این بنده کم حیا است!

«لو وجدت مومنا علی فاحشه لسترته بثوبی هذا - او قال بثوبه - فرفعه بیدیه جمیعا. ان التوبه فیما بین المومن و بین اللّه. اگر مومنی را بر کار زشتی بیابم او را با همین پارچه ای که روی لباسم پوشیده ام پنهان و مخفی می کنم.

از گناه پرده پوشی کن!

علنی شدن گناه و زشتی های فردی یا اجتماعی، قبح نافرمانی خداوند را در نظر انسان می کاهد و موجب غفلت و سپس بی حیایی و پرده دری افراد جامعه می شود. بنابراین، برای داشتن سلامت روانی و جسمی در جامعه باید از اظهار و افشاء گناه و تجریّ و کوچک شمردن بدی ها پرهیز نمود، از حضرت علی علیه السلام نقل شده است که: «ایاک و المجاهره بالفجور، فانها من اشد الماثم. بپرهیز از علنی کردن و بی پردگی نسبت به ارتکاب گناه و هرزگی، چون آن براستی از سخت ترین گناهان است.»

براستی بنده وقتی گناه را مخفیانه انجام دهد، زیانش تنها به خودش می رسد، ولی وقتی آن را آشکارا به جا آورد و بر آن آشفته و پشیمان نگردد و بر او خشم و عتاب نشود، به همه زیان می رساند.

فاش کننده گناه، همچون گناهکار است!

حضرت امیر علیه السلام به پرده پوشی گناه و عدم افشای آن بسیار سفارش می نمودند، و افشای گناه را در ردیف انجام آن می دانستند: «لو وجدت مومنا علی فاحشه لسترته بثوبی هذا - او قال بثوبه - فرفعه بیدیه جمیعا. ان التوبه فیما بین المومن و بین اللّه.

اگر مومنی را بر کار زشتی بیابم او را با همین پارچه ای که روی لباسم پوشیده ام - یا فرمودند: با پارچه لباس خودش - پنهان و مخفی می کنم، و حضرت در این حال با هر دو دستشان آن پارچه را بلند کردند و فرمودند براستی توبه در چیزی است که بین مومن و بین خداوند است.» و فرموده اند: «مذیع الفاحشه کفاعلها. فاش و آشکار کننده کار وقیح و زشت، مانند انجام دهنده آن کار است.»

کوچک شمردن گناه!هرگز!

از دیدگاه روایات اسلامی یکی از بزرگترین گناهان آنست که انسان گناه خویش را کم و کوچک بشمارد و به آن مبادرت ورزد، امیرالمومنین علی علیه السلام فرمودند:«اعظم الذنوب عند اللّه ذنب صغر عند صاحبه. بزرگترین گناهان نزد خداوند، گناه و کار ناروایی است که پیش انجام دهنده آن کوچک شمرده شود.»

هم چنین فرموده اند:« ان اللّه سبحانه لیبغض الوقح المتجری علی المعاصی. بدرستی که خداوند سبحان دشمن می دارد آن گستاخی را که بر نافرمانی ها و انجام گناهان جسارت می ورزد.»

در روایات حتی از فکر و تصور گناه، که یک نوع اظهار ذهنی و جسارت و گستاخی در فکر است، منع شده است. به فرموده امام متقین علی علیه السلام: «من کثر فکره فی المعاصی، دعته الیها. کسی که زیاد در مورد گناهان اندیشه کند و آنها را در نظر آورد، عاقبت گناهان او را به سوی خود می خوانند.»

ترک گناه، آسانتر از توبه!

امام علی (علیه السلام) در نهج البلاغه به نكته مهمى در مورد ترك گناه و مقایسه آن با توبه از گناه اشاره كرده مى فرماید: « تَرْكُ الذَّنْبِ أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِ التَّوبةِ ؛ترك گناه آسان تر از تقاضاى توبه است» آسان بودن ترک گناه، دلایل زیادى دارد، زیرا از یك سو ممكن است انسان پس از ارتكاب گناه توفیق توبه نیابد و از دنیا برود به خصوص اگر توبه را به تأخیر بیندازد آن گونه كه سیره بسیارى از غافلان است.

از سوى دیگر توبه شرایط زیادى دارد از جمله: پشیمانى قطعى از گناه و تصمیم بر ترك در آینده، پرداخت حق الناس،  قضاى عبادات و پرداختن و كفاره اگر عملى است كه داراى قضا و كفاره بوده مانند ترك روزه واجب و جبران كردن خطاهاى گذشته با اعمال صالح آینده، زیرا در قرآن مجید كرارا بعد از جمله «تابُوا» واژه «اَصْلَحُوا» ذكر شده است. از همه اینها گذشته گناه رسوباتى در روح انسان از خود بجاى مى گذارد كه برطرف ساختن آن بسیار مشكل است.

حرف آخر

برای حفظ فطرت پاک الهی و حیای بندگی لازم است که اگر گناهی از ما سر زد، به دستور امامان معصوم علیهم السلام، به پرده پوشی و جبران فوری گناه با توبه، مبادرت ورزیم. در روایات آمده؛ فرشته نگاهبانی که در طرف راست انسان است، رئیس و مسلط بر فرشته سمت چپ است. وقتی که بنده، گناهی انجام دهد، فرشته سمت راست به فرشته سمت چپ می گوید: شتاب مکن و او را تا هفت ساعت مهلت بده. و چون آن هفت ساعت هم سپری شود و او هنوز طلب آمرزش و عفو نکرده باشد، به آن فرشته می گوید: عملش را ثبت کن که «چقدر این بنده حیائش کم است».

منابع:
- نهج البلاغه، حکمت 170
- غرر الحکم و دررالکلم، ج2 صص427، 299،501 ؛ ج6 ص 125؛ ج5 ص321
- دعائم الاسلام، ج 2 ص 373