«ازدواج های مجازی» از نگاه تبیان

وب سایت فرهنگی اطلاع‌رسانی تبیان در مقاله ای تحلیلی به بررسی روند رو به رشد «ازدواج های مجازی» پرداخت.

به گزارش روابط عمومی، بخش اجتماعی موسسه فرهنگی اطلاع‌رسانی تبیان این مقاله را با رویکرد اجتماعی تهیه و منتشر کرده است.
فاطمه ناظم زاده در این مقاله می نویسد:« با خود گفتم حالا که عصر ارتباطات است و جهان به کوچکی یه دهکده شده؛ پس دیگر دغدغه " فرهنگ بسته " را ندارم که در ارتباط یا شناسایی دختر دلخواهم جهت ازدواج مشکل داشته باشم. دیگر دامنه گزینشم به چند دختر آشنای همسایه، محل کار و تحصیل و فامیل محدود نیست. می توانم از طریق فضای مجازی و اینترنت و شبکه های اجتماعی از میان این همه دختر برومند، باسواد و های کلاس؛ دختر مناسب و مطلوبم را بیابم و با او ازدواج کنم. کامپیوتر را روشن می‌کنم، به اینترنت وصل می شوم تا از میان هزاران دختر برومند، با سواد و با فرهنگ؛ که آنها هم، مثل من به اینترنت متصل هستند و دور برشان پر از شبکه های اجتماعی است؛ دست به گزینش بزنم و فهیم ترین همسر عالم را برای خودم انتخاب کنم. با آی دی خودم تو تمام شبکه های مجازی مثل تلگرام، واتس اپ و...وارد شدم تا شریک زندگی و همدمم را پیدا کنم... یادتان می آید؛ قبل‌ترها این‌طور نبود. در بیش‌تر مواقع، مادر داماد، عروس را می‌پسندید. گاهی حتی پسر تا بعد از عقد، دختر را نمی‌دید. این وسط، واسطه‌هایی بودند که با شناخت عمیقی که از دو خانواده و پسر و دختر داشتند، این ازدواج‌ها را جوش می‌دادند و فرصت‌هایی را برای پسر و دختر ایجاد می‌کردند. اما شکل ازدواج‌ها این روزها به دلیل تغییرات اساسی که تکنولوژی در سبک زندگی ایجاد کرده، تغییراتی کرده است. 
اگر کمی به این دردل ها توجه و تامل کنیم، خواهیم دید که در دل تمام این گلایه ها ساده و عامیانه یک اصل و ارزش نهفته است، والدین پیر و سالخورده ما در میان ادبیات ساده خود، می خواهند یک نکته را که شاید فراموش شده، به ما یادآوری کنند و آن خانواده است. شاید این صحبت و درددل را بارها و بارها شنیده باشیم، گلایه هایی که به عناوین مختلف از زبان هر یک از والدین ما به اندازه ای تکرار شده که دیگر آن ها را نمی شنویم، اینکه، زمانه عوض شده، جوان ها طور دیگری فکر و عمل می‌کنند، یک زمانی والدین، جایگاه خاصی داشتند و بدون اجازه آن ها حق آب خوردن نداشتیم، یک زمانی جلوی بزرگترها پاهایمان را دراز نمی کردیم و هزاران گلایه دیگر.
اگر کمی به این دردل ها توجه و تامل کنیم، خواهیم دید که در دل تمام این گلایه ها ساده و عامیانه یک اصل و ارزش نهفته است، والدین پیر و سالخورده ما در میان ادبیات ساده خود، می خواهند یک نکته را که شاید فراموش شده، به ما یادآوری کنند و آن خانواده است. ما ایرانی ها در تاریخ خود ثابت کرده ایم که این اصل همواره برای ما مهم و ارزشمند بوده، ارزشی که این روزها گویا به کم رنگی روی آورده و جوانان به آن بهای کمتری میدهند، این روزها جوان ها تاحدودی به خانواده که نهاد آن را والدین تشکیل می دهند، بی مهری می‌کنند و این بی مهری ها بیشتر در شیوه انتخاب همسر رخ می نماید.
اگر یک روزی جایگاه والدین درراس شکل گیری زندگی دو جوان قرار داشت، گویا اکنون این جایگاه، به حاشیه رانده شده و جای آن ها را فضای مجازی گرفته است، آری از ازدواج های مجازی با سقف کاغذی سخن می‌گویم، ازدواج هایی که دوامی چند ساله، چند ماه و حتی چند هفته ای داشته اند. اگر قدیمی ها یا والدین ما نکته ای را مدام یادآور می شوند هر چند با ادبیاتی ساده، از سر تجربه و پختگی بوده، تجربه ای که اکنون دیگر دیده و شنیده نمی شود. کم نیستند آشنایی ها و در نهایت ازدواج هایی که از فضای مجازی آغاز شده و به نتیجه ای نافرجام ختم شده است.
مثال ها در این رابطه بسیار است، مثل داستان عاشقی پسری در فضای مجازی با دختری که هیچ شناختی از او نداشت و به رغم مخالفت های والدینش، به تنهایی به خواستگاری دختر رفت و در نهایت متوجه شد که این دختر با افراد دیگری در فضای مجازی ارتباطات پنهانی دارد. دست آخر پسر 26 ساله با حمایت های والدینش دختر را طلاق داد و این شکست را تاب نیاورد و خودش را حلق آویز کرد و داغ جوانی اش را بر دل والدین پیرش گذاشت. یا داستان دختری که با ساده لوحی با فردی در فضای مجازی آشنا شد و رویای ازدواج با غریبه، او را از خانه فراری داد و در دام اعتیاد اسیر شد و دیگر نه راه پیش داشت و نه راه پس. یا ماجرای دختری ۲۰ ساله که فرزند تاجری ثروتمند ساکن یکی از استان های کشور بود که از طریق شبکه اجتماعی واتس آپ، فریب مردی را خورده بود که جز پشیمانی برایش سودی نداشت. »
متن کامل این مقاله اینجا  قابل مشاهده است.