جوان و جوانی؛ منشأ یک اختلاف و جنگ نرم فراگیر

همین اهمیت فوق‌العاده و فراوان، سبب شده تا مکاتب فکری و سیاسی موجود در دنیا برای «جوان و جوانی» برنامه‌های مخصوص و متفاوتی را دنبال کنند که بوضوح در تضادّ با یکدیگر هستند و اهداف متفاوتی را دنبال می‌کنند؛ و در همین راستا «یکی از عرصه‌های اختلاف و درگیری بین جمهوری اسلامی و استکبار، مسئله‌ی جوان‌ها است.»[1] آن جوانی که نظام جمهوری‌اسلامی، درصدد تربیتِ اوست با آن جوانی که نظام استکباری موجود در دنیا می‌خواهد معرفی کند، تفاوت بنیادین و اساسی دارند و دقیقاً بر اساس همین منطق است که ما معتقدیم «امروز سرِ قضیّه‌ی جوان‌ها، یک جنگ نرمِ زیرپوستیِ بسیار فراگیری بین جمهوری‌اسلامی و آمریکا و همدستان آمریکا و صهیونیست‌ها برقرار است.»[2]
علت این تفاوت و تنازع را باید در اهداف ترسیم‌شده، دنبال کرد. آن جوانی که جمهوری‌اسلامی به دنبال تربیت اوست عبارت است از «یک انسان مصمّم، هوشیار، پُرانگیزه، امیدوار، پُرکار، دارای اندیشه، اندیشه‌ورز، شجاع و فداکار.»[3] اگر چنانچه جوانانی با این خصوصیات، تربیت شوند آن‌گاه نتیجه‌ی هر درگیری و نزاعی را می‌توان پیش‌بینی کرد که همان پیروزی جبهه‌ی حق و شکست باطل خواهد بود.
اما در نقطه‌ی مقابل، جبهه‌ی استکبار به‌‌دنبال بارآوردن افرادی است با شاکله و هویت متفاوت. جوان تربیت‌شده در مکتبِ استکبار «آدمی است ناامید؛ یعنی معتقد است که [جنگیدن‌] فایده‌ای ندارد؛ [می‌گوید] بیخود ایستاده‌اید، فایده‌ای ندارد؛ ناامید است. یا آدمی است تسلیم‌پذیر، حالِ معارضه کردن و ایستادگی کردن ندارد؛ حالا یک مقداری ممکن است بِایستد ولی وقتی فشار زیاد شد...تسلیم می‌شود؛ روحیه‌اش این است. یا آدمی است فریب‌خور؛ به لبخند دشمن اعتماد می‌کند، به فریب دشمن اعتماد می‌کند یا اصلاً فریب دشمن را نمی‌فهمد.»[4]
اگر چنانچه چنین جوانانی تربیت شدند بازهم نتیجه و عاقبت هرگونه جدال و جنگی، قابل پیش‌بینی است که همان جولان باطل و انزوای حق خواهد بود.
بنابراین موضوع بسیار قابل توجه و مهم این است که دستگاه‌های فرهنگی و فکری، و هر فرد و گروهی که به آینده‌ی نظام اسلامی علاقمند است باید کمر همت را برای تربیت جوانانی با خصوصیات مطلوب بکار گیرند تا آینده‌ی کشور تضمین شود. هر گونه سستی و انفعالی در این زمینه، علاوه بر حسابرسی‌های دقیق الهی در روز قیامت، نتایج بسیار تلخ و نامطلوبی بدنبال خواهد داشت که خلاصه‌اش انزوای حق و به تاخیرافتادن تشکیل حکومت جهانی اسلام خواهد بود.