آیا مهم ترین کلید زندگی را دارید؟

باز گردد عاقبت این در بلی...

در زندگی هر کس لحظاتی هست که احساس یاس بر تمام ارکان زندگی غلبه می کند و امید در کوچه بن بست از حرکت می ایستد. این حس ممکن است فقط برای ساعاتی یا تمام عمر طول بکشد، اما چرا برخی افراد تسلیم نمی شوند و سعی می کنند، نا امیدی شان برطرف می شود و برخی نه؟

زندگی هر یک از ما سرشار از فراز و نشیب های متعددی است که برخی از آنها با کمی تلاش حل می شود و برخی نیاز به وقت و انرژی بیشتری دارد. هنگام عبور از گردنه های دشوار زندگی لازم است به خودمان انرژی و امید بدهیم. وجود و همراهی دوستان، آشنایان ، خانواده و همسر بسیار خوب و ضروری است اما حقیقت این است که بهترین راهنما وکسی که در این مسیر می تواند به ما کمک کند خودمان هستیم.در این مطلب به برخی راهکارها که خودتان می توانید به کار ببندید اشاره می کنیم:

امید را خلق کنید

منظور ما از امید آفرین کسی که امید  را می آفریند ممکن است در درون خودش امید را خلق کند، یا برای کسانی  دیگر امیدوار کننده باشد. منظور از امید آفرینی یك حالت روانی هیجانی و شناختی است كه فرد حالت پیش بینی و انتظار وقوع رویداد خوب را دارد و ضمن احساس كارآیی و ثمر بخشی، فرد به این باور می رسد که می تواند بهتر از قبل به کارهایش رسیدگی کند و گرایشات رفتاری سازگار با حالات مثبت فوق را از خود بروز می دهد.

احساسات تان را منطقی تنظیم کنید

اگر فكر می كنید زمان زیادی از دست داده اید و حالا دیگر وقت آن نیست كه تصمیم مورد علاقه تان را انجام دهید یا برای مشكل و نیازتان كاری كنید، شما دچار ناامیدی شده اید. افراد نا امید اگر برای امیدواری خود، كاری نكنند كم كم نعمت عمرشان را زودتر از آنكه به پایان برسد پس می زنند. این خودكشی در عین زنده بودن توان جسمی و روحی فرد را ضعیف وبهره مندی از زندگی اش را كم می كند. امید در روزهای شاد و غمناك می تواند به تنظیم منطقی احساسات و توان حركت و اصلاح زندگی ها كمك كند..

یک هدف تعیین کنید

اگر می خواهید توان دوباره شروع كردن و از سرگیری كارهای به زمین مانده را درخودتان ایجاد كنید ؛1- یك خواسته منطقی خودتان را كه خیلی مشتاق آن هستید انتخاب كنید.2- به آن فكر كنید.3- بارها در طول روز درباره آن با خودتان زمزمه كنید.4- به این فكر كنید كه چه نیازی به آن دارید ؟اگر به آن برسید یا نرسید چه می شود؟

تكیه گاه داشته باشید

به چه باید امید داشت؟ فردی كه پول ندارد و در مخمصه افتاده، فردی كه كنكور قبول نشده است، فردی كه ازدواج ناموفقی داشته و... وقتی كه احساس كند پشتوانه ای برای بیرون آمدن از چالش ندارد توان تغییر كمتری پیدا می كند. برای كمك به خودتان یك تكیه گاه داشته باشید. فردی می تواند تكیه گاه باشد كه توان پشتیبانی از شما را داشته باشد. این پشتیبانی اغلب در باورهای مذهبی در عالی ترین سطح ممكن اتفاق می افتد. امیرالمومنینی كه توصیه می كردند فكر كنید هر نمازتان نماز آخرتان است، وقتی بار هسته خرما می بردند و از ایشان پرسیدند چه حمل می كنی؟ فرمودند: نخلستان ان شاءالله. پس یك منبع امید مثل الگو بودن ائمه امیدوار، دانشمندان فقیر اما با همت و... را برای خودتان درنظر بگیرید و از زندگی او بیشتر بخوانید و بشنوید كه بسیار كمك كننده است.

به برنامه تان عمل کنید

تمرین های زیر برای پایدار ماندن امیدتان انجام دهید:1- مراقب برنامه ریزی تان باشید تا افراط و تفریط نداشته باشد كه دلسردتان كند.2-در شرایط نا امیدی می توان توصیه كرد كه به افرادی كه دچار سختی شرایط شما هستند فكر كنید3-موفقیت های زندگی خودتان و ارزش هایتان را مرور كنید تا بیشتر به خودتان افتخار كنید.4- شروع كنید و برنامه های تان را اجرا كنید و در زمان های كوتاه مدت، روند پیشرفت تان را بررسی كنید.

قانع باشید

معمولا افرادی که در زندگی خود قانع هستند، دچار ناامیدی نمی شود. قناعت به این معنی نیست که فرد به قدری قانع باشد که دست از کار و کوشش برداشته و بگوید من از زندگی خود راضی هستم. به این معناست که اگر فردی به حداکثر نرسد ناامید نشود و قدر همانی که هست را بداند.

تلاش کنید تا می توانید

فردی که دست از کار و کوشش بردارد، ناامیدی به سراغ او می آید. چه بسا افرادی که در رفاه زندگی و جزء اقشار پردرآمد جامعه هستند، هیچ امیدی نسبت به این زندگی ندارند؛ زیرا خود را برای به دست آوردن آن شی و یا خانه و ماشین به زحمت نمی اندازد و زندگی آنها به بن بست می رسد و می گوید: دیگر بهتر از این زندگی وجود ندارد و امید خود را از دست می دهند. اکثر آنهایی که دست به خودکشی می زنند، از اقشار مرفه جامعه هستند. در قرآن خداوند می فرماید« لقد خلقنا الانسان فی کبد؛ همانا انسان را در رنج و سختی آفریدیم».