به هر صورت بقای خود را قوام ببخشند با پرداخت های سنگین همراه می شود. پرداخت هایی که اغلب به شکل پنهان و دور از چشم سایر اعضای تیم انجام می شود تا به شکل مسری به دیگران سرایت نکند.
پای طاهری و افتخاری روی پوست موز
فوتبال به شدت دولتی ایران اما در این فصل دچار سردرگمی است. همین امروز و با وجود اصرار به ثبات مدیریت در پرسپولیس و استقلال کیست نداند که پای طاهری و افتخاری روی پوست موز است. وقتی پرسپولیس و استقلال چنین بودند تکلیف دیگران مشخص است. اگرچه برخی تیم های صنعتی آب باریکه هایی برای فرار از بحران دارند.
اکنون و با این تعریف اجمالی از وضعیت اقتصادی تیم ها یک علامت سوال بزرگ پیش روی ما قرار دارد. این که با این جیب خالی چرا مدیران پز عالی می دهند؟
اعلام این نرخ های نجومی و میلیاردی برای عقد قرارداد با بازیکنانی که اغلب آنها حتی میلیونی هم نیستند چه دلیل و معیاری دارد؟ آیا نمی توان با برگزاری جلسات مدیریتی و تدوین آیین نامه و دستورالعمل نرخ ها را متعادل کرد؟ ایجاد این بازار مصنوعی و نرخ های نجومی بی دلیل به سود چه کسی است؟
وقتی می شنویم فلان بازیکن تیم رده دهمی جدول فقط یک و نیم میلیارد برای اخذ رضایت نامه پول طلب کرده بهت زده می شویم. آیا این نرخ بازیکن در ایران است؟ اگرچنین است را درصد بالایی از بازیکنان تیم ملی را بازیکنانی تشکیل می دهند که در لیگ ما حضور ندارند؟
تشت رسوایی
متاسفانه تشت رسوایی نرخ های ساختگی از پشت بام به زمین افتاده است. ما شاهدیم که مربیانی با نرخ های گزاف وارد فوتبال ما شده بودند وهم اکنون با یک دهم آن رقم به کار خود ادامه می دهندو آب از آب تکان نمی خورد. گریبان کسانی که چنین قراردادهایی را به بودجه عمومی گرفته نمی شود. چطور است که بازیکنی توانایی تحمیل خود به فهرست تیم ملی را ندارد اما در فصل نقل و انتقالات به دنبال دستمزد چند میلیاردی است؟ پس یک جای کار می لنگد. یا سرمربی تیم ملی ناوارد است یا نرخ پرداخت بی حساب و کتاب ...
فدراسیون فوتبال پیش از این با قانون سقف پرداخت سعی در کنترل نرخ ها داشت اما قوه اجرایی نداشت. آنهایی که با این کار دچار خسارت می شدند آن قدر کارشکنی کردند تا این قانون برداشته شد. فوتبال ما علاوه بر بدنامی در فیفا اکنون در حوزه داخلی دچار مشکلات فراوان و بی اعتمادی کامل است. چه قراردادهایی که بسته شد اما در هنگام پرداخت با کیسه خالی مواجه شد. پرونده پشت پرونده؛ شکایت پشت شکایت در فدراسیون موجود است. این در شرایطی است که گروهی از طلبکارها عطای طلب خود را با دلخوری شدید به لقایش بخشیده اند. فوتبالی که چنین آلوده شد قطعا آرامش نخواهد یافت.
این پول ها خوردن دارد؟
سوگمندانه باید گفت پول هایی که در فوتبال می توانست هزینه زیرساخت ها و تسهیل کار باشگاه ها باشند؛ ارقامی که می توانست با خرج شدن در مسیر درست فوتبال ما را با کیفیت دلپذیر همراه کند امروز در جیب عده ای است که از کنار گود به ریش همه می خندند.
این همان پول هایی است که در هتل های آن چنانی در کشورهای خارجی هزینه خوشگذرانی عده ای بی هنر می شود. اگرچنین نبود بی گمان الان ما به جای یک بیرانوند دهها بیرانوند و ... داشتیم. بازیکنان جوان و مستعدی که در روزهای اولیه ورود به فوتبال حتی یک سقف مطمئن روی سرشان نیست. این پول ها خوردن دارد؟
