خاطرات من و سوره حمد 10
بی‌خود نیست که می گویند « خدایا به کسی که عقل دادی چه ندادی؟». همه این ها به خاطر رحمان بودن خداست که نعمت، ارزانی ما کرده تا به سمت کمال سوق پیدا کنیم. پس الحمد لله.
نویسنده: سمیه افشار، شبکه تخصصی قرآن تبیان
(لطفا پیش از مطالعه متن پیش رو، شماره پیشین این خاطرات دنباله دار را از اینجا ببینید تا سرنخ ماجرا به دستتان بیاید...)
در کتاب التحقیق یعنی همان کتابی که آقای مصطفوی تمام معانی کلمات قرآن را نوشته است، مقابل کلمه الرحمن نوشته بود:
«خداوند سبحان، احسان کننده و نعمت دهنده. مهربانی عام که شامل تمام موجودات است. رحمان کسی است که رحمتش بر همه چیز وسعت دارد.»
حالا فهمیدم که چرا باران، رحمت است. وقتی باران می‌آید هم آدم‌ها خوشحال می‌شوند هم گیاه‌ها و حیوانات. آب، مایه زندگی است. پس اگر باران نباشد حیات از بین می‌رود. چون خدای رحمان این نعمت را می‌فرستد و همه موجودات از آن استفاده می‌کنند. با توجه به این تعریف از رحمان شروع کردم به شمردن نعمت‌ها. نعمت‌هایی که رحمت بودند. رحمتی که خدای رحمان برای سوق دادن من به سمت کمال فرستاده بود.
مهم‌ترین نعمت، زنده بودن خودم بود. اگر من مرده بودم دیگر نمی‌توانستم این همه چیز بفهمم. آدمِ مرده دیگر کاری ازش نمی‌آید. هر چه بوده دیگر تمام شده. به قول مادربزرگم «مرده‌ها دستشان از دنیا کوتاه است». پس خودِ دنیا هم رحمتِ عامِ خدا بود. چون همه زنده‌ها می‌توانستند در دنیا کارهای خوب انجام بدهند و به سمت کمال بروند. یاد دعای پدرم افتادم که همیشه می‌گوید: «خدا نعمت سلامتی را از آدم نگیرد. سلامتی بزرگ‌ترین نعمت است.» واقعاً راست می‌گفت. اگر سالم نباشیم، نمی‌توانیم از نعمت‌های دنیا و زنده‌بودنمان خوب استفاده کنیم. از قدیم هم گفتند» «عقل سالم در بدن سالم است.»
یادم افتاد یک هفته پیش که سرما خورده بودم و حوصله هیچ کاری را نداشتم، همه کارهایم مانده بود. ولی توان نداشتم از جایم بلند شوم.
یک عالم نعمت مانده بود روی زمین و من به خاطر سرماخوردگی که مساوی بود با از دست دادن سلامتی، نمی‌توانستم از آن‌ها استفاده کنم.
واقعاً که نعمت‌های خدا بی‌حساب است. اصلاً نمی‌توان شمرد. نعمتِ زنده بودن، نعمت سلامتی، نعمت پدر و مادر داشتن، نعمت خانواده سالم، نعمت توانایی استفاده از اعضاء و از همه مهم‌تر نعمتِ عقل. اخرا گر عقل نداشته باشیم، نمی‌توانیم قدر نعمت‌هایی که خدا به ما داده را بفهمیم و از آن‌ها استفاده کنیم. بی‌خود نیست که می‌گویند «خدایا به کسی که عقل دادی چه ندادی؟». همه این‌ها به خاطر رحمان بودن خداست که نعمت، ارزانی ما کرده تا به سمت کمال سوق پیدا کنیم. پس الحمد لله.
ادامه دارد...
