آه بکشید و گرنه می میرید!

اکنون پژوهشگرانی از دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس 1و دانشگاه استنفورد، منبع آه ها را بررسی کرده و تشخیص داده اند. آنها این نوع آه ها را جزء  اعمال راحت کننده و آرامش بخش و نیز تقویت کننده حیات می دانند که مانع فرو افتادن کیسه های هوایی (حبابچه های ) ریه ها می شود. ریه انسان بیش از یک زمین تنیس مساحت دارد و همه ی این مساحت در قفسه سینه به صورت تا خورده شکل گرفته است. راهی که طبیعت انجام داده به این صورت بوده که پانصد میلیون حباب کوچک به نام آلوئولی تشکیل داده است. هر حبابچه کوچک، محیط کمی دارد و در حدود دو دهم میلی متر ضخامت دارد. این کیسه های ریز و گرد اطمینان می دهند که اکسیژن کافی از راه ریه ها به آسانی در اختیار خون قرار می گیرد. فلدمن 2 یکی از پژوهشگران این پروژه آنها را بالون های خیس می نامد. آیا تا به حال تلاش کرده اید بادکنکی خیس را باد کنید؟ کار دشواری است؛ زیرا آب داخل آن را به هم می چسباند. این همان اتفاقی است که در هنگام روهم افتادن حباب ها رخ می دهد و زمانی که آنها سقوط کنند، دیگر سطح روی حبابچه ها توان جابجایی گازها را نخواهد داشت. به عبارت دیگر، اگر انسان ها نتوانند آه بکشند، حباب ها نخواهند توانست مجدداً متورم شده و ریه ها روی هم سقوط خواهند کرد. فلدمن می گوید تنها راه برای این که حباب ها شکل اولیه شان را به دست بیاورند این است که نفس عمیق بکشیم، که انسان ها هر پنج دقیقه این کار را می کنند. در گذشته و پیش از استفاده از سیستم مکانیکی تنفس مصنوعی بسیاری از بیماران به خاطر فروافتادن ریه هایشان می مردند. امروزه هنگامی که می بینید شخصی با دستگاه تنفسی نفس می کشد، متوجه می شوید که هر چند دقیقه یک بار، نفس عمیقی به او تحمیل می شود، که نقش آه را ایفا می کند.  بنابراین این آه معادل دو دم است و لزوماً بازدم بلند مانند هنگامی که احساسی را نشان می دهید، نیست. اگرچه فلدمن می گوید آه ها در واقع با احساسات به شیوه دیگری در ارتباطند، زیرا میزان آه ها هنگامی که فرد در حالت اضطراب به سر می برد بیشتر می شوند.

یکی از چیزهایی که در هنگام اضطراب برای فرد پیش می آید این است که مغز در این وضعیت مولکول هایی به نام پپتید را آزاد می کند که واحدهای پروتئینی هستند.  به برخی از آنها بومبسین های رابط پپتیدها می گویند. بومبسین در پستانداران وجود ندارد، پژوهشگران معتقدند در واقع این نوعی سم است که در پوست وزغ شکم آتشی اروپایی وجود دارد. و به جای آن در پستانداران ماده ای به نام نورومدین بی 3  و گاسترین آزادکننده پپتید 4 وجود دارد. پژوهش پیشین فلدمن مشخص کرد که تزریق بومبسین به منطقه ای از مغز به نام بوتزینگر میزان آه کشیدن را از بیست و پنج بار در ساعت تا چهارصد بار افزایش می دهد، در حالی که میزان تنفس کمتر یا بیشتر نشده است. در مقام مقایسه، هنگامی که سمی خاص که می تواند سلول هایی گیرنده بومبسین را بکشد، به همان منطقه تزریق شود، هیچ کدام از جانوران دیگر آه نمی کشند و به تنفس معمولی شان ادامه می دهند. در مطالعه ای جدید، فلدمن به همراه مارک کراس نو 5 پروفسور بیوشیمی در دانشگاه استنفورد، این پدیده را در انسان ها بررسی کرده اند. آنها همان نورومدین و گاسترین آزاد کننده پپتید را پیدا کردند که در مناطقی از مغز وجود دارند و برای تنفس ضروری هستند و در واقع به جز مغز در هیچ جای دیگر هم وجود ندارند.  آنها ژن های سلول های مغزی موش ها را تجزیه کردند. در نهایت حدود دویست نورون را در مغز موش یافتند که مسئول تولید و آزادسازی بومبسین هایی مانند پپتیدها بودند. آنها کلید این آه ها هستند. پژوهشگران می گویند، برای نمونه، افراد با برخی اختلال های خشم، ممکن است آه بیشتری بکشند، که البته تضعیف کننده است.  و بعضی دیگر از افراد اصلاً آه کافی نمی کشند که می تواند منجر به ایجاد مشکلاتی در تنفس و عملکرد غیر طبیعی ریه ها شود.
 پژوهش های بیشتری در مورد مکانیسم عمل نورون ها برای تنظیم آه کشیدن نیاز است. ما نمی دانیم در نورون ها چه اتفاقی می افتد؟ و سوال مهم تر این که سیستم اعصاب اطلاعات را از چه مسیری به دست می آورد و منتقل می کند و در نهایت این علائم را پردازش کرده و واکنش نشان می دهد؟
نتایج این پژوهش در مجله طبیعت شماره هشتم فوریه منتشر شده است.