خداپرست

روزی بود و روزگاری بود. نیمه های یکی از شب ها جبرئیل که فرشته ی پیغام رسان خداست، شنید که خداوند می گوید: «بلی ای بنده ی من» و به صدای دعا و عبادت یکی از بندگانش جواب می دهد.
جبرئیل با خود فکر کرد: « معلوم می شود که یکی از بندگان پاک و بی آلایش خداست که دارد با خدا راز و نیاز می کند و خاطرش پیش خدا عزیز است. در این موقع هم نمی توانم چیزی بپرسم، خوب است بروم این بنده ی خداپرست را بشناسم و برگردم».

جبرئیل پر زد و در آسمان ها گردشی کرد و هر جا که نشانی از بندگان خوب خدا داشت جستجو کرد و نشانی از آن عابد نیافت. زود به جای خود برگشت و دید همچنان صدای دعای آن بنده شنیده می شود و توجه خداوندی به او ادامه دارد.

فرشته فکر کرد: « این که نمی شود که من جبرئیل باشم و این بنده ی خدا را نشناسم. شاید هم خبری و پیغامی شود و باید جایش را بلد باشم، حالا که خدا به این بنده لطف دارد بروم او را در دنیا پیدا کنم و هر جا که هست بشناسمش.»

جبرئیل در یک چشم به هم زدن خودش را رسانید به زمین و سری زد به خانه ی کعبه و بیت المقدس و مسجدهای بزرگ و دید چنین کسی پیدا نیست. در این شهر، در آن شهر، در کوهستان ها، در صحراها، در جزیره ها، هر جا که پیروان دین های بزرگ عبادت گاهی داشتند و هرجا که بندگان خاص خدا شب ها با خدا راز و نیاز می کردند، همه جا را سر زد و در آن وقت شب، آن حالتی را که می شناخت در کسی ندید.

جبرئیل تعجب کرد و ناچار برگشت به جای خودش و گفت: « خدایا، دانا تویی و توانا تویی، من می خواستم این بنده ی خوب را که دلش پیش تو بود پیدا کنم ولی نتوانستم. کی بود آن کسی که این قدر سعادت داشت و تو دعایش را می شنیدی و به او توجه داشتی؟»

خداوند گفت: «بد نیست که او را بشناسی، اگر می خواهی بشناسیش باید به آن دیر بزرگ نزدیک شهر روم بروی تا بر تو معلوم شود.»

جبرئیل پر زد و آمد به دیر. دید آن جا یک بتخانه است و یک مرد بت پرست جلوی یک بت سنگی نشسته است و بت را صدا می زند و های های گریه می کند و زاری می کند و دعا می کند و حاجت می خواهد، و معلوم است که خیلی دل شکسته است و همان است که صدایش را شنیده بود.
جبرئیل برگشت و گفت:«خدایا من که غیب نمی دانم و چیزی از کارهای خدایی سردرنمی آورم اما در این موضوع رازی است که نمی فهمم.»

خداوند جواب داد: «تو نمی دانی ولی ما می دانیم که چه می کنیم. این مرد بت را نمی پرستد بلکه دلش با خداست، او یک شخص بی خبر است که راه را نمی شناسد و تا دیده است همین بت را دیده است. او می خواهد پاک باشد، می خواهد خوب باشد. دلش پاک است و مردم از او راضی هستند و چون چیزی غیر از بت را نمی شناسد ناچار وقتی دعا می کند و راز و نیاز می کند بت را صدا می زند اما دلش با خداست. صدای پیغمبران هنوز به گوش این مرد نرسیده اما اگر رسیده بود او هم خداپرست بود. حالا اگر ما دعای او را نشنویم و جواب او را ندهیم دیگر کیست که بشنود و کیست که جواب بدهد؟»
جبرئیل گفت: «هیچ کس. خدایا بزرگی به تو برازنده است و تویی که همه چیز را می دانی و همه عالم به لطف تو پایدار است و همه به محبت تو محتاج اند و تویی که با همه مهربانی.»

کانال کودک و نوجوان تبیان