نسب حضرت زینب (سلام الله علیها)(4)

علیا مخدره  حضرت زینب، دختر بزرگ مولا امیرالمومنین (علیه السلام) است و مادرش حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا (سلام الله علیها) است.

بزرگترین خصلت نیک یک انسان، ایثار و مقدم داشتن دیگران برخود است که‏ از حدیث، بحث قبل که امام سجاد (علیه السلام) فرمودند: عمه ام زینب (علیها السلام) سه شب طعام خود را بین اطفعال تقیسم می‌کردند، مقام ایثار حضرت زینت (علیها السلام) نیز معلوم می شود که چگونه سه شبانه‏روز به‏گرسنگی صبر می‏کند و سهم غذای خود را به اطفال خردسال و امام معصوم (علیه السلام) می‏دهد! از این جنبه که بگذریم، خود همین مسافرت تاریخی و تحمل آن همه مرارت‌ها و مصیبت‏هایی که در طول تاریخ بشریت کم‏نظیر و یا بی‏نظیر است، و قیام در برابر طاغوت‌ها و ستمگران زمان و رسوا ساختن و محکوم کردن آن‌ها، با آن سخنان نافذ و خطبه‏های آتشین که اظهار هر جمله‏اش احتمال خطرهایی جانی برای خود او و دیگران داشت، و درک و رشد دادن به مردم جاهل و نادان و یا بزدل و ترسویی که یکسره خود را در برابر یاغی زمان باخته و یا با مشتی درهم و دینار، سعادت ابدی و آخرت خود را به دنیای ناپایدار و لذت زودگذر جهان فانی فروخته بودند، و بیدار کردن مردم بی‌بصیرت که گول تبلیغات دستگاه دیکتاتوری بنی‏امیه را خورده و حضرت سید الشهداء (علیه السلام) را به عنوان اخلالگر، ملحد و لازم‌القتل می‏دانستند، و رساندن پیام مقدّس حجت زمان و سرور آزادگان حضرت اباعبداللَّه‏الحسین (علیه السلام) که جنایتکاران کوفه و شام خیال کردند آن ندای مقدس را در میان شن های تفتیده نینوا خاموش کردند، به اقصا نقاط جهان، حتی به‏ گوش یهودیان و مسیحیان و بیگانگانی که در مجلس یزید (لع) برای تماشا یا تبریک آمده و اجتماع کرده بودند، و خلاصه انجام یک سلسله رسالت‌های الهی و تاریخی‏ که پشت مردان جهان در انجام آن خم می‏شد و از عهده‏شان خارج بود، هر کدام از آنها عبادت بزرگی بود که این بانوی بزرگوار و تربیت شده مکتب امیرالمومنین علی بن ابی طالب (علیه السلام) و صدیقه کبری حضرت فاطمه زهرا (علیها السلام) انجام آن‏ را به عهده گرفت و غایت خضوع و تسلیم خود را بدین ‏وسیله به پیشگاه مقدس پروردگار خویش اظهار داشت.

فداکاری و جهاد در راه دین‏

ایمان به خدا آثار و لوازمی دارد و مسؤولیت‌ها و تعهداتی به‏دنبال می‏آورد که هرکس نمی‏تواند بدان‏‌ها جامه عمل بپوشاند و به آثار و لوازم آن عمل کند. از جمله این لوازم، مبارزه و جهاد در راه پیشبرد این هدف مقدس و پیکار با بی‏دینان و گذشت و فداکاری در این‏راه با مال و جان است. خدای جهانیان این حقیقت را در ضمن آیاتی از جمله این آیه شریفه بیان فرموده است:

وَالَّذینَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فی سَبیلِ‏اللَّهِ وَ الَّذینَ آوَوْا َو نَصَرُوا اُولئِکَ هُمُ المُؤْمِنُونَ حَقّاً... .

آنان‏که ایمان آورند و مهاجرت کردند و در راه خدا پیکار و جهاد نمودند و هم‏آنان که (مؤمنان را) پناه دادند و یاری کردند، مؤمن واقعی و حقیقی این‌هایند.

در جای دیگر فرموده است:

اِنَّمَا المُؤمِنُونَ الَّذینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یرْتابُوا وَ جاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَ اَنْفُسِهِم فی سَبیلِ اللَّهِ اُولئِکَ هُمُ الصّادِقُونَ.

به‌‌راستی مؤمنان تنها کسانی هستند که به خدا و رسول او ایمان آوردند و پس از آن شک نیاوردند و به وسیله مال و جان خود در راه خدا جهاد کردند، آنها راستگویانند.

به همین دلیل است که خدای تعالی با مراتبی مجاهدان را بر دیگران فضیلت و برتری داده و می‏گوید:

اَلَّذینَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فی سَبیلِ‏اللَّهِ بِاَمْوالِهِمْ وَ اَنْفُسِهِم اَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَاللَّهِ.

آنانکه ایمان‏آوردند و مهاجرت کردند و در راه خدا با مال و جان خویش جهاد کردند، درجه آنان در پیشگاه خدا برتر و بزرگ‌تر از دیگران است.

و در آیه دیگر فرموده است:

فَضَّلَ اللَّهُ المُجاهِدینَ عَلَی القاعِدینَ اَجْراً عَظیماً

خداوند مجاهدان را بر خانه نشینان به پاداشی بزرگ فزونی بخشیده است.

و منظور از جهاد همان جهد و کوشش و پیکار در راه خدا و فداکاری و گذشت در این ‏راه است، و این‏ کار از هر کسی به‏نحوی ساخته است و تحت شرایط خاصی شایسته است، و به همین جهت است که جهاد با شمشیر در میدان جنگ از زن‌ها برداشته شده و بر آن‌ها واجب نیست؛ اما اگر از راه‌های دیگری که با ساختمان وجودی و عفت و شخصّیت آنان سازگار باشد بتوانند خدمتی در این‏راه انجام دهند.

این یکی از نشانه‏های ایمان و کمال آن‌هاست و از این‏رو در شرح زندگانی سیده زنان جهانیان حضرت صدیقه کبری (علیها السلام) خواندیم که آن بانوی بزرگوار در راه مبازره با بی‏دینان و بدعت‌گذاران از تمام فرصت‌هایی که پیش می‏آمد استفاده می‏کرد و تا جایی که مقدور بود، از طریق سخنرانی و تذکر و گفتگوی با صحابه ، خطرهایی را که به‏دنبال انحراف‏ در رهبری و نافرمانی و سرپیچی از دستور پیغمبر اسلام (صلی الله علیه واله وسلم) احساس می‏کرد و مسلمانان را تهدید می‏نمود گوشزد فرمود، و چون دید از این راه نتیجه مطلوب عایدش نمی‏شود، با سلاح اشک، نارضایتی خود را از نظام حاکم و انحرافاتی که پیش آمده بود اظهار می‏داشت.

یادگار این بانوی بزرگ یعنی زینب کبری (علیها السلام)  نیز وقتی احساس کرد مسئولیت بزرگ جهاد در راه دین و پیکار و مبارزه با بی‏دینان به‏دوشش آمده و در این‏راه باید از مال و همسر و فرزند بگذرد و حتی اگر لازم شود از دادن جان نیز دریغ نکند، با کمال شهامت و فداکاری از خانه و کاشانه و همسر و زندگی دست کشید و فرزند یا فرزندان خود را نیز برای قربانی به‏همراه خود به قربانگاه نینوا آورد و در همه جا یاری مهربان و دلسوز برای رهبر عالیقدر این قیام و نهضت مقدس یعنی حضرت اباعبداللَّه الحسین روحی و ارواح العالمین له الفداء بود.

عصر عاشورا هنگامی که آن حجت الهی به درجه شهادت رسید و مسؤولیت عمده دیگری از این مبارزه‏ مقدس بر مسؤولیت قبلی او افزوده شد و بار تازه‏ای از این رسالت سنگین به ‏دوش این بانوی شجاع نهاده شد که با کمال شهامت و بزرگواری و گذشت و فداکاری همچون کوهی پولادین و سدّی آهنین در برابر دشمنان منحرف و گرگ‌های خونخوار ضدّ دین و انسانیت قیام کرد و حتی در موارد چندی جان فرزند برومند برادر و حجت‏اللَّه زمان یعنی حضرت سجاد (علیه السلام) را از مرگ رهانید.

در سخت‏ترین شرایط و پرخفقان‏ترین محیط‌ها در برابر جنایتکاران و ستمگران بی‏دین بی‏مهابا و بدون هیچ واهمه‌ای از دین و آیین خود و مسلمانان دفاع کرد. هر کلمه از سخنان پرمعنا و روحبخش او و نیز هر جمله از نطق‏ها و سخنرانی‏هایش همچون تیر کاری و شهاب سوزانی بود که بر قلب دشمنان می‏نشست. او با کمال سرفرازی و موفقیت و به‌خوبی این مسؤولیت سنگین را انجام داد و باری را که مردان بزرگ نمی‏توانستند به‏صورت دسته جمعی به منزل برسانند این بانوی با عظمت یک تنه و به تنهایی به منزل رسانید.

ازدواج با عبدالله بن جعفر

وقتی که حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) به سن ازدواج رسید، مولا امیرالمومنین (علیه السلام) برای او کسی را که در شرافت خانوادگی شایستگی همسری او را داشت برگزید. خواستگاران فراوانی از جوانان محترم و ثروتمند بنی هاشم و قریش برای علیا مخدره حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) می‌آمدند، ولی برای نو گل خاندان پیغمبر (صلی الله علیه واله وسلم) و بانوی خردمند بنی هاشم، عبدالله بن جعفر از همه  شایسته تر بود؛ زیرا عبدالله بن جعفر، پسر شهید جعفر طیار (علیهم السلام) است؛ شهیدی که پیامبر اسلام (صلی الله عله وآله وسلم) درباره اش فرمود: که با دو بال بهشتی در بهشت پرواز می کند. جعفر طیار (علیهما السلام) برادر تنی مولا امیرالمومنین (علیه السلام) و از پیشگامان در راه اسلام و از مجاهدان راه خدا بود.

جود و بخشش او سبب شد که مردم او را پدر مستمندان بنامند؛ چرا که او برای مردم فقیر، همانند پدری مهربان بود. این همان میراث معنوی است که بعدها به پسرش عبدالله رسید.

---

منبع:کتاب  ثمرات الزینب