تبیان، دستیار زندگی
حضور شیعیان از قرن های نخستین اسلام در جنوب شرقی آسیا و اشتراکات بزرگداشت کربلا و فرهنگ ساکنین این منطقه به ویژه اندونزی نشان می دهد که حضور شیعه در این منطقه تاریخ بلندی دارد و سوگواری شهادت امام حسین و یارانش نشان از مانایی فرهنگ شیعه در این منطقه دارد.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

تابوک و داراگا نمادهای محرم در اندونزی

حضور شیعیان از قرن های نخستین اسلام در جنوب شرقی آسیا و اشتراکات بزرگداشت کربلا و فرهنگ ساکنین این منطقه به ویژه اندونزی نشان می دهد که حضور شیعه در این منطقه تاریخ بلندی دارد و سوگواری شهادت امام حسین و یارانش نشان از مانایی فرهنگ شیعه در این منطقه دارد.

به کو شش علیرضا عابدینی- بخش گردشگری تبیان
تابوک و داراگا نمادهای محرم در اندونزی

مراسم محرم هرساله در شهرهای مختلف اندونزی برگزار می شود . ماه محرم در مناطق مختلف اندونزی نام های مختلفی دارد. در جزیره جاوه محرم را «ماه سورا» ، در آچه « آپویی» (آتش)  و «ماه حسن و حسین» و در غرب سوماترا «ماه تابوئیک» می نامند.دهه اول محرم در نظر مردم آچه محترم و به اصطلاح خودشان «تابو» است.
در شهر «پیدی» استان آچه مراسمی با نام «تابوک» انجام می شود.برای انجام این مراسم  از تابوتی چوبی شبیه حرم امام حسین (ع) استفاده می شود که با ورقه های رنگی پوشانده می شود و «تابوک» نام دارد. در نوک تابوک ساخته شده براق اسب امام حسین قرار دارد. هزینه ساخت تابوک امروزه حدود سه میلیون روپیه معادل 1500 دلار است.
داراگا(دارگاه) نیز بارگاهی است که سمبل مرقد مطهر امام حسین (ع) است و برای ساخت آن مردانی از نیمه شب و پس از دیدن هلال ماه محرم ، برای آوردن خاک پاک و تمیز به داخل رودخانه می روند. سپس این خاک را در مکانی جمع می کنند و روی آن پارچه سفیدی می کشند که به عنوان سمبل مرقد مطهر امام حسین (ع) است و آن را «داراگا» (دارگاه) می نامند.
در صبحگاه عاشورا تابوک، داراگا(دارگاه) و عمامه امام حسین(ع) توسط دهها هزار نفر ازمردم «پاری آمان » آچه که به صورت گروهی از بازار و خیابانهاحرکت می کنند به گردش درمی آید، مردم عزاداری که به آرامی درحرکتند بعضا با گریه های شدید و با فریاد بلند می گویند: هویاک تابوئیک،هویاک (یا حسین)، این مراسم با غروب خورشید پایان می گیرد .

تابوک و داراگا نمادهای محرم در اندونزی

در شام عاشورا تابوک به آب دریا انداخته می شود که به معنی این است که روح آن حضرت به همراه براق اسب حضرت به آسمان ها عروج می کند .  مردم عزادار پس از غرق شدن تابوک،پارچه و کاغذهای رنگی و دیگر وسایل را که در ساخت آن به کاررفته، برمی دارند. تابوت آرام آرام به زیر آب می رود و عزاداران در حالیکه زیر لب ورد گونه می خوانند: «علی بدایا علی بدایا» یعنی یا حضرت علی به فریاد برس و «یاحسین یا حسین» به خانه برمی گردند.مردم آچه در روز پنجم محرم نیز ساقه درخت موز را در باغ با یک ضربه شمشیر می برند، که نشانه شجاعت و شمشیر زنی حضرت قاسم (ع) است.
در جزیره جاوه اندونزی ، نوعی آش پخته می شود که در 10 روز نخست محرم بین مردم توزیع می شود. برگزاری مراسم محرم از قبیل برپایی دسته های عزاداری، نوحه خوانی و برپایی شام غریبان ، در واقع به بخشی از فرهنگ مردم این مناطق تبدیل شده است. حتی در یکی از شهرهای «سوماترا» به نام «بنگکولو» علاوه بر مراسم عزاداری همانند شهر یزد، در هر چهارراه مجسمه ای نمادین از نخل ساخته می شود. عزاداران شهر « بنگکولو» که مراسم شام غریبان را در کنار دریا برگزار می کنند، ذکر «یا حسین(ع)»، «یا امام»، «شهید حسین، غریب حسین» و «یا علی(ع)» بر لب دارند و در روز عاشورا نیز هر خانواده با ساخت یک نخل کوچک به عزاداری می پردازد و شب شام غریبان نیز آن را به دریا می اندازد و در غم و ماتم شهدای کربلا اشک می ریزند.



منابع: خبرآنلاین، مجله فرهنگ کوثر، روزنامه جمهوری اسلامی