پرستاری روح و روان
خانه به هیچ وجه مكان سرزنش نیست؛ بلكه مكان دلجویی است، حتی اگر همسر یا فرزندمان خطاكار باشند. اقتضای نقش خانوادگی ما، دلجویی، ملاطفت و همراهی است.
خانه به هیچ وجه مكان سرزنش نیست؛ بلكه مكان دلجویی است، حتی اگر همسر یا فرزندمان خطاكار باشند. اقتضای نقش خانوادگی ما، دلجویی، ملاطفت و همراهی است.
اما نكته ای كه باید بدان توجه كرد این است كه وقتی شخصی، نقطه ضعفی دارد در واقع نیاز به پرستاری دارد؛ یعنی باید با پرستاری به موقع و مناسب، آن نقطه ضعف را در شخص برطرف كرد؛ مثلا بعضی ها از لحاظ علمی یا دینی یا سیاسی یا اجتماعی وجهه ای دارند، ولی نقاط ضعفی هم دارند. حال اگر در رابطه با همین افراد طوری برخورد كنیم كه دائما روی نقاط ضعف متمركز شویم و مدام او را هو كنیم، همین امر باعث ضربه زدن به او و بالطبع به جامعه می شود. البته این یكی از اشتباهاتی است كه ما در بعد سیاسی نیز در سال های اخیر می بینیم؛ به عنوان مثال تا مسئولی روی كار می آید ایده آل ها را از او انتظار داریم و یك اشتباهش را مدام بر سر او می زنیم.
اگرچه ما باید مراقب نقاط ضعفشان باشیم كه به جامعه ضربه نزنند ولی نباید دائما به روی نقطه ضعفشان تمركز كنیم بلكه باید از آنها پرستاری كرد. چرا كه همین فرد با وجود نقاط ضعفش خیلی می تواند به كار جامعه بیاید و مفید باشد. ولی نوعا ما در جامعه پرستاری بلد نیستیم. در رابطه با خانواده هم باید پرستاری را بیاموزیم؛ آن هم پرستاری روحی و روانی؛ مثلا بچه من استعداد تحصیلی ندارد یا ضعف اعصاب دارد یا اینكه فرزند و یا همسر من بی حوصله است و... در رابطه با این موضوعات باید بدانیم خیلی از خصلت ها دست خود فرد نیست و این فرد نیاز به پرستاری دارد. زن و شوهر باید پرستار روحی و روانی یكدیگر باشند و روانشناس دلسوزی باشند نسبت به هم. لازم نیست علم روانشناسی بدانید ولی هر كس به اندازه خودش می تواند حال و وضع طرف مقابل دستش بیاید؛ نقاط ضعف و قوت طرف مقابل را بداند.
این پرستاری های روحی چندین سال طول می كشد و احتیاج به زمان دارد. پرستاری از مریض روحی به مراتب سخت تر از مریض جسمی است و همسر در این میان بیشترین سهم را می تواند داشته باشد.
منبع:همشهری انلاین
