دو نوع بی‌اختیاری ادرار وجود دارد که هر دوی آنها قابل درمان هستند. بی‌اختیاری ادرار استرسی زمانی رخ می دهد که فرد می خندد، عطسه و یا سرفه می‌کند. در این حالت به لگن فشار وارد می شود و موجب بی‌اختیاری ادرار می گردد.

نوع دیگر، احساس نیاز ناگهانی به تخلیه ی ادرار است، حتی اگر فرد به تازگی مثانه خود را تخلیه کرده باشد که به آن بی‌اختیاری اضطراری می گویند.

در هر دو نوع بی اختیاری، چاقی یک عامل خطر به حساب می آید. در بی‌اختیاری استرسی، چاقی باعث افزایش فشار داخل شکمی می شود و در نوع اضطراری، تغییرات متابولیکی به علت چاقی به این نوع بی‌اختیاری دامن می زند.

بی‌اختیاری استرسی به ژنتیک و یا دوران کودکی مربوط می شود و بی‌اختیاری اضطراری به بیماری‌هایی مانند دیابت و یا پارکینسون مرتبط است.

بی اختیاری ادرار معمولا تعداد زیادی از زنان را درگیر می‌کند که مشکلات عدیده‌ای همچون مشکلات سفر و ... را پیش می آورد. ورزش دادن ماهیچه‌های لگن و داروها از عوامل موثر در بهبودی و کاهش بی‌اختیاری ادرار محسوب می شوند.

مردان و زنان و گلایه‌های مختلف از بی‌اختیاری مثانه

مجرای خروج ادرار در مردان بلندتر است و از غده‌ی پروستات و آلت تناسلی عبور کرده و در نهایت خارج می‌شود. اما طول مجرای ادراری در زنان کوتاه‌تر است، بنابراین مشکل بی‌اختیاری استرسی در زنان شایع‌تر می‌باشد.

مردان به دلیل داشتن غده پروستات که می‌تواند رشد کرده و مجرای خروج ادرار را تنگ کند، زمان طولانی‌تری را برای خروج ادرار نیاز دارند.

افزایش سن و کاهش جریان ادرار در مردان

جریان ضعیف ادرار در مردان بخشی از فرایند پیری است. با افزایش سن، غده پروستات رشد کرده و مجرای ادراری را تنگ‌تر می‌کند. اگر مردان متوجه کاهش غیرعادی جریان ادرار شدند، بهتر است ماهیچه‌های شکمی خود را گرم نگه دارند تا از حالت انقباض خارج شده و جریان ادرار به حالت اولیه بر گردد. ولی در صورتی که بعد از یک یا دو روز هنوز قادر به تخلیه‌ی ادرار نبودند، بهتر است با یک پزشک جهت بررسی بزرگی غده پروستات مشورت کنند.

تکرر ادرار نرمال و غیر نرمال

بین شش تا هشت بار تخلیه ی ادرار در روز طبیعی است. اگر مایعات زیادی بنوشید تا ده بار هم ممکن است نیاز به تخلیه ادرار پیش بیاید. به طور متوسط مثانه هر فرد بزرگسال، 300 تا 500 میلی لیتر ادرار را می تواند در خود جای دهد.

مصرف داروهای خاصی مانند داروهای فشار خون بالا ممکن است فرد را به رفتن زیاد به توالت وادار کند. بیماری‌هایی مانند دیابت نیز به تکرر ادرار منجر می شود. بوی ادرار افراد دیابتی معمولا بویی شیرین دارد، زیرا کلیه حجم زیادی از قند را دفع می‌کند.

در بررسی نوع ادرارتان دقیق باشید

همیشه حواستان به ویژگی ادرار باشد. همانطور که همه‌ی ما می‌دانیم رنگ زرد کهربایی نشانه کمبود آب بدن است، در حالیکه ادرار کمرنگ‌تر نشانه‌ی هیدراته بودن بدن می‌باشد. کم آبی شدید بدن و یا بیماری‌های کبدی ممکن است باعث قهوه ای شدن ادرار شود، وجود باکتری های آلوده کننده ی مجاری ادراری و یا دارو می تواند منجر به سبز شدن ادرار و بیماری کبد یا مجرای صفراوی ممکن است منجر به نارنجی شدن ادرار شود. وجود خون در ادرار ممکن است نشانه ای از بیماری کلیه ، عفونت مجاری ادراری، سرطان و یا مشکلات پروستات باشد.

آنچه که می‌خورید، در نوع ادرارتان تأثیر می‌گذارد

اگر مورد مشکوکی در ادرارتان می بینید، اول کمی به غذایی که می خورید، فکر کنید، برای مثال ادرار قرمز و یا صورتی رنگ احتمالا به دلیل وجود چغندر در رژیم غذایی است. ممکن است هویج باعث نارنجی شدن ادرار، ریواس باعث قهوه‌ای شدن ادرار و مارچوبه باعث بوی تند و رنگ سبز ادرار شود.

ادرارتان را نگه ندارید

اگر مجبور نبودید، ادرارتان را هرگز نگه ندارید و آن را فورا تخلیه کنید. نگه داشتن مکرر ادرار ممکن است منجر به عفونت ادراری شود.

اما در شرایط سخت مانند سفر کردن در طول جاده و...، با مصرف نوشیدنی های محرک مانند قهوه و چای مثانه ی خود را حساس تر نکنید.

برای قوی کردن ماهیچه‌های مثانه بهتر است 10 تا 12 بار در روز این تمرین را انجام دهید: ماهیچه‌های مثانه ی خود را سه ثانیه منقبض کنید و مجددا سه ثانیه به حالت استراحت باز گردانید.

لطفا خجالت را کنار بگذارید

حالا که متوجه اهمیت موضوع شده اید، بهترین زمان است که ترس و خجالت را کنار بگذارید و درباره مشکلات مربوط به ادرار با پزشک صحبت کنید. اگر مشکلاتی مانند بی‌اختیاری ادرار، بدون درمان رها شوند به تدریج سبب انزوای اجتماعی خواهند شد. با درمان مشکلات این چنینی به ارتقای سطح کیفی زندگی تان کمک کنید.