می خواهم به بابا تلفن کنم

دختر 5 ساله شهیدمدافع حرم «عبدالله باقری» می گوید: بهشت تلفن ندارد، من با بابا حرف بزنم؟

بخش فرهنگ پایداری تبیان

همسر شهید مدافع حرم «عبدالله باقری» می گوید: وقتی آقا عبدالله را در قبر گذاشتند از پیکرش ژس گرفتم و اصلاً به بچه ها نشان ندادم، ولی وقتی گوشی من دست زینب بوده، پنهانی آن ژس را دیده بود. یک شب دیدم که دائم گریه می کند.
همسر شهید عبدالله باقری از روز اول می دانست همسرش شغل پرخطری دارد و خیلی حریف مأموریت های وقت و بی وقتش نمی شود اما شوق سوریه رفتن و حضور در میان مدافعان حرم رنگ و بوی دیگری برای او داشت که مأموریت های کاری اش نداشت. همسر بادیگارد عضو سپاه انصارالمهدی (عج) از دو سال تلاش بی وقفه شهید برای سفر به سوریه می گوید و شوق وصف ناپذیری که قبل از رفتن به سوریه سرتاپای او را می گرفت و مقصدش را به اطرافیان لو می داد.

همسران دل تنگ اما صبور شهدا، اگر در میدان رزم با دشمنان نیستند، در زندگی و هنگام رضایت و راهی کردن همسر خود به عرصه دفاع از اسلام و اهل بیت (ع) و آرام کردن دل کوچک و شکسته فرزندان خود جهاد اکبر می کنند. شهدا هم به قدری به زندگی و همسر خود عشق و علاقه داشته اند که بدون رضایت آن ها در این راه قدم برنداشته اند. همان کسی که روزی وقتی «عبدالله باقری» وارد گروه حفاظت شد، مدام دعایش این بود که مسئولین لیاقت جان فشانی همسرش را داشته باشند، بعد از چند سال او را راهی میدان سوریه می کند و راضی به رضای خداوند می شود.
هرچند دوری از همسرش، او را مردد کرده بوده و نمی توانست بگوید برو یا نرو اما عشق به حضرت زینب (س) و اهل بیت، او را در این نبرد عشق و وابستگی دنیایی پیروز می کند و همسر را راهی دفاع از حریم عقیله بنی هاشم (س) می کند.

شهید مدافع حرم «عبدالله باقری نیارکی» متولد 29 فروردین ماه سال 61 از پاسداران سپاه انصارالمهدی (ع) و اعضای گروه حفاظت بود که داوطلبانه برای دفاع از حرم عقیله بنی هاشم به سوریه رفته و در شب تاسوعای سال گذشته به دست تروریست های تکفیری در حومه شهر حلب به شهادت رسید. از این شهید والامقام، 2 فرزند دختر به نام های محدثه 12 ساله و زینب 5 ساله به یادگار مانده است.
در ادامه می خوانید:

آمادگی شنیدن خبری مثل خبر شهادت همسرتان در سوریه را داشتید؟

روزهای آخری که در سوریه بود، خواب می دیدم که برگشته و خیلی خوشحال بودم. چون با برادرش رفته بود، یکی دو روز آخر مامان خواب دیده بود که با آقا مجید برگشته اند و او دراز کشیده و در عالم خواب گفته بود که ازآنجا تعریف کن که گفته بود: «از عبدالله بپرس، او دارد تعریف می کند.» من که این خواب را شنیدم، بیشتر نگران شدم. محدثه گفت: «وای مامان مریم، نکند عمو مجید طوریش شود» که گفتم: «نگران نباش» در حالی که دلم آشوب بود. شبی که فردای آن روز آقا عبدالله شهید شد، زینب تا نزدیکی های صبح گریه و بی قراری کرد و می گفت: «نمی توانم بخوابم» در حدی گریه کرد که پدر و مادر آقا عبدالله هم که طبقه پایین هستند، نگران شده بودند.

وصیتی هم کرده بود؟

در صحبت ها گفته بود که: «مراقب بچه ها باش و آن ها را خوب تربیت کن» یک مطلب هم در نامه ای برای بچه ها نوشته بود.

نوشته بود: «بچه ها گل های زندگی من هستند، مثل خودت تربیتشان کن/ به خاطر همه نبودن هایم عذر می خواهم.»

چه نامه ای؟ از محتوای آن بیشتر بگویید.

برادر آقا عبدالله دو روز دیرتر از ایشان به سوریه رفت. وقتی می خواست خداحافظی کند، من سریع برای همسرم نامه نوشتم و وقتی محدثه دید، او هم سریع نامه نوشت و فقط نوشت که: «دوستت دارم» و به آقا مجید دادیم که ببرد. آقا عبدالله جواب نامه را داده بود و به برادرش گفته بود که: «نامه را بده» آقا مجید هنگامی که برگشت نامه ها را آورد. یکی برای من نوشته بود و یکی هم برای بچه ها. مضمون نامه ای که برای من نوشته این است که: «بچه ها گل های زندگی من هستند، مراقبشان باش و مثل خودت تربیتشان کن، اگر برگشتم که انشاالله جبران می کنم و اگر نیامدم باز هم بخشش از شماست، به خاطر همه غیبت ها و نبودن هایم عذر می خواهم.»
در یک برگه هم برای محدثه و پشت آن هم برای زینب مطلب نوشته بود.

هنوز پیکر آقا عبدالله را نیاورده بودند که 2 روز جلوتر آقا مجید برگشت، چون خودش هم خبر نداشت که برادرش شهید شده، با اینکه در بغلش به شهادت رسیده بود، ولی به او گفته بودند که برادرت نبض داشته و او را به بیمارستان رسانده ایم و به این طریق قبول کرده بود که از منطقه برگردد. همان شب که برگشت، نامه ها را گرفتم. به آقا مجید گفتم: «نامه های من» که گفت: «تو از کجا خبرداری؟» گفتم: «خودش گفته بود.»

عکس العمل بچه ها بعد از خواندن نامه ها چطور بود؟

چند روز بعد از تشییع پیکر، نامه را به دخترم دادم. محدثه وقتی نامه را خواند، خیلی گریه کرد، ولی خدا را شکر خیلی خوب با این موضوع کنار آمده است. از اینکه پدرش برایش نامه نوشته، خوشحال بود.

بچه ها چطور متوجه شهادت پدرشان شدند؟

محدثه و زینب بالا بودند و زینب خواب بود. من که پایین بودم، فقط نگران محدثه بودم که الآن صدای گریه را از پایین می شنود، چه کار می کند. به خانم های همکارش یا هرکسی که می آمد، می گفتم: «تو را به خدا بروید بالا پیش محدثه. تنهاست و می ترسد، چون متوجه می شود.» من خودم نمی توانستم بروم. دختر همسایه مان رفته بود پیش محدثه که پرسیده بود: «چی شده؟» همسایه مان گفته بود: «خودت می دانی چه شده.» محدثه حدود سه ساعت بعد پایین آمد و بغلش کردم و گریه کردیم.

واکنش زینب که چهار سال بیشتر نداشت، چطور بود؟

محدثه برایم تعریف کرد که پدرشوهرم آمد و نشسته بود بالای سر زینب چهارساله که خوابیده بود و گریه می کرده است. بعدازآن هم وقتی عکس ها و بنرها را می چسباندند و می گفتند شهید باقری، زینب می گفت: «عکس بابایم را زده اند، ببینید بابایم چقدر خوشگل است، عکسش را همه جا زده اند، دلم تنگ شده و می خواهم عکسش را نگاه کنم» گریه می کرد و می گفت: «این عبدالله باقری که می گویند بابای من را می گویند؟ ای کاش یکی دیگر باشد وای کاش بابای من نباشد»

زینب آن روز رفت منزل عمویش. شب هم که آمد و عکس ها را که به دیوار زده بودند و دیده بود، دائم می رفت جلوی پنجره و نگاه می کرد و می خواست که فقط به کوچه برود. آن موقع هم هوا سرد بود. می گفت: «می خواهم بروم توی کوچه و عکس بابا را ببوسم.» داخل کوچه هم که می رفت، این حرف ها را می زد و عکس ها را می بوسید و مردمی که بیرون ایستاده بودند و این منظره را می دیدند، بیشتر گریه می کردند. خیلی سخت بود. آن یک هفته ای که می خواستند پیکر را بیاورند، دائم بیرون بود و طاقت نداشت در خانه بماند. چون به دلیل رفت و آمد هم در خانه باز بود، سریع بیرون می رفت و به عکس ها نگاه می کرد.

الآن چه درکی از شهادت پدرش دارد؟

وقتی همه می گویند که تیرخورده، کمی می فهمد. ما به زینب می گوییم: «بابا زنده و در بهشت است» می گوید: «نخیر شما دروغ می گویید، بابای من مرده، چرا الکی می گویید که بابایم زنده است» خیلی متوجه نمی شود و مثلاً وقتی من می گویم: «بابا بهشت است» می گوید: «خب برویم بهشت یا اینکه ما کی بهشت می رویم؟» می گویم: «ما هر موقع کارهای خوب کنیم، بعد بهشت می رویم» می گوید: «بهشت تلفن ندارد تا من با بابا حرف بزنم؟ خب من دلم تنگ شده و می خواهم صدایش را بشنوم، چرا نمی آید، بابا دلش برای ما تنگ نمی شود؟» که من می گویم: «بابا زنده است و می تواند ما را ببیند.»

زینب نمی خواهد بگوید که گریه می کند و همیشه وقتی گریه اش می گیرد، فقط می گوید: «چشمم می سوزد» یا سر چیزهای مختلف بهانه می گیرد و از آن طریق گریه می کند. وقتی حرف می زنیم یا فیلم و عکس می بینیم یا نشان می دهند، می گوید: «خوابم می آید.» و می رود زیر پتو گریه می کند. زیاد حرف نمی زند و خودش را تخلیه نمی کند. وقتی آقا عبدالله را در قبر گذاشتند از پیکرش عکس گرفتم و اصلاً به بچه ها نشان ندادم، ولی وقتی گوشی من دست زینب بوده، پنهانی آن عکس را دیده بود. یک شب دیدم که دائم گریه می کند و یک مهر گذاشته بود که مثلاً نماز می خواند. گفت: «دارم نماز می خوانم و باخدا حرف می زنم. به خدا می گویم که دلم برای بابایم تنگ شده، زود بیاد» دیدم که خیلی گریه کرده و به سجده رفته بود. همان شب فکر کردم که خوابیده، من داخل اتاق بودم. آمد پیش من و دیدم که صورتش خیس خیس است از بس که گریه کرده بود، گفت: «مامان عکس بابا که توی قبر هست را دوباره نشان می دهی؟» گفتم: «کدام عکس، عکسی ندارد.» گفت: «چرا من خودم توی گوشی شما دیدم.»

معراج هم که رفته بودیم زینب را داخل نبردیم که پیکر را ببیند. چون آن روز همه آمده بودند معراج و کسی داخل خانه نبود که زینب را پیش او بگذاریم، همراه خودمان بردیم، ولی بیرون نگه داشتیم که بماند و نگذاشتیم که داخل بیاید. در راه، زینب می پرسید: «کجا می رویم؟ می رویم پارک؟» و متوجه نمی شد.

هنگام وداع آخر در معراج چه صحبت هایی با همسرتان داشتید؟

خیلی لحظه سختی بود، وقتی پیکرش را دیدم بی قرارتر شدم. تیر قناصه به صورتش خورده بود و از پشت، گردن را متلاشی کرده و بیرون آمده بود. تیر قناصه از محلی که وارد می شود، یک سوراخ کوچک ایجاد می کند ولی از جایی که خارج می شود، آنجا را باز می کند. زمانی که در معراج آقا عبدالله را دیدم، به خاطر اینکه آثار جراحت خیلی مشخص نباشد، کفن را تا نیمه های صورت پوشانده بودند، ولی من کمی کنار زدم که دیدم خون تازه می آید و کفنش خونی شد. با اینکه پنج روز از شهادتش می گذشت، در سردخانه بود و بدنش یخ بود. محدثه را با خودمان داخل معراج بردیم که خیلی گریه کرد ولی می گفت: «خیلی خوب است که دیدم، خوب شد که گذاشتید ببینم، اگر نمی دیدم تا آخر عمر حسرتش به دلم می ماند که چرا بابا را ندیدم» خیلی صورت پدرش را بوسید و می گفت: «قبل از شهادت هر بار که بابا خواب بود و او را می بوسیدم، از خواب بیدار می شد. حالا هم دائم او را می بوسیدم تا شاید چشم هایش را باز کند.»

چه چیزی به صبر و تحمل خانواده شهدا در این شرایط کمک می کند؟

در مورد همسر من، تنها چیزی که در نبودش ما را آرام می کند، بحث شهادت ایشان است؛ یعنی اگر طور دیگری از دنیا رفته بود، نمی دانستم چطور می شد تحمل کرد. شهدا واقعاً زنده هستند و من بودنش را احساس می کنم. با او حرف می زنم، غذا می خورم، سلام و صبح به خیر می گویم، قربان صدقه اش می روم، حتی وقتی از خانه بیرون می روم خداحافظی می کنم و با او زندگی می کنم. راهی که همسرم رفت، بهترین راه بوده، چون برای حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س) است. خیلی اصرار نمی کردم که نرود یا لحظه آخر که گفتم: «دلم تنگ می شود.» گفت: «تو جواب حضرت زهرا (س) و حضرت زینب (س) را روز قیامت می دهی که من نروم؟»

محدثه که خدا را شکر خیلی خوب متوجه می شود و می گوید: «خدا را شکر، بابا بهترین راه را رفته، آدم کسی را دوست داشته باشد، دوست دارد جای خوب برود، پس حالا که ما بابایمان را دوست داریم، دوست داریم که بهترین جا برود» البته نبود پدرش، خیلی برایش سخت است و می گوید: «چرا زود رفت؟» ولی دوباره خودش، جواب خودش را می دهد یا من برایش توضیح می دهم که اگر اینجا هم بود، اتفاق که قرار بود بیفتد، می افتاد، پس چه بهتر که بهترین راه را رفت.

چون تمام مراسم های آقا عبدالله با مراسم های عزای امام حسین (ع) و اهل بیت (ع) یکی بود، خود ایشان هم دوست نداشت کسی لباس مشکی بپوشد و همیشه می گفت: «دوست ندارم کسی برایم مشکی بپوشد. مشکی برای امام حسین (ع) است.» مشکی پوشیدن های ما هم با عزای امام حسین (ع) یکی شد. وقتی سوریه بوده به یکی از هم رزمانش گفته بود: «چقدر کیف می دهد که آدم شب تاسوعا شهید شود.» عبدالله برای همه چیز دیگری بود و فقط ما را عزادار نکرد. همه از رفتنش عزادار شدند، چون خیلی باادب بود و به همه احترام می گذاشت. برای همه باورنکردنی بود. من پیش خودم می گفتم که می رود و برمی گردد و همچنان دفاع می کند و فکر نمی کردم که در عرض 20 روز برود و دیگر برنگردد. خیلی باورنکردنی بود، چون خیلی قوی بود و فکر می کردم نهایت یک تیر به دست یا پایش می خورد. اصلاً در مقابل درد غر نمی زد و بسیار صبور بود و می گفت: «درد برای مرد است.»