در تربیت کودک کدامیک از والدین بهترند؟!
پدر و مادر می توانند در زمینه تربیت کودک خود، نقش مهمی را ایفا کنند اما مساله این است که کدامیک بهترند؟!
همیشه یک کودک نیاز به نگهداری در سال های اولیه زندگی دارد اعم از رشد و نمو و ... اما با بزرگتر شدن، مساله آموزش و تربیت نیز اضافه می شود و شکل می گیرد مثل دستشویی رفتن، صحبت کردن، رفتارهای فردی مثل خوابیدن، مسواک زدن و رفتارهای گروهی و حتی بازی کردن. در ضمن قبل از سن مدرسه و دوستان و همسالان باید تلویزیون و رسانه ها را نیز اضافه کنیم که این روزها نقش به سزایی در رفتار و گفتار کودکانمان دارد.
روانشناسان بر این باورند پدر و مادر نقش مهمی در تربیت در سنین زیر هفت سال دارند. زیرا والدین نخستین الگوی رفتاری یک کودک هستند که می توانند تربیت را دستخوش تغییر قرار دهند یعنی، مهربانی، خشم، دروغ و ترس را به او آموزش می دهند و خمیر مایه درونی کودک را شکل می دهند و او را آماده و پخته می سازیم برای آیندهای پر فراز و نشیب.
من معتقدم والدین باید به یک نقطه نظر مشترک برسند و مهم ترین مساله ی این امر، تربیت انظباطی است تا کودک در چهارچوب آن قرار گیرد مثل ساعات خواب، لباس پوشیدن، حتی مذهب و رفتار پیرامون آن به یک نقطه نظر مشترک دست یابند که کودک نه، دچار سردرگمی و نه دچار الهام شود.
به طور سنتی و مرسوم، مادرها مسئول آموزش و گاهی پدرها در این زمینه کمک می کنند.
والدین مکمل هم باشند و اگر جایی رفتارهای همدیگر را نمی پسندند با مشورت هم، و نه با انتقاد از هم، این مشکل را پشت سر بگذارند، زیرا تعارض در تربیت منجر به تعارض در زندگی زناشویی نیز می‌شود و کودکان حساس، ناراحت از اینکه خود باعث این اختلاف و جدایی هستند و احساس گناه می کنند.
در یک تحقیق نشان داده شده کودکانی که در خانه با پدر بازی می کنند که شامل بازی های فکری، دویدن پیاده روی و ... مادرها راحت تر می توانند مسائل آموزشی را به کودکان خود یاد دهند و اگر در خانه پدر سعی کند در آموزش کارهای مراقبتی دخالت کند مثل حمام رفتن، مسواک زدن، دستشویی رفتن و حتی آماده کردن غذا و ... بعد از یک سال بین والدین اختلاف ایجاد می شود و حتی منجر به جر و بحث و در این بین کودکانمان سوء استفاده می کنند و دقیقاً نتیجه معکوس در تربیت به ما می دهد.
در اغلب موارد پدر و مادر تصمیم می گیرند، یعنی درست این است که با هم تصمیم بگیرند و بعد یکی نقش مربی و دیگری همراه را ایفا کند.
تأکید می کنم
والدین مکمل هم باشند و اگر جایی رفتارهای همدیگر را نمی پسندند با مشورت هم، و نه با انتقاد از هم، این مشکل را پشت سر بگذارند، زیرا تعارض در تربیت منجر به تعارض در زندگی زناشویی نیز می‌شود و کودکان حساس، ناراحت از اینکه خود باعث این اختلاف و جدایی هستند و احساس گناه می کنند.
برای کودکان باید وقت گذاشت و این امر برای والدین شاغل که خارج از خانه هستند کار بسیار دشواری است، چون تربیت در سن زیر هفت سال منوط به مشاهده مستقیم کودک می باشد، نه توضیح کلامی یا یکسری جملات کلی و دستوری، زیرا کودک دقیقاً الگوبرداری می کند و والدینی که می خواهند هر دو در تربیت کودک خود سهمی داشته باشند بهتر است کارها را بین خود تقسیم کنند.
توجه کنید
- لطفاً با هم هماهنگ باشید. در ظاهر کار آسانی است، اما در عمل بسیار مشکل است. زیرا تربیت در این سنین صد در صد منشأ از خانواده است. مثلاً کودکانی که گاز می گیرند، قهر می کنند و تندخویی دارند دقیقاً یک الگوبرداری بی عیب و نقص از والدین یا خواهر و برادر بزرگتری است که در خانه دارند.
- بهترین زمان برای بدست آوردن تفاهم در زمان بارداری است. لطفاً کودک را دچار دوگانگی تربیتی نکنید. در ضمن نقش پلیس خوب و بد را نیز بازی نکنید. یعنی یک نفر نقش حامی و از دیگر والد بترسانیدش، زیرا این روش غلط تربیتی باعث می شود که دلبند شما تا آخر حس کینه و عناد نسبت به آن پلیس بد یا مربی سخت گیر را در دل بپروراند و نتیجه معکوس تربیتی بدهد.
منبع: ماهنامه آموزشی و اطلاع رسانی کودک شماره 117سارا غفاری/ کارشناس روانشناسی
