اشعار حضرت علی اکبر علیه السلام

(1)

در خداحافظی اش سیل حرم را می برد

راه می رفت و همه چشم ترم را می برد

نفسش ارثیه ی فاطمه امّا چه کنم

دست غم نور چراغ سحرم را می برد

سنگها در تپش آمدنش بی صبرند

زیر باران همه ی بال و پرم را می برد

یک عمود آمد و با تاب و تب بی رحمش

ماه پیشانی آن تاج سرم را می برد

سر آن نیزه که از پهلوی او بیرون زد

تا دل کینه ی لشگر پسرم را می برد

تا که افتاد زمین، جرأت هر شمشیری

قطعه ای از قطعات جگرم را می برد

چیده ام روی عبا هستی خود را، دنیا

باد می آمد و عطر ثمرم را می برد

علیرضا لک

***

(2)

سال ها  یک به  یک  گـذر  می کرد                 مرد همــــسایه  پیـــرتر  می شد

لحــظه ها  از  مقـابل  چـــشمش                می گذشــت و  دیـــرتــر   می شد

پسرش نیست خـانه اش قبر است                      دل  او  بیـــن بـــاغ  می گـــیرد

بــشنود تــــا شـــهید  آوردند                          از  جوانـــش ســـراغ  می گیـــرد

آمــد  امـــا  پســـر  نــه،  تابوتـــش              پیر  شد  تا  که  او جوان شده است

این  که  دق  کرده  است  حق دارد                 پدر  چـــند  استــخوان  شده  است

تازه  حق  داشت  استخوان  را  هم                  تک   و   تنــــها  نمی شود  ببری

گریه  می کرد  و  زیر  لب  می گفت               پـــسر   من   فــدای   آن پـــدری...

کـــه   روی  خـــاک   داغ   کربـــبلا                 جگــری  پـــاره  پــــاره    پیـــدا کرد

ســر اکــبر  حــسیـن  جان  هم داد                  زینــب   او   را   دوباره   احـــیا  کرد

صـورت  از   صـورت  پسـر  بـرداشت            بعد  از  ان  بوسه  زد  بـه روی  عــلی

با  دو  انگــشت  لخــته  خون ها  را               در  مــی آورد   ا ز   گــلوی   عـــلی

نــــا   امیـــدانه   الـتماسش  کرد                  علـــی اکـــبر  جـــوان  بگـــو  بــابــا

ســـر  ظــــهر  نمـــاز  آمــــده  است             پاشــــو  اکبـــــر  اذان  بگـــو  بــابــا

صابر خراسانی

***

(3)

گریه مکن اِنَّ... اصطفایی را که می بوسی

پیغمبر وقت جدایی را که می بوسی

آه تو را آخر در آوردند، ابراهیم!

در خیمه اسماعیل هایی را که می بوسی

باور کن آهوی نجیبت بر نمی گردد

بی فایده است این ردپایی را که می بوسی

بگذار لب هایت حسابی توشه بردارند

شاید بریزد جای جایی را که می بوسی

تا چند لحظه بعد "بابا" هم نمی گوید

این خوش صدای کربلایی را که می بوسی

یاد شب دامادی اش یک وقت می افتی

با گریه این زلف حنایی را که می بوسی

یعنی کتاب توست ترتیبش به هم خورده؟!

این صفحه های جا به جایی را که می بوسی!

تو در طواف کعبه ی پاشیده ات هستی

پس پرده ی کعبه است عبایی را که می بوسی

علی اکبر لطیفیان

***

(4)

آفتاب غرور ایلت را                              با نگاهت به جنگ شب بردی

زخم های جمل دهان وا کرد                تا که نام «علی» به لب بردی

تا که حرف علی وسط آمد                          تازه شد داغ نهروانی ها

دشنه در دست، در کمین بودند                فتنه ها، کینه ها، تبانی ها

مکر صفین نقشه ای رو کرد                         تا دوباره سقیفه بُرد کند

لشگر کوفه کوچه ای وا کرد                        تا علی را دوباره خُرد کند

کوفه ازخشکی لبت دانست               مست صهبای کوثری هستی

نیزه ازعمد زد به پهلویت!                   چون که فهمید مادری هستی

پیش چشمان باغبان؛ پاییز                     تبرش را به جان تاکِ انداخت

قد و بالای دیدنی ات را                  چشم شور عرب به خاک انداخت

وحید قاسمی

***

(5)

تنها نه از غمت جگرم شعله ور شده

داغی به دل زدی که سرشکم شرر شده

دارد به عرش می رسد اشراق سینه ات

آه ای نبی، زمان عروجت مگر شده؟

وضع شکاف زخم سرت هیچ خوب نیست

زیر کلاه خوود تو شقّ القمر شده

داری مرا کنار خوت می کُشی پسر

حرفی بزن، ببین پدرت محتضر شده

برخیز و اشک چشم مرا روبرو نکن

با نیشخند حرمله ی در بدر شده

اینها برای هرچه علی نقشه داشتند

نامت اسیر بغض هزاران نفر شده

گویا برای نیزه به پهلوی تو زدن

هرکس که داشت کینه ی زهرا خبر شده

تنها تو را نمی شود از خاک جمع کرد

از سنگ ریزه ها بدنت ریز تر شده

وقتی که در عبا بدنت چیده شد علی

معلوم شد چقدر تنت مختصر شده

مصطفی متولی

***

(6)

بگو هنوز برایت کمی توان مانده                               بگو هنوز برای حسین جان مانده؟

فقط برای نمازی کنار بابا باش                                    هنوز نیمه ای از روز تا اذان مانده

چه میشود کمی این پلک را تکان بدهی             چرا که چشم تو خیره به آسمان مانده

کمر شکسته ام از حال و روز من پیداست              عجیب بر جگرم داغ این جوان مانده

بیا به گریه ی این پیرمرد رحمی کن                    عصای من نشکن ،قامتی کمان مانده

نسیم هم بدنت را به دست می گیرد                  شبیه مشت پری که در آشیان مانده

شدی شبیه اناری که دانه دانه شده               کمی به خاک و کمی دست باغبان مانده

شبیه مادر من جمع میکنی خود را                          که بین پهلوی تو درد بی امان مانده

چنان به روی سرت ریختند،ترسیدم                       هزار شکر که از تو کمی نشان مانده

حساب آنچه که مانده است از تو مشکل نیست     دوباره میشِمرم چند استخوان مانده

تو را به روی عبا تکه تکه می چینم                       بقیه ی تو ولی دست این و آن مانده

چقدر روی دو چشمت هلال ابرو هست                   برای بدر شدن ماه من زمان مانده

چقدر تیغه لب پر، میان دنده ی توست                چقدر نیزه شکسته در این میان مانده

تو را از این همه غم میکنم سوا اما                        هنوز داغی یک نیزه در دهان مانده

قرار نیست پدر جان دهد کنار پسر                         هنوز قصه ی گودال و ساربان مانده

قرار نیست فقط عمه ات بماند و من                         ببینی اش که میان حرامیان مانده

کمی به روی سرم باشد و میان حرم                         که چند دختر نوپا به کاروان مانده

بدون تو بدَود چند بار تا گودال                                    ببیندم که نگاهم به آسمان مانده

کمان حرمله تیری به سینه ام زده است                    به چند جا اثر نیزه ی سنان مانده

نشسته شمر و عرق می چکد ز پیشانیش             برای ضربه ی آخر نفس زنان مانده

حسن لطفی

***

(7)

نازنین حالا که دیدی حرف حرف ناز شد

جان به لب کردی مرا تا که لبانت باز شد

دست بردم زیر جسمت تا در آغوشت کشم

ناگهان دادم درآمد برملا این راز شد

بس که جسمت ارباً اربا گشته زیر ضربه ها

تا کمی دادم تکانت پیکر از هم باز شد

حالت ترکیب جسمت شد علی در فاطمه

در شکاف فرق و پهلو بغضشان ابراز شد

زیر دست و پای دشمن دنده های تو شکست

هرچه آمد بر سرت از کوچه ها آغاز شد

یک فزع کردی تمام صورتم را خون گرفت

هر چه آمد بر سرم با یک نفس احراز شد

می شود از زخم هایت لشکر دشمن شمرد

باز کن بال و پرت را لحظه پرواز شد

ای مسیحا مرده بودم پای جسم پاره ات

حرمت گیسوی زینب بود تا اعجاز شد

قاسم نعمتی

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان