تكاور ارتش در دفاع از حریم الهی

«شهید محسن قوطاسلو» اولین شهید مدافع حرم ارتش است كه در بیست و سوم فروردین ماه 95 در استان حلب سوریه به شهادت رسید. ستوان دوم شهید محسن قوطاسلو از تكاوران تیپ 65 نوهد ارتش جمهوری اسلامی ایران و جزو نخستین نیروهایی ارتشی اعزامی به سوریه بود.

شهید قوطاسلو متولد 1369 بود كه با وجود سن كمش، اندیشه ای والا و تنی آماده و ورزیده داشت و جمع این ویژگی ها از او نیرویی منحصر به فرد ساخته بود. اصغر قوطاسلو پدر شهید كه خود روزگاری نه چندان دور در قامت یك رزمنده از مرز و بوم این دیار دفاع كرده است و حالا از فرزند شهیدش می گوید.

پسرتان در دوران كودكی چطور بچه ای بود؟ كمی از علایق و كارهایی بگویید كه آقا محسن آن زمان انجام می داد.

پسرم از همان بچگی مكبر مسجد بود. با مسجد خیلی انس داشت و فرمانده حوزه هم بود. فرماندهی پایگاه مقاومت بسیج حضرت بقیه الله حوزه 2 امام حسن مجتبی(ع) سپاه پاكدشت، فرماندهی گروه های ناصحین و صالحین و نیز فرماندهی بسیج دانش آموزی پایگاه های مقاومت پاكدشت را بر عهده داشت. خیلی این راه را دوست داشت و با علاقه كارهایش را انجام می داد.

شما پسرتان را اینطور بار آوردید یا خودش مسیر زندگی اش را پیدا كرد؟

كوچك تر كه بود محسن را با خودم به هیئت ها می بردم. مادرشان هم با قرآن مأنوس است. ما در خانه ضبط صوت هم نداریم. ممكن است برخی خانواده ها نواری بگذارند و آهنگی گوش كنند ولی در خانه ما چنین چیزی نبود. از صبح رادیو قرآن روشن است. خانمم جز رادیو قرآن هیچ شبكه دیگری را گوش نمی دهد. اگر تلویزیون هم روشن كنیم فقط شبكه قرآن را نگاه می كنیم. من سه پسر دارم و هیچ كدام اصلاً اعتراضی ندارند به اینكه چرا ضبط صوت در خانه نیست. محسن مداحی های سید ذاكر را خیلی دوست داشت و در گوشی اش مداحی هایش را ریخته بود و گوش می كرد. خودش هم ته صدایی داشت و گاهی مداحی می كرد. الان پسر كوچكم هم مكبر مسجد است. بچه هایم همه مقید و معتقد هستند كه این هم خواست خداست. خدا دوستمان داشته كه این بچه ها را نصیبمان كرده است. محسن را هم خدا خودش داد و خودش هم گرفت. او در راهی كه دوست داشت قدم گذاشت. به هر كسی كه می رسید می گفت دعا كنید شهید شوم.

از چند سالگی اندیشه شهادت و شهید شدن در ذهنش افتاده بود؟

همین چند سال اخیر كه خودش را بیشتر و بهتر شناخت. در سوریه نوبتش تمام شده بود و به محسن گفتند كه برگرد، ولی او می گوید یا با پیروزی برمی گردم یا با شهادت. محسن واقعاً انسان دیگری بود. حقوقش را هم تقسیم می كرد. به كسانی كه نیاز داشتند به عنوان قرض و كمك می داد و به دیگران كمك می رساند.

فكر شهادت تحت تأثیر چه عواملی در ذهن آقا محسن افتاد؟

ایشان خیلی به مسائل معنوی علاقه داشت و همیشه به هیئات و حسینیه های مختلف می رفت. در مجالس مذهبی شركت می كرد و واقعاً علاقه مند بود. محسن چیز دیگری بود. در دل همه جا داشت. همه دوستش داشتند. دو، سه شب اول پس از شهادتش تا صبح مزارش خالی نبوده است. تا صبح دعا و قرآن و مرثیه سر قبرش خوانده اند. الان هم بچه ها و دوستانش می روند. چند وقت پیش دو طلبه را دیدم كه سر مزارش آمده اند و می گویند ما طلبه هستیم و شهید استاد ما بود. گفتم مگر محسن چه كار كرده؟ گفتند نمی دانید كه شهید با دل ما چه كرده است و دست خودمان نیست و كشان كشان به اینجا می آییم. كسانی كه تنها دو، سه بار با پسرم مراوده داشتند، جذبش می شدند. اخلاقش طوری بود كه همه جذبش می شدند. یك بار با دانشجویان مشهد رفت و آن دانشجویان همیشه تعریفش را می كردند؛ می گفتند در محافل جمعی بیشتر شنونده بود و دوست داشت كار مثبت انجام بدهد. سعی می كرد كمتر حرف بزند و بیشتر بشنود و یاد بگیرد. بارها دیده بودم اگر پیرمردی یا پیرزنی بار و وسیله ای در دستشان دارند، وسایل را می گرفت و تا خانه شان می رساند. اگر با هم بودیم و می گفتم الان كار داری، می گفت: اول اینها را برسانم بعد به كار خودم می رسم. همیشه برای كار خیر پیشقدم بود. در سوریه هم كه بود به ما زنگ زد و گفت این كارت عابر بانكم پیشتان باشد، هر وقت بچه های هیئت آمدند به بچه های هیئت بدهید تا مبلغی از آن را برای هیئت استفاده كنند. با فرمانده و دوستانش رفته بودند تا حلیمی بخورند. او حساب كرده بود و آنجا دوستانش گفته بودند چقدر تو دست و دلباز هستی كه گفته بود این اخلاقم به پدرم رفته است.

شغلش را خودش انتخاب كرده بود؟

اتفاقاً زمانی كه می خواست به ارتش برود گفتم بیا جاهای مختلف را نشانت بدهم. آقای ضرغامی بچه محل قدیم ماست و حتی گفتم بیا پیش حاج عزت برویم ولی خودش تحقیق كرد و ارتش انتخاب اول و آخرش شد. آقا محسن دانشگاه امام علی(ع) درس خواند و مدرك كارشناسی رشته مدیریت دفاعی داشت. حتی یك سال كه در دوره شیراز بود، گفت دوست دارم در تیپ 65 بیفتم و كارهای عملیاتی كنم. نزدیك 190 سانتی متر قد داشت و بلند بالا بود. دوره غواصی، غریق نجات، چتربازی و كوهستان دیده بود و به نوعی تئوری و عمل را كنار هم داشت. حتی گفته بودم می توانم به قسمت های اداری منتقلت كنم كه در جواب گفته بود اگر می خواهی در حق من لطفی كن سفارش كن مرا به سوریه ببرند. مخالفتی نكردم و گفتم خودت تصمیم گیرنده هستی. موقع رفتن هم گفتم پسرم فكرهایت را كرده ای كه تصمیم به رفتن گرفته ای. گفت عاشقانه فكر كرده ام. می گفت من نروم كی برود؟ می گفت اگر ما نرویم آنها داخل می آیند. ما باید برویم و دفاع كنیم. حرم بی بی مان است باید برویم و دفاع كنیم. گفتم وقتی برگردی به خواستگاری می رویم كه خندید و گفت فكر نكنم به خواستگاری برسم، من راه خودم را انتخاب كرده ام. از همه خداحافظی كرد و گفت من دیگر برنمی گردم.

پختگی صحبت های شهید هیچ نشانی از یك جوان بیست و چند ساله ندارد و انگار ما با یك فرد 40، 50 ساله طرف هستیم؟

موقع صحبت وقتی به حرف هایش گوش می دادی خیلی از سن خودش جلوتر بود. آنقدر متین بود که  بعضی مواقع من كم می آوردم. اگر خانه بود و من از بیرون به خانه می آمدم مثل فنر از جایش بلند می شد و تا دست به من نمی داد و صورتم را نمی بوسید نمی نشست. حتی جلوی من پایش را هم دراز نمی كرد تا یك وقت به من بی احترامی نكند. خیلی دوستم داشت و من هم عاشقانه دوستش داشتم و همه وجودم بود.

با این علاقه و عشقی كه بین تان بوده برای رفتنش مخالفتی نكردید؟

وقتی خبر شهادتش را به مادرش دادم، ایشان گفت مباركش باشد. ایشان ارادتش خیلی از من بیشتر و قوی تر است. ما وظیفه مان را انجام داده ایم. من چندین جا گفته ام پسرم كه سرباز رهبر بود من هم سرباز رهبرم، اگر نیاز باشد خودم هم می روم.

چه مدت آنجا بودند؟ رفتن و شهادتشان چقدر طول كشید؟

دو ماه؛ البته باید برمی گشت و به مرخصی می آمد. به دوستانش كه برمی گردند می گوید من برنمی گردم و تجدید دوره می كنم؛ یا با پیروزی برمی گردم یا با شهادت. آنجا فرمانده فاطمیون هم بود. با یكی از نیروهای تیپ فاطمیون كه صحبت می كردم می گفت ایشان مثل افراد دیگر نبود؛ غذایش را با ما می خورد، با ما زندگی می كرد و با ما می خوابید. می گفت بعضی اوقات كه سردش می شد ما چهار، پنج نفره بغلش می كردیم تا گرمش كنیم. تا این اندازه عاشقانه دوستش داشتیم. می گفت برادرمان بود نه فرمانده مان. همه را جذب خودش كرده بود. وقتی با آقای پوردستان ملاقات داشت، حاجی را محكم بغل می كند و می گوید امیر سربلندت می كنم. من تعریف نمی كنم و دوست دارم بیایید از محل زندگی مان تحقیق كنید. ببینید معلم هایش درباره اش چه می گویند. رشته اش در دوران دبیرستان ریاضی بود. من نمی دانم با چه زبانی از محسن بگویم. واقعا یك فرشته بود كه همه را دوست داشت و همه هم او را دوست داشتند.

الان جایش خیلی خالی است؟

از این خوشحالم كه برای مملكت و دفاع از حرم رفته است و آن دنیا ما را شفاعت كند. از این نظر واقعاً افتخار می كنم اما از یك نظر دیگر عزیزم از دستم رفته. پدرم و دوری پسرم برایم سخت است. من خودم زمان جنگ در منطقه بوده ام و می دانم منطقه چیست. اما منطقه ای كه اینها می جنگند با منطقه ای كه ما زمان جنگ تجربه كردیم تفاوت های زیادی دارد. زمان جنگ، جنگیدن در جبهه راحت تر از جنگی است كه امروز جوانانمان دارند. آن زمان روبه رویمان خاكریز بود اما در سوریه ناگهان 2 هزار نفر در یك منطقه شهری می ریزند. بعد ما خاكمان بود و منطقه را می شناختیم ولی مدافعان حرم به زمین و منطقه خیلی آشنایی ندارند. خدا به تمام بچه های مدافع حرم عمر و عزت بدهد. بچه هایی كه آنجا بودند، می گویند آن شب قیامت كردند و بچه ها خیلی خوب دفاع كردند و یك وجب هم عقب برنگشتند. محسن هم همانجا می گوید اگر شهید شوم به عقب برنمی گردم. واقعا ولایی بود. بیشتر شب جمعه ها به شاه عبدالعظیم می رفت یا در هیئت بود. چون خیلی ورزیده بود به جاهای دیگر برای آموزش می رفت. یك گرم چربی در بدنش نداشت. شب ها حتماً یك ساعت می دوید. اصلاً از ورزش كم نمی گذاشت. صبح های زود می دوید و به ورزش اهمیت زیادی می داد. اسمش را هم برای كارشناسی ارشد رشته حقوق نوشته بود كه دیگر فرصت نشد به كلاس ها برود.

منبع : روزنامه جوان