ابتکاری زیبا برای کمک به نیازمندان

در کوچه پس کوچه های این شهر که قدم می زنی صدها نفر از کنارت عبور می کنند بی آنکه بدانی کیستند، چه می کنند و چطور روز را به شب می رسانند و شب زیر کدام سقف سر به بالین می گذارند. شاید زن ژنده پوشی که امروز صبح از کنارت رد شد، زمانی در بهترین خانه این شهر زندگی می کرد، و شاید کودک دست فروشی که گوشه لباست را گرفته بود تا فقط چند شاخه گل از او بخری از گرمای حضور پدر محروم است و برای نان شب اهل خانه اش تحصیل را کنار گذاشته است. روزگاری همسایه از حال همسایه باخبر بود  حتی تا چند خانه آن طرف تر هم می شناخت، ریش سفیدی بود و اگر گره ای به کاری می افتاد، خانه ای بی پدر می شد ، کودکی گرسنه بود یا ..... با همراهی همین اهالی محل و همسایه ها دست ها بود که برای کمک بلند برمی خاست تا دست هیچ نیازمندی ناامید نباشد و دل خانواده ای شاد شود. اما این روزها ، در این شهر پر هیاهو در این برج های چند ده واحدی، حتی همسایه کنار دست ات را نمی شناسی؛ نمی دانی کیست حتی نامش چیست، چه رسد به اینکه دردش را بدانی، از رنجش خبر داشته باشی تا مرهمی بگذاری بر زخم هایش و آنقدر در روزمرگی هایمان غرق شده ایم که وقت سرخاراندن  هم نداریم. وقت برای فکر کردن به خود، خانواده، دوست، چه برسد به همسایه، چه برسد به اینکه فکر کنیم که شاید نیازمندی در کنارمان است و ما از او غافل. شاید حتی نیاز او لحظه ای نشستن در کنارش باشد و شنیدن درددلهایش. شاید خواسته اش آنقدرها هم که فکر می کنی بزرگ نیست، یک همراهی، یک همدلی، تا خودش را پیدا کند.

هرچند در چنین روز و روزگاری پیدا می شوند کسانی که از همین هیاهوی شهر استفاده می کنند و خود را میان شلوغی ها گم می کنند تا بی زحمت و دغدغه رفعِ نیاز کنند، دست حاجت به سوی من و تو دراز می کنند. عزت انسان بودن شان را زیر پا می گذارند برای لقمه ای نان . این میان کم نیستند کودکان ، زنان و مردانی که مناعت طبع شان گرانبهاتر از نان شب شان است و دریوزگی را به رایگان هم نمی خرند. سخت است شناختن این مردمان و آسان نیست شنیدن دردهایشان. بعضی ها هم آنقدر دورند و پنهان با سختی های روزگار دست و پنجه نرم می کنند. با این اوضاع، باید راهی را انتخاب کرد؛ راهی مطمئن، تا کمک واقعی به صاحب واقعی اش برسد. مرکز یا نهادی که نیازمند واقعی را شناسایی کرده باشد، نیازش را درک کرده باشد و برنامه درستی برای رساندن کمک ها به آنها داشته باشد. آنوقت است که لذت کمک کردن در دهان آدم مزه می کند. خیال ات راحت است که کمک ات هرچند کم، به مقصد رسیده. کم نیستند مراکز، موسسه ها و بنیاد های خیریه ای هر کدام برای مقصد و منظوری خاص فعالیت می کنند. از بنیادهای ویژه کمک به کودکان کار که برای کمک به ادامه تحصیلشان است تا ایجاد شغل برای زنان سرپرست خانوار. از کمک به کودکان سرطانی تا مدرسه سازی برای مناطق محرومی که روی نقشه هم نمی توانی پیدایشان کنی. کافی است کمی در سایت ها بگردی و یا بروشورهایی که از این موسسات به دستان می رسد را بخوانی  اما گاهی می توان با روش های نو راهی ارزشی را برای کمک به نیازمندان ایجاد کرد مانند ابتکاری متفاوت و با ارزشی که مردم یکی از محلات ایلام انجام دادند...

با آغاز فصل سرما،هستند افرادی  که بدلیل فشارهای اقتصادی ونداری ،تهیه پوشاک گرم  خود و فرزندانشان به دغدغه ای مهم برای آنان تبدیل شده است ،اما امروز نگاه به این قشرمحروم  از چشمان جمعی از مردم باسخاوت ایلام پنهان نمانده است و راهی ارزشی برای کاهش دغدغه این شهروندان آبرومند یافته اند.