تبیان، دستیار زندگی
هیچ چیز مانند یک کودک یا نوزاد آرام و راحت نمی خوابد؛ اما در پشت این نمایش آرام و شیرین که مانند نمایشنامه ای عاشقانه به نظر می رسد پشت صحنه ای هست؟ برای آنها چه اتفاقی می افتد؟ آیا این صحنه خالی است؟
عکس نویسنده
عکس نویسنده
نویسنده : سمیه جولایی
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

نوزادان چه خوابی می بینند؟

هیچ چیز مانند یک کودک یا نوزاد آرام و راحت نمی خوابد؛ اما در پشت این نمایش آرام و شیرین که مانند نمایشنامه ای عاشقانه به نظر می رسد پشت صحنه ای هست؟ برای آنها چه اتفاقی می افتد؟ آیا این صحنه خالی است؟

ترجمه : دکتر سمیه جولایی-بخش دانش تبیان
خواب نوزادان

دیوید فولکس روان پزشک  متخصص و یکی از مجرب ترین متخصصان خواب کودکان در سطح جهان ، معتقد است بسیاری از والدین به اشتباه تصور می کنند یا به چشم خودشان دیده اند که کودکان شان خواب می بینند. فولکس در کتابش با عنوان "  خواب کودکان و رشد هشیاری " از انتشارات دانشگاه هاروارد در سال 2002 می نویسد:" اگر جانداری واقعیت را درک کند،  می توانیم اثبات کنیم که این موجود خواب هم می بیند. "

اما با توجه به سطح بسیار اندک و ناچیز تجربه های کودک و نوزاد از جهان و نابالغ بودن مغز و سایر اعصابش، فولکس و سایر عصب شناسان را به این واقعیت می رساند که در واقع کودک انسان در چند سال ابتدای زندگی اش خواب نمی بیند. این در حالی است که از هنگام تولد به بعد کودکان به مرحله خواب حرکت سریع چشم ( REM ) وارد می شوند. این همان مرحله ای است که بزرگسالان در آن خواب می بینند.

با توجه به این که نوزادان در ابتدای زندگی، نیمی از شبانه روز را در خواب و در مرحله حرکت سریع چشم به سر می برند. این مساله را با بررسی و مطالعه بر روی حرکت مردمک چشم، تکان ناگهانی یا انقباض ناگهانی بدن آنها و و الگوهای دندانه دندانه اسکن های مغزی به دست آورده اند.

عصب شناسان معتقدند خواب دیدن مرحله ای شناختی است که در ابتدای کودکی زمانی که کودکان با این ظرفیت آشنا می شوند که چیزهایی را تصور کنند و ان را به صورت فضایی و بصری ببینند رخ می دهد. مطابق نتایج پژوهش فولکس و همکارانش حتی کودکان در در آستانه پنج سالگی معمولاً خواب هایی ایستا و ساده و بدون شخصیت های متحرک و فعال، با احساسات اندک و بدون خاطره می بینند و آنها را توصیف می کنند

برای مقایسه، بهتر است تفاوت خواب بزرگسالان را با کودکان بررسی کنیم. بزرگسالان فقط یک چهارم از زمان خواب شان را در مرحله حرکت سریح چشمی قرار می گیرند و بقیه زمان خواب را در مرحله غیر حرکت سریع چشمی استراحت می کنند. نشانه آن هم تغییر بسیار آهسته امواج مغزی است. اگر نوزادان و کودکان در طی مرحله حرکت سریع چشمی خواب می دیدند، در واقع معادل یک روز کاری هشت ساعته خواب می دیدند و این کیلومترها از تصاویر محدود و اندک آنها از اتاق خواب، اسباب بازی های اطراف آنها و چهره والدین و اطرافیان فاصله دارد. به جای این ها، عصب شناسان معتقدند که خواب در مرحله حرکت سریع چشم نقش کاملاً متفاوتی در کودکان دارد. این فاصله زمانی خواب به مغزهای کوچک آنها این اجازه را می دهد که مسیرهایی بسازند و  یکپارچه کنند و به آنها کمک می کند که آرام آرام زبان شان را رشد دهند و تکلم بیاموزند؛ به طور مشابه  پرندگان جوان در همان مرحله حرکت سریع چشم از خواب، آواز خواندن می آموزند. آنها فضای کافی در سر ندارند و توان تصور خودشان به عنوان قهرمانان ماجراهایی در خواب و حتی توان دیدن خواب اسباب بازی های فانتزی شان را ندارند.

عصب شناسان معتقدند خواب دیدن مرحله ای شناختی است که در ابتدای کودکی زمانی که کودکان با این ظرفیت آشنا می شوند که چیزهایی را تصور کنند و ان را به صورت فضایی و بصری ببینند رخ می دهد. مطابق نتایج پژوهش فولکس و همکارانش حتی کودکان در آستانه پنج سالگی معمولاً خواب هایی ایستا و ساده و بدون شخصیت های متحرک و فعال، با احساسات اندک و بدون خاطره می بینند و آنها را توصیف می کنند.
خواب های واضح با توضیح و روایت های ساختارند در سنین هفت یا هشت سالگی یعنی درست زمانی که کودک فهم روشنی از هویتش پیدا کرده مشاهده می شود. پژوهشگران معتقدند خودآگاهی برای تزریق و حضور شخص خواب در خواب ها ضروری است. در واقع میزان دانشی که فرد از خودش دارد ٓ درک این نکته که این همان فرد است حتی اگر به نام دیگری در خواب خوانده شود.
هنگامی که یافته های فولکس درباره کودکان را به نوزادان تعمیم دهیم عصب شناسان به نتایج تاحدی نا امید کننده می رسند که نشان می دهد نوزادان هیچ خوابی نمی بینند و گرنه مغز آنها درگیر می شد.