آقای وزیر اجازه هست به جام جهانی برویم؟

المپیك 2016ریو در حالی به نفس های آخرش نزدیك می شد كه بحث در مورد كیفیت عملكرد كاروان ورزشی ایرانی به اوج رسید. ورزشكاران كشورمان بعد از دو مدال طلای كیانوش رستمی و سهراب مرادی در وزنه برداری، ناگهان با افتی عجیب مواجه شدند و به ویژه كشتی فرنگی نتوانست پاسخگوی توقعات باشد.

در چنین شرایطی بود كه وزیر ورزش وارد گود شد و یك جمله به شدت بحث برانگیز به زبان آورد. او مدعی شد: «حد ورزش ایران همین اندازه است»؛ اظهارنظری كه موجی از مخالفت ها را به دنبال آورد. در شرایطی كه بسیاری از علاقه مندان به ورزش، گودرزی را متهم كردند به اینكه از همین حالا در تلاش برای توجیه عملكرد کاروان ایران است، این چهره مدیریتی در كمال تعجب بار دیگر سخنانش را تكرار كرد.
 او در مراسم استقبال از تیم ملی وزنه برداری، مجددا به نتایج ایران در المپیك های گذشته اشاره كرد و گفت نباید هم انتظاری بیش از كسب چهار مدال وجود می داشته! بخش بحث برانگیز سخنان گودرزی در جمع خبرنگاران را بخوانید: «پیش از این در المپیک های قبلی، بار مدال آوری کاروان ایران بر دوش وزنه برداری و کشتی بود و امسال هم همین طور شد. تا کنون نیز 2 مدال طلای ارزشمند توسط ورزشکاران این 2 رشته به دست آمده است.»
این در حالی است كه بلافاصله بعد از انتشار مصاحبه وزیر، طلای سوم كاروان ایران توسط كشتی آزاد به دست آمد تا روشن شود گودرزی كه از قضا سابقه حضور در كشتی را هم دارد، كمی در این مورد عجله كرده است!
وزیر ورزش در ادامه گفته بود : «نتایج کاروان ایران آن طور که توقع داشتیم نبود ولی تلاش اعضای کاروان قابل تقدیر است و امیدوارم شاهد نتایج بهتری باشیم. البته همه عوامل را در این مورد باید بررسی کرد و نگاه ما باید 360 درجه ای باشد. ما در 15 دوره المپیک قبلی 60 مدال گرفته ایم که به طور میانگین 4 مدال می شود. البته نوسان هایی هم در این بین بوده است. ما باید به شرایط علمی و استعدادیابی پایدار برسیم. مدیران بعدی ورزش باید تلاش کنند تا اعداد مربوط به مدال ما در المپیک پایدار شود. عملکرد کاروان ایران تاکنون خوب بوده است و ما به اوزان باقی مانده کشتی هم امیدواریم.»
 عجیب است كه آقای وزیر در بخشی از مطالبش عملكرد كاروان ایران را دور از انتظار و در بخشی دیگر، همین عملكرد را مطلوب و مناسب ارزیابی می كند!

كدام حد؟ كدام مرز؟

در شرایطی كه حوزه «ورزش» به صورت ذاتی عرصه رقابت، پیشرفت و بهبود مستمر نتایج است، جای شگفتی دارد كه نفر اول مدیریت ورزش در ایران سراغ تعیین حد و مرز و سقفی معین برای افتخارآفرینی ورزشكاران ایرانی می رود. او اعتقاد دارد چون ما قبلا به طور میانگین در هر المپیك چهار مدال می  َگرفتیم، پس این دوره هم باید همین اندازه مدال به دست می آوردیم. در این میان مشخص نیست تكلیف تجربه، دانش افزایی و رشد و ترقی چه می شود؟ اگر قرار باشد با مثال وزیر جلو برویم، همین حالا باید به تمرینات آماده سازی تیم ملی فوتبال كشورمان در مسیر راهیابی به مسابقات جام جهانی روسیه پایان بدهیم، چرا كه تجربه نشان داده ما همیشه به صورت یك دوره در میان راهی جام جهانی می شویم و چون سال2014 به این موفقیت دست یافته ایم، طبعا بار بعدی نوبت جام 2022 خواهد بود! آیا چنین استدلالی می تواند منطقی باشد؟ واضح است كه ما باید سعی كنیم هر روز بهتر از دیروز باشیم.
اگر قرار بود به گذشته نگاه كنیم و اتفاقات دیروز را مبنای حركت امروز قرار بدهیم، بانویی مثل كیمیا علیزاده اصلا نباید راهی ریو می شد، چرا كه در طول تاریخ المپیك، هیچ زن ایرانی صاحب مدال نشده بود و طبیعتا علیزاده هم نباید شانسی می داشت!
 پذیرفتنی نیست كه ما امروز در حال بحث در مورد چنین بدیهیاتی هستیم. باورش سخت است وزیر ورزش كشور چنین استدلال هایی داشته باشد؛ كسی كه خودش باید در شكستن كلیشه ها پیشرو باشد و بتواند مرزهای بازدارنده ذهنی را از پیش روی قهرمانان ایرانی حذف كند. ما دوره قبل در ورزش مهم دوومیدانی برای اولین بار مدال گرفتیم و امسال این شانس را داشتیم كه با مجتبی عابدینی در شمشیربازی تاریخ ساز شویم.  مدیران ورزش كشور باید با این دیدگاه سراغ آماده سازی ورزشكاران بروند كه «هیچ غیرممكنی وجود ندارد»؛ اما باعث افسوس است كه جناب گودرزی به همین راحتی سراغ یادآوری حدود و ثغور افتخارآفرینی در ورزش ایران می رود. از همه عجیب تر اینكه آقای وزیر حتی اجازه نداد كار تمام ورزشكاران ایرانی در برزیل خاتمه بیابد و نتایج قطعی روشن شود، آنقدر كه برای ارائه این تحلیل بحث برانگیز، عجله داشت!