برخی استفتاءات روز مرتبط به نماز

نماز در بین عبادات از امتیاز خاصّی برخوردار است، خدای سبحان در آغاز دریافت وحی حضرت موسی (ع) ضمن اشاره به معارف کلی دین، نماز را انتخاب کرده و می فرماید:
«...اَقِمِ الصَّلاةَ لذکری »؛ «... نماز را برای یاد من بپا دار.»
از این آیه دو نکته روشن می شود:
۱) نماز اختصاص به شریعت خاتم الانبیاء (ص) ندارد.
۲) إقامه نماز باید برای یاد خدا باشد.

فراوری: حجت الاسلام تیموری - بخش احکام اسلامی تبیان

اهمیّت نماز

۱) نماز از واجبات الهی است:
«إِنَّ الصَّلاَةَ کَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ کِتَابًا مَّوْقُوتًا » ؛ «نماز، وظیفه ثابت و معیّن برای مؤمنان است.»
"کتابت" کنایه است از واجب بودن و واجب کردن، پس طبق این آیه، نماز بر مؤمنان نوشته و واجبی است دارای وقت.

۲) بر پاداری نماز از صفات مؤمنان حقیقی است:

«الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَ مِمَّا رَزَقثْنَاهُمْ یُنفِقُونَ »؛ «آنها که نماز را برپا میدارند و از آنچه به آنها روزی داده ایم، انفاق می کنند.»

۳) محافظت از نماز، نخستین نشانه عملی تقوا و معاد باوری است:

«...وَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَ هُمْ عَلَى صَلاَتِهِمْ یُحَافِظُونَ »؛ «...آنها که به آخرت ایمان دارند و به آن(قرآن) ایمان می آورند و بر نمازهای خویش، مراقبت می کنند.»
تا آنجایی که به پای بندی نماز در میدانِ جنگ تأکید شده است.

برخی استفتاءات روز مرتبط به نماز

اگر کسی با پولی که مخلوط به حرام بوده است، گوشی موبایل بخرد و در نماز آن گوشی را با خود همراه داشته باشد چه حکمی دارد؟

اگر کسی با پولی که مخلوط به حرام بوده است، گوشی موبایل بخرد - با این فرض که مقدار حلال و حرام مخلوط به هم مشخص نبوده و تعدادی از صاحبان حق را می شناسد- آیا می تواند در نماز آن گوشی را با خود همراه داشت؟

هر چند عمل مذکور تصرف در مال غیر بوده و حرام است، اما ضرری به صحت نماز نمی زند.

پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:

حضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مد ظله العالی):

مورد مذکور ضرری به صحت نماز نمی زند.

حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):

نماز اشکال ندارد، ولی مرتکب گناه شده است. و در مورد مال مخلوط به حرام، هرگاه مال حلال با حرام مخلوط شود و مقدار حرام را نداند، ولی صاحبش را بشناسد، باید یکدیگر را راضی کنند و چنانچه صاحب مال راضی نشود در صورتی که بداند مقدار معینی قطعاً مال اوست (مثلاً یک چهارم مال) و در بیشتر از آن شک داشته باشد باید مقداری را که یقین دارد به او بدهد و مقدار بیشتر را که احتمال می دهد مال اوست با او نصف کند.

حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):

اشکال ندارد.

آیا می شود نمازهای یومیه را دو بار خواند؟

پس از آن که نماز به صورت صحیح خوانده شود، دوباره خواندن آن حرام نیست ولی وجه شرعى ندارد، مگر اینکه نماز را به فرادا خوانده باشد و بعد بخواهد آن را به صورت جماعت اعاده کند.

پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:

حضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مد ظله العالی):

پس از آن که نماز به صورت صحیح خوانده شود، دوباره خواندن وجه شرعى ندارد، مگر اینکه نماز را به فرادا خوانده باشد و بعد بخواهد آن را به صورت جماعت اعاده کند.

حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):

اگر در نماز ظاهراً نقصانى نبوده اعاده نکند و با تعقیبات آن را جبران کند.

حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):

می شود، ولی نماز دوم اثری ندارد.

حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):

به قصد رجاء مطلوبیت مانعی ندارد.

تا الآن نماز نمی خواندم و روزه نمی گرفتم. اگر بخواهم گناه را ترک کنم آیا باید تمام نماز و روزه ها را جبران کنم؟ آیا در گرفتن روزه این امر که ترک هر روزه عمدا 60 قضا دارد باید رعایت شود؟ در اینصورت که هرروز باید روزه گرفت! آیا خدا من را می بخشد؟

توبه و شروع به انجام عبادات شرعی، توفیقی است که نصیبتان شده است که باید قدر آن را بدانید و نگذارید شیطان با بزرگ نشان دادن برخی کفاره های عبادات انجام نشده، شما را از راه راست دور کند. ابتدا سعی کنید عبادات شما از این به بعد از بین نرود و در وقت خودش انجام شود و بعد از مدتی، کم کم شروع به انجام عباداتی کنید که از شما قضاء شده است.

مراجع عظام تقلید درباره نماز و روزه قضاء شده می گویند:

باید قضاى نماز و روزه را بجا آورد، و روزه او کفّاره نیز دارد.[1] و اگر توانایی انجام کفّاره را ندارد، وظایفی دیگری به عهده او است که برای آگاهی از آن می توانید به نمایه 1965 (کفار روزه) در همین سایت مراجعه نمایید.
در هر حال ترک گناه و معصیت موضوعی مستقل است که به خودی خود دارای ارزش والایی در نزد پروردگار است.

خامنه اى، سید على، أجوبة الاستفتاءات، ص 168، س 811، آیت الله مکارم شیرازى، ناصر، استفتائات جدید، ج 2، ص 121، س 309، انتشارات مدرسه امام على بن ابى طالب، قم، دوم، 1427 ه ٍ ق؛ گلپایگانى، سید محمدرضا، مجمع المسائل، ج 4، ص 139، دار القرآن الکریم،

منبع:
اسلام کوئست
ویکی فقه