تبیان، دستیار زندگی
برنامه ریزی اوقات فراغت نمی تواند چیزی مستقل و بی ارتباط با سایر اوقات باشد، بلکه باید در کنار برنامه کلان زندگی، مفید، راهگشا و زمینه ساز باشد...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

اوقات فراغت  با ورزش

اوقات فراغت  با ورزش

برنامه ریزی اوقات فراغت نمی تواند چیزی مستقل و بی ارتباط با سایر اوقات باشد، بلکه باید در کنار برنامه کلان زندگی، مفید، راهگشا و زمینه ساز باشد. در غیر این صورت خواه ناخواه بخش هایی از عمر پر ارزش انسان در وادی پوچی و بی ثمری از بین می رود و صرف کارهای بیهوده می گردد.
یکی از روش هایی که می تواند اوقات فراغت افراد جامعه را زیر پوشش قرار داده و بسیاری از ضعف ها و کمبودهای جسمانی و روانی را رفع و درمان کند، ورزش و تفریحات سالم است. تربیت بدنی و ورزش گذشته از جبران ضعف ها و حفظ تندرستی افراد، آنان را برای زندگی، تلاش و اهداف مشترک آماده می سازد. استفاده از بازی در اوقات فراغت فرصتی را برای پیشرفت فرد فراهم می نماید.

به طور كلی امكانات مورد لزوم برای اوقات فراغت را می توان در سه مقوله عمده قرار داد:

1 -امكانات فرهنگی، مانند كتابخانه ها، سینماها، تئاترها، موزه ها و بناهای تاریخی، مساجد و نظایر آن.
2 -امكانات تفریحی مانند پارك ها، فضاهای سبز نظیر جنگل های طبیعی و مصنوعی و نظایر آن.
3 -زمینه های ورزشی.

البته این فعالیت ها با وضعیت محلی محیط مسكونی و همین طور وضع اقتصادی خانواده، رابطه بسیار نزدیكی دارد، به طوری كه در برخی خانواده ها سرگرمی كودكان و جوانان غالبا به بازی بدون برنامه در كوچه و خیابان ها یا حیاط خانه محدود و منحصر می شود. به علاوه مساله گذران اوقات فراغت در نزد گروه های مختلف سنی، جنسی، اجتماعی و شغلی، در مناطق شهری و روستایی و در میان افراد باسواد و بی سواد به صورت یكسانی نبوده و به اعتبار ضوابط مذكور، چهره واقعی فراغت و كیفیت گذران آن متفاوت است. برای مثال، كسانی كه سواد و تحصیلات بیشتری دارند معمولا اندیشه صحیح تری در مورد گذران اوقات آزاد و به هدر ندادن آن دارند.
در حالی كه بی سوادان یا كم سوادان تصور مطلوبی از وقت آزاد خود ندارند و غالبا وقت فراغت را صرفا به عنوان وقت خواب و استراحت تلقی می كنند. از لحاظ سنی نیز همه افراد به صورت یكسان از فراغت خود استفاده نمی كنند زیرا هم نوع وسایل تفریحی و سرگرم كننده با توجه به سن آنها متفاوت است و هم محدودیت های ناشی از سن نیز به خودی خود در استفاده از سازمان ها و امكانات مختلف تفریحی، تاثیر می گذارد.

اوقات فراغت  با ورزش

اگر كاركرد و نقش های اوقات فراغت را كه عبارت است از:

1 -رفع خستگی
2-سرگرمی
3-رشد و شكوفایی استعدادها،
پذیرفته باشیم: از نظر رفع خستگی یعنی تجدید قوا و رفع بی حوصلگی بسیاری از فعالیت های ورزشی را می توان در این مقوله گنجانید. حال اگر سرگرمی را چنانچه تعریف كرده اند؛ اشتغال هایی كه از نیاز به تفریح یا انجام كارهای هنری و.... سرچشمه می گیرند بدانیم در این صورت تمام ورزش هایی را كه رقابت در آنها علاقه و ذوق به بازی را تحت الشعاع خود قرار ندهد در این مقوله می توان جای داد. به لحاظ رشد شخصیت و گسترش آگاهی نیز شخصیت در نتیجه تبادل آگاهی یا گسترش یك فرهنگ دیگر مطالعه و نظایر آن ممكن است صورت پذیرد و از وجه دیگر این رشد در نتیجه شركت در كاری گروهی (كه یا به صورت خود انگیخته یا متشكل به منظور یك عمل اجتماعی است) به دست می آید كه ورزش را در این مقوله نیز می توان گنجانید.

ورزش و تربیت بدنی

گاه اتفاق می افتد كه ورزش و تربیت بدنی را مترادف یكدیگر به كار می برند. حال آنكه باید میان این دو تفاوت قایل بود. یكی از متخصصین در این مورد می گوید:«تربیت بدنی تحققی است از تقویت جسم، هماهنگ با ورزش روح كه برای رسیدن به این هدف، ورزش قسمتی از وسیله لازم است. یا گفته اند:«تربیت بدنی آن قسمت از تعلیمات عمومی است كه به هدف های آشكار و مصرح تعلیم و تربیت كمك می كند و وسیله شركت در فعالیت های محركه و منتخب و رهبری شده ای ورزش را چنین تعریف كرده اند.
«وسیله ای كه از طرف ورزشكاران به عنوان ابزار در تربیت، شكل پذیری شخصیت و گسترش كیفیت منش پیشنهاد می گردد.»
با این تفسیر، تربیت بدنی جزیی از تعلیم و تربیت عمومی است كه با استفاده از حركات ایجاد می شود و حدود وسعت آن شامل اقسام فعالیت های بدنی و ورزشی است و در واقع تعلیماتی است كه ورزش یك قسمت از آن است. بدین ترتیب، لازم است میان تمرین های «بدن ساز» و «انسان ساز» تمایز قایل شویم و از ورزش برای رسیدن به یك هدف والاتر كه بهتر زیستن، بهتر زندگی كردن و انسان سازی است، استفاده نماییم. به طور كلی ورزشی كه ملهم از یك تربیت بدنی صحیح، اصولی و منطقی است موجب موفقیت افراد در زندگی اجتماعی و فردی آنان می شود.

اوقات فراغت  با ورزش

در آموزش و پرورش نیز نخستین هدف، رشد ابعاد گوناگون شخصیت فرد از جنبه های جسمانی، روانی، اجتماعی و معنوی است. ورزش و هدف تربیتی آن، یادگیری مهارت های رفتاری را باعث می شود و با چنین تعبیری ورزش به عنوان یک وسیله کمک کننده عملی، پیوسته با تربیت همراه است. معلمان ورزش باید کودکان و نوجوانان را تشویق کنند تا در اوقات فراغت به فعالیت های ثمربخش و سودمند بپردازند.
مربی علاوه بر آموزش بازی و انواع مهارت های ورزشی به دانش آموزان، باید فعالیت های ورزشی را برای آنها لذت بخش کند، زیرا لذت بخش بودن ورزش موجب می شود که کودکان در اوقات فراغت، خود بخود بدان روآورده و بدین ترتیب در آنها انگیزه استمرار فعالیت های ورزشی ایجاد می شود. به هنگام اجرای فعالیت های ورزشی در اوقات فراعت، باید کودکان و نوجوانان را با ورزش های گروهی آشنا کرد تا در موقعیت های مختلف بتوانند از آن استفاده کنند. آشنایی کودکان و نوجوانان به مقررات ورزشی و اجرای آن در بازی های ایام فراغت ضروری است، زیرا لازم است فرصت استقلال فکری و تصمیم گیری به کودکان داده شود تا در چنین فعالیت های مهمی شرکت کنند و اِعمال مدیریت و همکاری با دیگران را به طور عملی تمرین کنند.

ابعاد اقتصاد ورزش

اهمیت ورزش و تربیت بدنی به عنوان یكی از موجبات سلامتی جسمی و روحی و نیز افزایش طول عمر بسیار روشن است. از لحاظ جسمانی، منشا بسیاری از بیماری های شایع، ممكن است فقر حركتی و نبود تحرك و ورزش مكفی باشد. از لحاظ روحی نیز عدم تحرك و بازی به میزان كافی، موجب سستی و خمودگی شده، شخصیت فرد را متزلزل می نماید. ورزش موجب سلامتی و شادابی مردم جامعه است. خود موجب پیشگیری از بیماری ها بوده و كمكی است به اقتصاد جامعه. امروزه در عصر پیشرفت علم و تكنولوژی كه نیازمندی ها و احتیاجات و شرایط جدیدی را به وجود آورده از ورزش به منظور تولید و بازدهی صنعتی بیشتر و اقتصاد قوی تر و شكوفاتر نیز استفاده می شود.

بخش مرکز یادگیری سایت تبیان تنظیم:نیلوفر یاقوتی