اصالت نویسنده در تجربیات شخصی

شهریار عباسی می گوید: اصالت یک نویسنده در نوشتن بر پایه تجربه های شخصی خودش است و رمان نوشتن نیز بازآفرینی تجربه زیستن است.

شهریار عباسی نویسنده رمان «دختر لوتی» و برگزیده هشتمین دوره جایزه ادبی جلال آل احمد اظهار کرد: من بر این باورم که رمان باید در هر شرایطی کارکرد خاص خودش را داشته باشد و دنبال تقلید از کسی نباشد. من در کارگاه داستان نویسی خودم نیز به دانشجویانم می گویم که باید داستان خودشان را بنویسند نه اینکه نگاه کنند امروز چه کسی روی بورس است و از آن تقلید کرد. رمان نویس باید صاحب نگاهی متفاوت باشد و در حد توان کار خودش را بکند. اگر توانست بنویسد که عالی است اگر هم نتوانست در نهایت تلاشش را کرده است.
عباسی افزود: برخی دائم به دنبال آن هستند که از برخی نویسندگان برای خودشان بت بسازند. همه نویسندگان قابل احترام هستند اما هیچ کدام نباید برای نویسندگان دیگر تبدیل به بت شود. نویسنده باید طوری بنویسد که بعد از وی و سال های آتی بگویند که فلانی اینطور می نوشت و او را با سبک نوشتاری خودش به یاد بیاورند نه با سبک کسی که سعی در تقلید از آن را داشته است، من این را دوست دارم.
این نویسنده همچنین افزود: تعریف من از رمان بازآفرینی تجربه زیستن است. این تجربه همیشه واقعی نیست. تجربه های ذهنی هم به اندازه تجربه های واقعی اصالت دارد و ما در آن زندگی می کنیم. تلفیق این دو برای من تبدیل به رمان می شود و من در درون اینکار دنبال اتفاقی تازه می گشتم که واقعا لمس بشود و بتوان حسش کرد.

نویسنده تقدیر شده در جایزه ادبی شهید حبیب غنی پور ادامه داد: در همه رمان های من هشت سال جنگ تحمیلی حضور داشته است چون جنگ بخشی از زندگی من است. برخی دوستان که جنگ را ندیده و حتی تفاوت صدای توپ و خمپاره را نمی دانند و یا سردی و سنگینی یک تفنگ را در دست خود حس نکرده اند این روزها درباره جنگ داستان می نویسند در حالی که شاید استعداد آنها در جای دیگری است که بیشتر و بهتر لمسش کرده اند. هر نویسنده ای اگر مشهور شده به خاطر آن است که متکی بر تجربه خود می نویسند و اصالت کارشان نیز همین است. من در مناطق جنگی و پشت جنگ بوده ام و می توانم و باید بر مبنای تجربه ام از این بودن درباره اش بنویسم.
عباسی ادامه داد: رمان «می خواهم یک نامه کوتاه عاشقانه بنویسم» در فضای جنگ شهرها رخ می دهد. رمان هتل گمو هم در صحنه نبرد می گذرد. رمان دختر لوتی هم متعلق به فضای بینابین این دو است. راوی دارد که به صحنه اصلی نبرد نزدیک می شود اما به آن نمی رسد. حسم به من می گفت این فضا هم حرف و حس زیادی دارد که تازه است و می شود بیانش کرد. پدر من سال ها در شهر پلدختر زندگی کرده و من هم. من در این شهر به شکل یک بچه محصل زیسته ام و فضای رخداد رمانم را دیده ام اما در این رمان راوی را یک معلم تهرانی انتخاب کردم که به این شهر سفر می کند و آنجا را اصلا نمی شناسد. این راوی انتخاب شد تا آنچه می بیند و روایت می کند برای خودش و مخاطب جذاب جلوه کند.
وی افزود: این نوع از داستان اگر مخاطب را به سمتی ببرد که حس کند او در حال خاطره گویی است، رفته رفته باعث می شود او حس کند که راوی در حال روایت یک اتفاق واقعی است. اگر من رمان را به زمان حال می نوشتم این اتفاق کمتر رخ می داد. دختر لوتی همان هتل گمو است منتهی چون زمان روایت هتل گمو حال استمراری است کمتر حس می شود که شکلی خاطره گون دارد و چون زبان روایت دختر لوتی ماضی است شکل روایی خاطره گون بیشتر در آن نمود پیدا می کند. من اعتقاد دارم که مخاطب باید داستان را باور کند و استراتژی رمان دختر لوتی اینگونه است.

منبع: مهر