هنر زندگی
«هنر» كه به واسطه زلال بودنش همیشه آینه‌ای برای انعكاس جلوه حق بوده است، اگر ابزار دست هنرمندی شود كه هدفش خودنمایی و ابراز منیت‌های خود باشد، جز ظهور نفس اماره، چیز دیگری در پی نخواهد داشت.
مثالی كه در مورد هنر و هنرمند گفتیم، نه فقط در عرصه هنر بلكه در زندگی روزمره هر یك از ما هم می‌تواند جاری باشد. می‌توانیم انتخاب كنیم كه اهتمام خود را به خرج دهیم و همیشه بهترین كارها را به بهترین شكل انجام دهیم یا برعكس، هر یك از كارهایی كه در طول روز انجام می‌دهیم، برای خودنمایی و اثبات «منم منم» هایمان باشد و این دور باطلی خواهد بود كه نه‌تنها ما را به مقصد برتری‌یافتن به دیگران نمی‌رساند بلكه موجب پراكنده‌شدن و دل‌آزردگی دیگران از ما نیز خواهد شد؛ چنان كه امیرالمومنین(ع) خودنمایی را شرك نسبت به خدا می‌نامند و خودپسندی را عین تباهی، و خواهش‌های نفسانی را آفت وجود آدمی. گاهی در برخوردهای روزمره و مثلا در زندگی مشترك خانوادگی، به جای اینكه هنرمندانه برای بهترین ایفای نقش خود تمركز كنیم و به جای اینكه ظرائفی را كه برایمان از منش اهل‌بیت(ع) در زندگی‌شان نقل شده الگو قرار دهیم، اوج زیركی خود را در این می‌دانیم كه آنچه خداوند به‌عنوان «وظیفه» بر عهده اطرافیان‌مان قرار داده را با خط‌كش اندازه‌گیری كنیم و دقت به خرج دهیم تا هرگونه تخطی طرف مقابل از «وظایف»اش را به او گوشزد كنیم.
خانم خانه، اگر هر آنچه مرد تلاش می‌كند را به این چشم نگاه كند كه «خب این كار كه وظیفه او است و باید این كار را انجام دهد، چون وظیفه تأمین زندگی به‌عهده او است» و مدام طلبكار تأمین بیشتر باشد و مرد خانه، اگر مدام دنبال تحكم در خانه باشد و تبعیت و همراهی زن را وظیفه او بداند مطمئنا هیچ كدام ره به جایی نخواهند برد. امیرالمومنین(ع) می‌فرمایند: همیشه با همسرت مدارا كن و با او به نیكی صحبت كن تا زندگیت باصفا شود.
با تنظیم صحیح زاویه نگاه‌مان به زندگی، مطمئنا هر یك از ما می‌توانیم زیباترین خلاقیت را به خرج دهیم و با توفیق الهی بهترین اثر هنری را با زندگی خود به یادگار بگذاریم؛ اثری كه به هر انسان «فقط یك‌بار» اجازه آفرینش آن را داده‌اند.
