ورزشکارانی که زکات شهرت شان را می دهند

 ماه رمضان کم کم به پایان خود نزدیک می شود و باید کاری کرد تا در ماه های دیگر قول و قرارمان را فراموش نکنیم

چشم خیلی از آنهایی که  در گوشه بیمارستان افتاده اند به حضور قهرمانان شان است.اصلا شاید بزرگترین آرزوی خیلی از آنها دیدن فلان ورزشکاران یا بازیگر باشد. چند سال قبل بود که یکی از همین چشم به راه ها در یک مصاحبه گفت دو آرزو در زندگی دارد، دیدن علی کریمی و داشتن یک لب تاپ.

هنوز چند روز از پخش مصاحبه نگذشته بود که جادوگر قرمزها بدون حضور خبرنگاران، بی آنکه بخواهد خبرنگار و عکاس با خودش ببرد، به دیدار پسری رفت که او را آرزو کرده بود البته با یک هدیه ویژه.

آن روز علی کریمی جهان را برای یک نفر دوست داشتنی تر از هر زمان دیگری کرد. بدون شک با توجه به وضع مالی کریمی و سایر فوتبالیست های بزرگ، بهترین نوع لب تاپ هم برای آنان هزینه ای خرد به چشم می آید، اما همین کادو و مهمتر از آن ،دیدن این ستاره ها، جان دوباره ای می بخشد به افرادی که بیش از سایر افراد جامعه محتاج "امید" هستند.

محک؛ محل نگهداری کودکان سرطانی.دختر بچه شش ساله ای که مویی به سر ندارد و  یک سرم را با پایه اش به این سو آن سو می کشد. چه بهانه ای او را خوشحال ترین مریض جهان می کند؟ دختر شش ساله، پسر هشت ساله و دیگر بیمارانی که حتی نمی دانند سرطان چیست و چگونه این لعنتی را می نویسند. در اینجا  وظیفه افراد سرشناس جامعه اعم از هنرمندان ، ورزشکاران و فوتبالیست ها مهمتر از هر قشر دیگری است. در ماه مبارک رمضان چه عبادتی بزرگتر از این که این کودکان را خوشحال کنیم؟

شیمی درمانی مرد 30 ساله را انقدر از درون می خورد تا احساساتش شبیه به یک کودک 5 ساله شود، آن وقت این کودک پس از شیمی درمانی قرار است تبدیل به چه چیزی شود؟ اما کودکان را راحت تر از بزرگتر ها می شود خوشحال کرد. امید دادن به آنها ساده تر است. چون قلب شان پاک است و آرزوهایشان انقدر بزرگ نیست که نشود برآورده اش کرد.در چنین روزهایی سر زدن به این کودکان، کم از هیچ عبادتی ندارد.

یکی از بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران تعریف می کند در بین دو نیمه بازی ایران و نیجریه، کارلوس کی روش حتی یک کلام هم در مورد مسائل تاکتیکی حرف نزد. او بازیکنانش را کنار کشید و گفت بروید از جام جهانی لذت ببرید. اما حواستان باشد چشم خیلی از هم وطنان تان به شماست. کودکان محک، بچه های سرطانی موسسه موسی الرضا و خیلی های دیگر که شما قهرمان آنها هستید الان تنها به شما امید دارند. بروید برای خوشحالی کودکان سرطانی بازی کنید؛ بگذارید باور کنند قهرمانان شان از جنس واقعی هستند.

از این روست که تیم ملی به همراه کی روش قبل از هر تورنمنتی یا مسابقه بزرگی به یکی از این موسسات سر می زند. باید در این دنیا تا جایی که دستت می رسد دست دیگران را بگیری. این را یک خارجی، مسیحی به بازیکنان مسلمان ایرانی اش می گوید و خوب است که این فرهنگ را ادامه دهیم. ماه رمضان آخرین روزهای خود را پشت سر می گذارد اما یادمان باشد قول و قرارهایمان را.

ای که دستت می رسد دستی بگیر. قرارمان باشد سال دیگر همین موقع و در این یک سال کارهای بزرگ تری انجام دهیم.

شاید خیلی از شما خیلی از این صحنه ها نبینید چون قرار نیست تبدیل به خبر شود و در لنز عکاسی ثبت. اما بعضی اوقات که پای صحبت های کودکان محک می نشیند برای شما می گویند که چند روز قبل فلان فوتبالیست تیم ملی به دیدن شان رفته بود با کلی هدیه.

خوش به حال چنین کودکانی که اینچنین قهرمانانی را دارند و کاش همه معروف ها، همه سرشناسان ذکات مشهوریت و ثروت شان را اینچنین بدهند. یادمان نرود در دین و مذهب ما تا چه حد به این موضوع تاکید شده است.

صدای نیاز همیشه بلند نیست و همواره هستند کسانی که چشمانشان به دست های انسان خیر دوخته شده است که قلب های بزرگی دارند . در ماهی که گذشت رسانه ها و چهره های شناخته شده دست به کارهای بزرگی زدند و امیدواریم این کار در ماه های دیگر نیز ادامه داشته باشند.

بخش ورزشی تبیان

مهدی طاهرخانی