امامان معصوم علیه السلام در تورات

امامت امامان معصوم علیهم السلام ما نه تنها در منابع اسلامی بلکه در منابع غیر اسلامی مانند کتب ادیان دیگر مانند تورات نیز وجود دارد. در این بخش به معرفی امامان معصوم علیه السلام در تورات، کتاب دین یهود می پردازیم:

در توراتی که در دست اهل کتاب است موضوعی آمده که معنای آن چنین است: «خداوند متعال ابراهیم(علیه السلام) را به وجود اسماعیل (علیه السلام) بشارت داد و فرمود: اسماعیل را زیادتی بخشم و نسل او را گسترده گردانم و در بین آنان دوازده نفر از بزرگان و فرزانگان قرار دهم».

اصل عبری چنین است:

قی لیشماعیل بیرختی أوتو قی هفریتی أوتو قی هربیتی بمئود شنیم عسار نسیئیم یولید قی نتتیف لگوی گدول.»
ترجمه: اسماعیل را مبارک ساخته و جداً او را بهره مند و پربار و کثیر و گسترده گردانم، دوازده عدد امام از او پدید آید و او را به امت بزرگ و عظیمی تبدیل خواهم کرد.
این بخش از تورات اشاره به آن دارد که، مبارکی و پرباری و کثرت افراد تنها در نسل اسماعیل (علیه السلام) است.
واژه «شنیم عسار» یعنی: دوازده نفر، که لفظ «عسار» در اعداد ترکیبی که معدود آن مذکر باشد، می آید و معدود در اینجا «نسیئیم» و مذکر است و با اضافه شدن «یم» در آخر آن معنای جمع می دهد. مفرد آن «ناسی» یعنی: امام و پیشوا و رئیس است. و اما سخن خداوند به ابراهیم (علیه السلام) در همان بخش نیز، یعنی عبارت «فی نتنیف لگوی گدول»، واژه «فی نتنیف» مرکب است از «فی» که حرف عطف است، و «ناتن»که فعل است و به معنای: قرار می دهم، و «یف»که ضمیر است و در آخر فعل آمده به اسماعیل (علیه السلام) باز می گردد، یعنی: او را [چنین] قرار می دهم. و اما لفظ «گوی» به معنای امت و مردم است، و «گدول» به معنای «کبیر و عظیم» و تمام جمله یعنی: «او را امت کبیر و بزرگی گردانم».

از مجموع این فقره روشن می گردد که مقصود از «کثرت و برکت» در نسل اسماعیل (علیه السلام) دقیقاً؛ رسول خدا محمد (صلی الله علیه و اله) و اهل بیت آن حضرت می باشند، و آنانند که دنباله و امتداد نسل اسماعیل هستند. زیرا، خداوند متعال به ابراهیم فرمود: از سرزمین نمرود خارج شده و به شام برود. آن حضرت نیز، همراه با همسرش ساره و لوط به فرمان خدا هجرت کردند و در سرزمین فلسطین فرود آمدند.
خداوند متعال ثروت ابراهیم (علیه السلام) را بسیار فزونی بخشید. ابراهیم گفت: «خداوندا من با این مال بدون اولاد چه کنم؟» خدای متعال به او وحی کرد: «من فرزندان تو را به قدری کثیر و بسیار گردانم که به تعداد ستارگان باشند.» در آن زمان هاجر کنیزک ساره بود و او را به ابراهیم  بخشید، هاجر از ابراهیم باردار شد و اسماعیل را برای او به دنیا آورد. سن ابراهیم در آن حال 86 سال بود.
قرآن کریم در ضمن دعای ابراهیم (علیه السلام) و درخواست او از خدای متعال، به این حقیقت روشن اشاره کرده و می فرماید: ابراهیم گفت: ربَّنا إنّی أَسکَنتُ مِن ذُرّیّتی بِوادٍ غَیر ذی زَرعٍ عِندَ بَیْتک المُحرّم ربَّنا لِیُقیموا الصَّلاه فَاجْعَل أَفئِده مِنَ النّاس تَهوی إلیهم وَ ارْزُقهم مِن الثَّمراتِ لَعلَّهم یَشکرون ؛پروردگارا! من برخی از ذریه خود را در بیابانی خشک، در کنار خانه محترم تو جای دادم تا نماز را به پای دارند. پروردگارا! دلهائی از مردمان را به سوی آنان بگردان و آنان را از ثمرات روزی ده باشد که سپاس گویند.
این آیه کریمه تأکید می کند که ابراهیم (علیه السلام) برخی از ذریه و نسل خود را که اسماعیل و فرزندان متولد او در مکه بودند، در کنار خانه خدا جای داد و از خدای متعال درخواست کرد تا رحمت و هدایت بشر در طول تاریخ را بر عهده ذریه و فرزندان او قرار دهد، خداوند نیز دعوتش را پذیرفته و آن را در نسل او، محمد (صلی الله علیه و اله) و دوازده امام (علیهم السلام) قرار داده است.
امام باقر (علیه السلام) در این باره فرموده است: نَحنُ بَقیّه تِلکَ العِتره وَ کانَت دَعوه ابراهیم لَنا؛ ماییم بقیه آن [ذریه و] عترت و دعای ابراهیم (علیه السلام) برای ما بود.