اختتامیه نمایشگاه «در جست و جوی گمشده»

اختتامیه نمایشگاه «در جست و جوی گمشده» آثار فریده لاشایی همزمان با سومین سالروز درگذشت این هنرمند با حضور مسئولان و هنرمندان پنجشنبه ششم اسفندماه در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.

بخش هنری تبیان

احمد مسجد جامعی؛ عضو شورای شهر تهران در این مراسم گفت: در آثار فریده لاشایی محبت و مهربانی دیده می شود و حتی در آثاری که تحت تأثیر جنگ ویتنام و رخدادهای اجتماعی است این مهربانی وجود دارد. عضو شورای شهر تهران با قدردانی از موزه هنرهای معاصر تهران و برگزارکنندگان این نمایشگاه گفت: نمایشگاه «در جست و جوی گمشده» روایت زیبایی از شخصیت فریده لاشایی است و مایه خوشحالی است که این نمایشگاه قرار است در کشورهای دیگر نیز برگزار شود. ایران همیشه نماد هنر و ادب بوده است و وظیفه داریم چنین نمایشگاه های جامعی درباره هنرمندان معاصر کشورمان برگزار کنیم و این شیوه نمایشگاهی را تداوم دهیم.

مسجدجامعی افزود: پس از برجام، موزه هنرهای معاصر تهران کاری را آغاز کرده است تا 30 اثر ایرانی و خارجی از موزه در کشورهای دیگر به نمایش گذاشته شود که این نمایشگاه ابتدا در آلمان برگزار خواهد شد. اگر امکان فراهم باشد نمایشگاه هایی مانند نمایشگاه آثار فریده لاشایی برای معرفی جامع هنرمندان معاصر می تواند در کنار این برنامه وجه تکمیلی باشد. ناصر تقوایی؛ کارگردان سینما و از دوستان فریده لاشایی هم در این مراسم گفت: متأسفم که چیزی را که فریده لاشایی دوست داشت نتوانستم انجام بدهم. او دوست داشت از زندگی و کارش یک فیلم بسازم  اما نتوانستم این کار را به موقع انجام بدهم و وقتی آماده شدم که فریده لاشایی دیگر در بین ما نبود و فرصت واقعی و اصلی را از دست دادم. شاید یک روز بتوانم با کمک خاطرات و آثاری که از او مانده این کار را انجام بدهم. فرصت اصلی را از دست داده ام، اما فکر می کنم آن قدر گستردگی فکر داشت که هیچ وقت برای معرفی او دیر نیست.

تقوایی با اشاره به نقش زنان در فرهنگ و هنر گفت: آیا وقت آن نرسیده که همه زن های ما زبان باز کنند و به سخن دربیایند؟ من فکر می کنم مردان ما به اندازه کافی نوشتند و حرف زدند و فکرشان را نمایش داده اند، ولی هنوز این فرصت به دست زن های ما نیفتاده است. معدود هستند و همان ها هم جای خیلی بالایی درقلب ما ایرانی ها دارند. مثل فریده لاشایی، فروغ فرخزاد و سیمین دانشور. این ها جزو چهره های محو ناشدنی از خاطر ما هستند؛ به دلیل نوع کار، فراخی اندیشه و جهان بینی وسیعی که داشتند. زن های ما با تمام دشواری ها و با وجودی که تعدادشان در کار هنر کمتر از مردان است، جای مهم تری را اشغال کرده اند. افکارشان فقط برای خودشان است و از جایی برداشت نشده است. یک نیروی خالصی در آنها می جوشد. در دوره و زمانه ای که من متولد شدم دنیا را این طوری دیدم.