زن ها همه مثل هم اند

سه داستان کوتاه به قلم محمدرضا سرشار

زن ها همه مثل هم اند
وقتی که یلدا گفت «شام نداریم»، هنوز به عمق فاجعه ای که داشت اتفاق می افتاد، پی نبرده بودم.
تازه دو ساعت بود که تلفن دوستی قدیمی، مثل قلاب جرثقیل سرنوشت، مرا از خیل بی کاران بیرون آورده بود. شغل جدید من، سردبیری همزمان دو هفته نامه بود: یکی ویژه پسران جوان و دیگری مخصوص دختران جوان.
به خاطر زمان کم باقی مانده تا انتخابات، کار آن قدر فوریت داشت که بایستی از فردای همان عصر، در دفتر تازه راه افتاده هفته نامه ها حاضر می شدم و با جمع کردن دوستان و همکاران مطبوعاتی ِ خوش فکر ِ پراکنده در این ور و آن ور، در عرض سه هفته اولین شماره هر هفته نامه را تحویل می دادم.
شاید اگر تخصص من انجام این دست کار های فوریتی و دقیقه نود نبود، هرگز چنین همای سعادتی بر شانه ام نمی نشست....

در حوالی گناه
سلام نماز صبحش را که داد، گوشی تلفن همراهش را برداشت. نوشت: «سلام. می خوام بیام تو فریزر!1» و ارسالش کرد. چند ثانیه بعد، گوشی تک زنگی زد. پیام کوتاه ارسال شده بود.
همسرش گفت: «این وقت صبح برای کی اس ام اس فرستادی؟»
یک سال بود عروسی کرده بودند. گفت: «علی مجاهدی. همون جانبازه که تو قطار با هاش دوست شدم.»
از جنوب برمی گشتند. دوره آموزشی «راویان نور»2 بود. علی مجاهدی همراهشان آمده بود تا برای انطباق نقشه های عملیات ها با منطقه، توجیهشان کند. وقت برگشت، توی یک کوپه افتاده بودند. سر کتابی که دست علی مجاهدی بود، زود ایاق شده بودند. آن قدر که از علی مجاهدی کارت ویزیت دفتر تبلیغاتی محل کارش را گرفته بود تا بعد این که کتابش را خواند، پسش بدهد: «استخوان خوک و دست  های جذامیِ» مصطفی مستور.
همسرش گفت: «این وقت صبح مزاحمش نشوی!» ...

 مردی که خواب هایش را در جیبش گذاشته بود
   بیا پایین!
کلمه ها مثل سنگ سخت بودند و به شیشه ها می خوردند. «راننده» صدا را می شنید. اما اگر می خواست هم نمی توانست پایین بیاید. بعد ِ این همه سال، چاق شده بود و ورم کرده بود و گوشت ها و چربی های تنش، لایه لایه روی هم تلنبار شده بود و سر ها و دست های بی شماری از بدنش بیرون روییده بود.
   بیا پایین!
کلمه ها رنج بودند و به شیشه ها می خوردند و آویزه ای نمی یافتند و بر زمین می ریختند. راننده صدا را می شنید. اما اگر می توانست هم نمی خواست پایین بیاید. بعد ِ این همه سال، در اتوبوس چنبره زده بود و خوب خورده بود و ریخته بود و بزرگ تر شده بود.
   بیا پایین!
اگر اولین صدا پر از تردید بود و خوب ادا نشده بود و زود ر ها شده بود، این یکی بلندتر بود و دامنه یافته بود و تا مغز ِ استخوان رخنه می کرد....

منبع: ادب فارسی