از دشمنان انتقام می گیرم

شهید مجید شهریاری استاد فیزیک هسته ای دانشگاه شهید بهشتی شخصیتی است که بعد از شهادتش بیشتر مورد توجه علاقه مندان به علم و دانش قرار گرفت. در ادامه این شهید را از زبان فرزندش «محسن» روایت می کنیم.

کسی که در گمنامی به تحقیقات و پیشرفت های علمی برای ایران اسلامی مشغول بود تا اینکه دست پلید دشمنان این بار نیز یکی دیگر از گل های باغ علم و معرفت را پرپر کرد. شنیدن خصوصیات این شهید بزرگ از زبان پسرش مطمئناً جذاب خواهد بود.

«محسن شهریاری» دانشجوی رشته برق در دانشگاه صنعتی شریف است. محسن خصوصیات بارزی مانند سر به زیر بودن و رک گویی دارد. جالب است بدانید که این فرزند شهید دغدغه ای جز زنده نگه داشتن شخصیت پدرش ندارد.

فرزند شهید شهریاری در مورد روز حادثه می گوید: اکثر روزها به همراه پدر تا دانشگاه می رفتم و بعد خودش سرکار می رفت. آن روز کلاسم دیر شروع می شد و به همین دلیل به همراه او نرفتم.

مادرم پیش از روز حادثه شاید یک یا 2 روز به همراه پدر می رفت (در حدی کم که حتی تعداد روزها را به خاطر ندارم) ولی روز حادثه به دلیل اینکه ماشین مادرم پلاکش زوج بود با ماشین پدر رفت.

در زمان حادثه، موتوری که بمب را به ماشین پدر چسباند، کلاه کاسکت به سر داشت و قابل شناسایی نبود. بمب در حین حرکت به ماشین وصل شد البته در آن زمان به دلیل ترافیک مقداری سرعت خودرو کم بوده است. راننده متوجه می شود و به پدر و مادرم می گوید که از ماشین خارج شوند. مادرم به دلیل اینکه عقب نشسته بود، توانست سریع پیاده شود، ولی متأسفانه پدر که سمت راست نشسته بود، وقتی می خواسته کمربند را باز کند، کمربند باز نمی شود. مادر هم که می خواست در را برای پدر باز کند، بمب به سمت صورتش منفجر می شود.

الحمد ا... اوضاع جسمی مادرم بهتر شده است. آسیب حیاتی ندیده بود. استخوان پای چپ او از زیر زانو خرد شده، ولی عصب پا آسیب ندیده است. فعلاً در منزل با عصا راه می روند. در کل حالشان خوب است.

شهید شهریاری از پنج سالگی نماز می خواند

محسن شهریاری در مورد معنویت پدر شهیدش ناگفته های زیادی را بازگو می کند:
از کودکی ارادت خاصی نسبت به آیت ا... جوادی آملی داشت. مادربزرگم تعریف می کند که اگر تلویزیون روشن می شد و تفسیر ایشان پخش می شد، حتماً آن برنامه را کامل گوش می داد. از همان ابتدا که تفسیر قرآن آیت ا... جوادی آملی شروع شد، پدرم بر پیگیری آن تأکید داشته است.

این اواخر نیز که CD و لوازم صوتی همراه آمده بود، در زمان هایی که کار فکری نداشت، این تفاسیر را گوش می داد. پدرم به کلاس های اخلاق استاد طیب نیز می رفت که در مورد محبت اهل بیت و اخلاق اسلامی بود.

از آن زمان که خاطر دارم نماز شب پدرم ترک نمی شد. هر شب قرآن می خواند و خیلی به مستحبات تأکید داشت. مادر بزرگم می گفت: پدر از پنج سالگی نمازهایش را کامل می خواند و روزه می گرفت. از دوران کودکی تزکیه نفس را شروع کرده بود و تا همین اواخر نیز حفظش کرد. پدرم شعرهای حافظ را خیلی دوست داشت.

فرزند شهید شهریاری صحنه های خاصی از پدرش در ذهن دارد: ما در خانه پدر را زیاد نمی دیدیم و بیشتر سرکار بودند. پدرم همیشه لبخند روی صورتش بود. گاهی باهم شوخی می کردیم، ولی سرکار همه چیز را جدی می گرفت. در داخل کلاس، معلمی دقیق بود؛ ولی خارج کار از جدی بودن فاصله می گرفت.

پدر در تعیین رشته ام کمکم کرد

محسن شهریاری در مورد همراهی علمی پدر با خود می گوید: پدرم رتبه 2 کنکور و لیسانس مهندسی الکترونیک دانشگاه امیرکبیر بود. به نوعی رشته اش برقی بود. مادرم نیز در رشته فیزیک تحصیل می کرد که بعد در مقطع ارشد وارد رشته فیزیک هسته ای شد.

به ریاضیات علاقه مند بودم. پدرم نیز در اولین دوره مسابقات ریاضی کشوری مقام داشت. در بحث تئوری خیلی قوی بود. بخشی از علاقه مندی ام به ریاضی به خاطر پدرم است. مثلاً گاهی به خانه می آمد و مسئله ریاضی را جلویم قرار می داد و می خواست آن را حل کنم. مسئله را که حل می کردم، بعد مسئله دیگری را به پدر می دادم و به او می گفتم «حالا شما این را حل کن!»

خیلی از مباحث علمی را نمی شناختم، ولی پدر نکته ای را می گفت و من را علاقه مند می کرد. بعد می رفت و کتابی را از دوستانش برایم می گرفت و به وسیله آن کتاب می توانستم در آن مبحث پیشرفت کنم.

پسر شهید شهریاری در ادامه می گوید: در موضوع انتخاب رشته دانشگاهی خیلی با پدر مشورت می کردم. از پدر می خواستم که گرایش های برق را برایم توضیح دهد، یا تفاوت رشته های مکانیک را با برق برایم توضیح دهد.

انتخاب های کنکورم هشت رشته بود که دست آخر در رشته برق قبول شدم. رتبه ام در کنکور 2472 منطقه و 386 کل بود. چون در المپیاد مدال نقره داشتم و پدرم نیز عضو هیئت علمی بود، دارای سهمیه بودم.

شهید شهریاری برای دانشجویان وقت می گذاشت

فرزند شهید شهریاری در مورد رابطه پدرش با شاگردان خود نیز می گوید: پدرم در کلاس درس با شاگردانش کاملاً جدی برخورد می کرد و همان نمره ای را که دریافت کرده بودند را به آن ها می داد. شاگردان پدرم به خاطر مسائل عادی هیچ وقت به منزل مراجعه نمی کردند.

گاهی شاگردان مدرسه ای که پدرم درگذشته معلم آنجا بود برای دیدن اش می آمدند. هر کدام از آن شاگردان، برای خود کسی شده بودند. ولی برای مسائل نمره گرفتن و ... سراغ پدر نمی آمدند. چون پدرم در دانشگاه خیلی برای دانشجویان وقت می گذاشت.

شهریاری از رابطه پدر و مادر خود نکات زیبایی را بیان می کند که نشان دهنده عمق پیوند این خانواده است. محسن دراین باره می گوید: آشنایی پدر و مادرم در دانشگاه در مقطع فوق لیسانس بود. دریکی از درس ها به نام (دینامیک راکتور)؛ استاد از پدرم می خواهد که آن قسمت را او تدریس کند. در واقع در آن مرحله مادرم شاگرد پدرم شده بود. آشنایی آن ها در آن کلاس درس بود.

اتاق کار پدرم و مادرم در دانشگاه به یکدیگر نزدیک بود. گاهی مادرم برای پدرم چای می برد یا پدر برای مادر شکلات و میوه می برد. مخصوصاً پدرم وقتی غرق کار می شد همه چیز را فراموش می کرد، اما حواس مادرم به او بود. همیشه پیش هم بودند. نزدیک ترین دوستان انسان کسانی هستند که بیشتر با آن ها هستید.

در خانه مباحثه علمی داشتیم

محسن شهریاری در مورد رابطه خود با پدر می گوید: از بچگی به ریاضیات علاقه مند بودم. در واقع اسباب بازی ام کتاب ریاضی بود. روی مسائل ریاضی خیلی با پدر بحث می کردم. در برخی از موارد نیز بحث اعتقادی می کردیم. گاهی اوقات پدر وقتی می دید که با موضوعی اعتقادی کلنجار می روم با استفاده از مطالب کتبی، سعی می کرد گره های ذهنی ام. را باز کند؛ ولی خیلی بر سر مسائل اجتماعی و سیاسی به دلیل درگیر نبودن هیچ کدام از ما روی سر این مسائل، باهم بحث نمی کردیم. البته گاهی اوقات اخبار چیزی می گفت و من متوجه آن مسئله نمی شدم و از پدر می پرسیدم او هم توضیح می داد و موضوع را باز می کرد.

الحمدالله مشکلی در مورد مشکلات تأمین بودن نداشتم. پدرم همیشه سعی می کرد شرایطم فراهم باشد. هیچ وقت در وضع بدی نبودم که بخواهم گلایه ای داشته باشم.

فرزند شهید مجید شهریاری درباره کسانی که دوست دارند مانند پدرش شوند می گوید: هرکسی در هرجایی که بوده گوشه ای از شخصیت پدرم را دیده است. من نمی دانم چه چیزی به آن ها بگویم. خودم پدرم را دیده ام و اگر می خواهم مثل او شوم می دانم که باید چه خصوصیاتی از من شبیه پدرم باشد. بعضی وقت ها انسان می داند می خواهد به کجا برسد ولی نمی داند چطور. اگر کسی می خواهد راه یک فرد را ادامه دهد باید ببیند او چطور آن راه را رفته، بعد همان راه را برود.

از دشمن انتقام می گیرم

فرزند بزرگ شهید شهریاری درباره دلیل ترور پدرش می گوید: مطمئناً دشمن برای جلوگیری از بروز این توانمندی ها این دو دانشمند هسته ای را ترور کرد. به صورت شخصی نیز اگر نگاه کنید می بینید که خانواده شهید علی محمدی بسیار مذهبی هستند - بعضاً خود این افراد نیز به عنوان چهره های مذهبی شناخته می شدند- دریای علم و دانشی که این دو بزرگوار داشتند در مقابل شخصیت اخلاقی آن ها بسیار کوچک بود.

مساله ای که باعث عروج ملکوتی این دو عزیز شد، جنبه معنوی آن ها بود. این مسئله است که دشمن از ما گرفت. چیزی که باید به دنبال آن باشیم احیای شخصیت معنوی پدرم است.

اگر بخواهم انتقامی از دشمن بگیرم باید جنبه معنوی شخصیت پدرم را زنده نگه دارم. هرکسی که احساس می کند پدرم حقی به گردن او دارد، باید این کار را انجام دهد.

اگر یک نفر نماز خود را اول وقت -مساله ای که پدرم بسیار روی آن تاکید داشت و هر جا که بودیم نماز خود را می خواند- بخواند، خون پدرم هدر نرفته است.

علت انتخاب رشته مهندسی هسته ای از طرف پدرم این بود که احساس می کرد در این مورد ضعیف هستیم و وظیفه خود را پیشرفت در این زمینه می دانست.

عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد

وی در پاسخ به این سوال که اگر با قاتل پدرت روبه رو شوی به او چه می گویی، می گوید: من حرفی به او نمی زنم. تکلیف او مشخص است. از او زیاد ناراحت نیستم، چون او فقط یک عامل است. دشمن اصلی شخص دیگری است. گاهی اوقات فکر می کنم این فرد واسطه ای بود برای اینکه پدرم به معبود برسد. خدا اراده اش را به وسیله انسان هایی به ثمر می رساند. «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد»

فرزند شهید شهریاری تواضع را از پدر خود به ارث برده است. وقتی از او می خواهیم توصیه ای به مردم داشته باشد، می گوید: من کوچک تر از آن هستم که بخواهم توصیه ای کنم. دوستان پدرم خاطره ای از او نقل می کنند که من نیز آن را بازگو می کنم. ظاهراً بابا به همراه تعدادی از همکاران از مقابل ساختمان نیمه کاره دانشکده رد می شدند که ناگهان کارگری بالباس های خاکی می آید پدرم را بغل می کند و بابا نیز با او خوش وبش می کند. برخورد شهید شهریاری با افرادی که از نظر مقام اجتماعی پایین تر بودند هرگز برخورد یک فرد بالادست با پایین دست نبود. پدرم هیچ گاه مستقیم به من نمی گفت این کار را انجام بده یا نه بیشتر با عمل خود به ما آموزش می داد.

گاهی اوقات شعری از ملاهاشم زنجانی را می خواند «ادب خوب است ادب خوب است ادب خوب/ هر آنکس بی ادب شد می خورد چوب» این شعر را زیاد به من می گفت.

فرزند دانشمند شهید فیزیک هسته ای در انتها کمی از دغدغه های خود برای کشورش می گوید: سعی می کنم بیشتر در زمان حال زندگی کرده و برای آینده برنامه ریزی کنم. خداوند این قدرت را به انسان داده که بفهمد چه کاری درست است. نگاهم این است که درجایی که هستم، بهترین باشم.

ممکن است بروم نانوا بشوم. باید یک نانوای خوب باشم. شاید شغل دیگری داشته باشم. مهم نیست که من چه کاره هستم، مهم این است که در کار خود بهترین باشم. امیدوارم خودم از خودم راضی باشم. نه به معنای ازخودراضی و مغرور بودن؛ یعنی احساس کنم کاری که باید انجام می دادم را به سرانجام رسانده ام.

آیت ا... جوادی آملی می فرمودند: وقتی امام زمان (عج) ظهور می کند جامعه را بازور اداره نمی کند، بلکه سطح فهم و درک انسان های آن زمان آنقدر بالا می رود که (اشاره کردند به کودکی که در مجلس بود) اگر مملکت را دست این بچه هم بدهی، می تواند آن را اداره کند. چون هرکسی کار خود را در جامعه درست انجام خواهد داد. امیدوارم به این نقطه برسیم.

محسن شهریاری در انتها به ژس پدر که مقابلش قرار دارد، جمله جالبی می گوید: «خوب سرمان را شلوغ کردی».