آینده روابط عمومی در ایران چگونه خواهد بود؟
دانستن صرف این آینده هیچ دردی را از روابط عمومی امروز دوا نمی کند. روابط عمومی باید بداند که در قبال این آینده ای که به شکل بی بدیلی به دانش وابسته است باید چه کند و پیش از آن باید سوالاتی را از خود بپرسد که پاسخ به آنها می تواند مسیر را برای رسیدن به آینده مطلوب مهیا کند. این ها سوالاتی جهت دهنده هستند که می توانیم با آنها آینده روابط عمومی را دچار تغییر کنیم:
آینده پژوهی یکی از رشته های علمی دانشگاهی است که با بررسی روندها به پیش بینی آینده در حوزه های مختلف دست می یازد. حوزه روابط عمومی یکی از حوزه هایی است که در زمینه های مختلف شرایط متفاوتی را در آینده تجربه خواهد کرد و از بررسی روندهای موجود می توان به نتایجی هرچند مبهم و کلی دست پیدا کرد که نمی تواند خالی از حقیقت باشد.
لذا پیش بینی می شود که آینده روابط عمومی در ایران اینچنین شکل بگیرد:
1. آینده روابط عمومی بر پایه مکالمه است.
2. روابط عمومی به دنبال کاربر نمی رود بلکه به دنبال محتوا می رود.
3. شفافیت بر روابط عمومی چیره می شود.
4. اجتماع گرایی مجازی جایگزین کاربر محوری است.
5. روابط عمومی درگیر مشارکت کننده است.
6. روابط عمومی متناسب با نیاز کاربران تغییر می کند.
7. ارتباط روابط عمومی بدون واسطه است.
8. کانال های ارتباطی بدون واسطه است.
9. کانال های ارتباطی روابط عمومی متغییر است.
10. روابط عمومی در خدمت تکنولوژی نیست، بلکه تکنولوژی است که در خدمت روابط عمومی و اجتماعی است.
اما دانستن صرف این آینده هیچ دردی را از روابط عمومی امروز دوا نمی کند. روابط عمومی باید بداند که در قبال این آینده ای که به شکل بی بدیلی به دانش وابسته است باید چه کند و پیش از آن باید سوالاتی را از خود بپرسد که پاسخ به آنها می تواند مسیر را برای رسیدن به آینده مطلوب مهیا کند. این ها سوالاتی جهت دهنده هستند که می توانیم با آنها آینده روابط عمومی را دچار تغییر کنیم:
1. آیا ساختار اداری و مدیریتی امروز ایران اجازه تغییر پذیری را به روابط عمومی می دهد؟
2. آیا روابط عمومی انگیزه مالی و معنوی را برای متغییر بودن دارد؟
3. آیا روابط عمومی اجازه امکان مشارکت آزاد تولید محتوا توسط کاربران در وب سایت های سازمانی را می دهد؟
4. آیا کارشناسان تکنولوژیک و آنالیزورهای آنلاین در ساختار اداری روابط عمومی وجود دارند؟
5. آیا چشم انداز متخصصان برای روابط عمومی الکترونیکی در سازمان ها وجود دارد؟
6. آیا مخاطب ایرانی انگیزه و اعتماد لازم به روابط عمومی و سازمان های الکترونیکی دارند؟
7. آیا روابط عمومی کشور قدرت ارتباط برقرار کردن با کاربران رسانه های اجتماعی و نفوذ در آنها را دارند؟
8. آیا سیاست امروز ایران در قبال اینترنت و به خصوص رسانه های اجتماعی استفاده از آنهاست یا مقابله فیلترینگ؟
اگرچه صرف یک یادداشت نمی تواند روابط عمومی را متحول کند، اما امیدوارم که بر روی این سوالات فکر کنید و در صورتی که پاسخ مناسبی داشتید آن را برای ما ارسال نمایید تا سایر خوانندگان شارا نیز از افکار شما بهره مند شوند.
