تبیان، دستیار زندگی
در سال های اخیر، مناسبت اربعین به یکی از نماد های پرفروغ عالم تشیع تبدیل شده است. هر ساله از جانب شیعیان چنان استقبالی از مراسم اربعین شده که مردم جهان، انگشت به دهان غیرت و اراده و ارادت و محبت شیعیان مانده اند.
عکس نویسنده
عکس نویسنده
نویسنده : علی نیک سرشت
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

زیارت اربعین یک مدرسه خانوادگی

در سال های اخیر، مناسبت اربعین به یکی از نماد های پرفروغ عالم تشیع تبدیل شده است. هر ساله از جانب شیعیان چنان استقبالی از مراسم اربعین شده که مردم جهان، انگشت به دهان غیرت و اراده و ارادت و محبت شیعیان مانده اند.

علی نیک سرشت - بخش خانواده ایرانی تبیان
موکب ، پیاده روی اربعین

پیروان ادیان دیگر، هر ساله کنجکاو آن هستند تا از هیاهوی قلب زائران اربعین مطلع شوند. از نجوای درونی آنان با ارباب خویش بشنوند که چگونه در صحبت اند و می روند و می رسند و بعد از سلامی باز به دیار خود باز می گردند.
این چگونه آیینی است که پیروانش این چنین دور هم جمع می شوند تا تنها اعلام کنند که سوگوار غم از دست دادن امام شان هستند. این چه مسلک عظیمی است که سختی سفر با پای پیاده از نجف و بصره و اهواز و مشهد .... تا «کربلا» هیچ می شود و تنها امید زائران عرض سلام و احترامی است به آستان مقدس سومین پیشوای شان.
چه نیروی عظیمی است که زندگی را برای میزبانان و موکب داران تعطیل می کند تا برای زائر اباعبدالله الحسین محل استراحتی، غذایی، جوراب یا کفشی تهیه کنند و یا محل خواب و سکونتی در اختیارشان قرار دهند.
چه کسی دل هایشان را متمایل می کند که این مسافت طولانی را با پای پیاده طی کنند و به سر منزل مقصود برسند.
چه کسی چنین شجاعتی به آنان بخشیده تا بی مهابا این مسیر پر خطر را که لحظه به لحظه اش احتمال خطر است، با اشتیاق بپیمایند.
به راستی در فرهنگ شیعه قلب پر تپشی است که از حرکت نمی ایستد و هر اربعین می تپد و می تپد و همت شیعیان را دو چندان می کند. شیعیانی که از هر قشر و قوم و ملیت به عشق دیدار حرم مظلوم کربلا سر به بیابان ها می گذارند تا با یاری دیگر برادرانشان، شهر ها را یک به یک طی کنند و نامشان در جرگه زائران اربعین ثبت شود.

کودکان هم می آموزند چگونه شان زائر حسین را عظیم بدانند. به علاوه می فهمند که خدمت گزاری به زوار آن چنان اولویت دارد که مادر و پدرها از شغل و کارشان چند روزی دست می کشند تا به شغل مهم تری استخدام شوند

نکته شگرف  این است که این فرهنگ مستحکم شیعی، گره خورده با دل و جان تک تک شیعیان این عالم است. هر شیعه بی آلایش، نزدیک موسم اربعین دلش هوای سفری رویایی دارد به دیار دوست.
می خواهد مقدر بشود یا نشود، اما دلش پر می کشد برای قدم قدم های مسیر پیاده روی زوار اربعین. آن چه این سال ها خار دردناکی بر چشم مخالفین مذهب حقه ماست، شرکت «خانواده های شیعه» در پیاده روی های اربعین است.
ستون اصلی زیارت پیاده اربعین، شرکت شیعیان به صورت خانوادگی است. بزرگ و کوچک ، زن و مرد یکدیگر را به زیارت «مشایه» اربعین فرا می خوانند.
آنان که توفیق این سفر نصیبشان شده خود به چشم دیده اند کودکان خردسالی را که طعم شیرین سال های اول استفاده از پاهایشان را می چشند و همگام با مادر و پدر و خواهر و برادرشان مسیر را طی می کنند. یا کودکانی که هنوز پای حرکت ندارند، امّا درون کالسکه های خود خرامیده اند و آسمان زیبای خداوند را نظاره می کنند که هر از گاهی با نگاه پر مهر مادر و پدرشان تلاقی می کند. این کودکان سال های دیگر خود پا در مسیر خواهند گذشت و در کنار گام های خانواده شان قدم خواهند زد.
زیارت پیاده اربعین در خانواده های شیعه به عنوان یک فعالیت خاطره انگیز انجام می شود. والدین در عین آگاهی کامل به خطرات مسیر و شرایط راه، برای آموزشی عمیق به کودکان خود، دست در دستانشان همراه می شوند تا بذر محبت اباعبدالله را در دلهایشان بکارند و به آنان بیاموزند، تحمل سختی های مسیر در راه زیارت کربلا چنان بلند مرتبه است که هر ساله زحمتش را به جان می خریم و دست در دست هم رهسپار خواهیم شد.

ستون اصلی زیارت پیاده اربعین، شرکت شیعیان به صورت خانوادگی است. بزرگ و کوچک، زن و مرد یکدیگر را به زیارت «مشایه» اربعین فرا می خوانند

کودکان و خردسالان نیز در سفر می آموزند که خستگی ها و مشکلات را بپذیرند و برای آن ها راه چاره بیندیشند. به تدریج و با گذشت زمان آن ها هم بردبارتر می شوند و مهارت های عملی بیشتری می آموزند. از قوای ذهنی خود بیشتر استفاده می کنند و کنترل بهتری بر هیجانات خود پیدا خواهند کرد، چرا که نفس سفر رفتن باعث پختگی آدمی خواهد شد، حال اینکه به یقین صاحب خانه هم عنایات ویژه ای به این شیعیان خواهد داشت.
در طرف دیگر هم، شیعیانی که موکب ها را اداره می کنند، به فرزندان خود می آموزند که چگونه از زائر اباعبدالله پذیرایی کنند. به آن ها می آموزند که شأن این عاشقان آن قدر بالاست که باید هر چه خواستند و در توان داشتی برایشان فراهم کنی. اگر تشنه اند آب شان دهی و اگر گرسنه اند غذا.
و کودکان هم می آموزند که چگونه غذا فراهم کنند، چگونه از مهمان پذیرایی کنند و چگونه شأن زائر حسین را عظیم بدانند. به علاوه می فهمند که خدمت گزاری به زوار آن چنان اولویت دارد که مادر و پدرها از شغل و کارشان چند روزی دست می کشند تا به شغل مهم تری استخدام شوند.
علاوه بر این که هر کودک و یا هر بزرگسال در طول سفر، مهارت های فردی بیشتری پیدا می کند، مهارت های بین فردی نیز بین شیعیان تقویت خواهد شد. افراد می آموزند که چطور با یکدیگر همسفر شوند. در کنار هم سختی ها را بررسی می کنند و دنبال راه حل می گردند. افراد خانواده با یکدیگر به ایثار و از خودگذشتگی برخورد می کنند تا دیگر خویشان سختی کمتری را تحمل کنند. بزرگتر ها و کوچکتر ها با صحبت و دلگرمی دادن روحیه دیگران را برای زیارت اباعبدالله آماده می کنند تا این مسیر به مدرسه جمعی عاشقان اباعبدالله تبدیل شود. جاییکه خانواده های شیعه یک دست و یک رنگ قدم به مسیر بندگی خدا می گذارند و در کنارش انسانیت را در آغوش می کشند.
به راستی زیارت پیاده اربعین، محفل انس خانواده های شیعی با یکدیگر با هدف ابراز محبت و دلدادگی به خاندان عصمت و طهارت است که بنای عقیده ها را از نو مستحکم می کند و مشتی آهنین بر دهان یاوه گویان مخالفین و دشمنان خواهد زد.


مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.