رکوردی جدید از گواردیولا

گواردیولا در بایرن مونیخ برخلاف زمان حضور خود در بارسلونا بیشتر تمرکز خود را روى چیدمان تیم در خط حمله متمرکز نموده که شاید یکى از دلایل آن را بتوان تعداد زیاد بازیکن تهاجمی با کیفیت در کادر باواریایی ها دانست.

او از ژانویه 2014 در بایرن مونیخ هرگز یک ترکیب را برای 2 بار پشت سر هم به زمین بازی نفرستاده است. خود پپ درباره تصمیمش برای انجام این کار گفته: «برای هارمونی بیشتر و آمادگی روحی و جسمی چرخش بهترین راه حل است.» پپ از زمان حضور در بایرن مونیخ تنها یک بار از یک ترکیب 2 بار استفاده کرده و آن هم بازی مقابل اشتوتگارت در ژانویه سال 2014 بود. در آن بازی بایرن 2 - یک به برتری رسید. در آن تیم 3 بازیکن بودند که حالا در این تیم نیستند؛ دانته، کروس و شقیری. رکورد این سبک بازی چرخشی با 165 بازی پشت سر هم با ترکیب های متفاوت در اختیار سر الکس فرگوسن است و سرمربی اسپانیایی مونیخی ها در صورت استفاده از ترکیب متفاوت در دیدار مقابل گلادباخ به رکورد صدمین ترکیب چرخشی می رسد.

پپ در زمان هدایت بارسلونا بیشتر افکار خود را در خط میانى تیم پیاده می کرد، در حالى که در بایرن مونیخ بیشتر تمرکز خود را روى چیدمان تیم در خط حمله متمرکز کرده است. در حالى که گواردیولا موفق شد با چیدمان 0-7-3 در سال 2011 با بارسلونا فاتح لیگ قهرمانان اروپا شود، وى ترجیح مى دهد در این فصل بایرن مونیخ را بیشتر با چیدمان عجیب 5-3-2 به مصاف حریفان بفرستد، دلیل این تغییرات عمده در افکار و ایده هاى فوتبالى گواردیولا چگونه قابل توجیه است؟ شاید بتوان دلیل اصلى چنین تغییرات رادیکالى را در افکار پپ گواردیولا در کادر بازیکنان بایرن مونیخ به ویژه در این فصل جست وجو نمود. بارسلونا از سال ها پیش به آکادمى بزرگى براى پرورش و تربیت هافبک هاى خلاق بدل شده است، در حالى که در بایرن مونیخ بیشتر روى فاز تهاجمى تیم سرمایه گذارى شده است.

وجود بازیکنان متعدد با کیفیت در فاز تهاجمى مونیخى ها را از این منظر مى توان به عنوان یکى از دلایل تغییر ایده هاى تاکتیکى گواردیولا دانست. در بازى مقابل کلن که مونیخى ها به هزارمین برد خود در بوندس لیگا دست یافتند و همچنین در بازى مقابل المپیاکوى یونان در لیگ قهرمانان نیز بار دیگر گواردیولا سیستم تهاجمى معروف به هرمى را براى تیم خود در نظر گرفت. 2 مدافع، 3 بازیکن میانى و 5 مهاجم در حقیقت ترکیب مورد علاقه این روزهاى پپ گواردیولا محسوب مى گردد که از سال 1880 به چیدمان هرمى شهرت یافته است. مقابل کلن و المپیاکو اما پپ تیمش را با چیدمان 4-4-2 و استفاده هم زمان از 4 مهاجم به زمین فرستاده است. پیاده نمودن سیستم 5-3-2 اما نیازمند به پیش شرط هاى خاصى است. براى نمونه در چنین تاکتیکى وجود یک هافبک دفاعى خلاق و مقتدر که از توانایى بالایى در امر بازى سازى و تقسیم توپ براى حفظ تعادل تیم برخوردار باشد، ضرورى است.

با توجه به این که در چنین سیستمى تیم با حداکثر نفرات در فاز تهاجمى حضور مى یابد، حفظ توپ در نیمه زمین حریف بسیار مهم بوده و با توجه به فعالیت بیشتر تیم در نیمه زمین حریف، حضور تنها 2 مدافع میانى با توجه ریسک بالاى آن کافى خواهد بود. مدافعین کنارى در چنین چیدمانى نقش بسیار مهمی برعهده دارند و باید بتوانند هم در مواقع لزوم به خط میانى اضافه گردند و هم از سرعت لازم براى دفع حملات حریف برخوردار باشند. استفاده از چیدمان 5-3-2 تا حدودى پر ریسک به نظر مى رسد چون از طرفى سیستم هرمى تا حدودى امنیت خط دفاعى تیم را کاهش مى دهد و از سوى دیگر احتمال گلزنى تیم در فاز تهاجمى بسیار افزایش مى یابد که این موضوع در پیروزى هاى پر گل اخیر بایرن مونیخ به خوبى دیده شده است.

سیستم هرمى در ابتدا در سال 1880 در فوتبال انگلیس مورد استفاده قرار مى گرفته که بعد ها به دلیل محافظه کارتر شدن سرمربیان فوتبال به سیستم هایى تدافعى تر تغییر کرده است. پپ کار خود در مونیخ را با چیدمان 3-3-4 آغاز کرد که به 3-4-3 نیز قابل تغییر بود، بعدها اما او بیشتر از سیستم 2-4-4 استفاده کرد که در طول بازى از قابلیت تبدیل شدن به 2 چیدمان 4-2-4 و 2-3-3-2 بسته به بازیکنان در اختیار و همچنین تاکتیک تیم حریف برخوردار بود و حالا گواردیولا با بسط افکار فوتبالى خود به سیستم هرمى و فوق تهاجمى 5-3-2 رسیده و در حقیقت همانطور که گفته شد مسیرى برخلاف پروسه تکمیل تاکتیک هاى مختلف در تاریخ فوتبال را در ذهنش طى کرده است.

منبع: خراسان