تبیان، دستیار زندگی
در کوی عشق زنده مرام پدر کنم با یاد غربت تو جهان خون جگر کنم عمریست روی دامن پر مهرت ای عمو صبحم به شام و شام وصالم سحر کنم
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

اشعار حضرت عبدالله بن حسن علیهماالسلام

حضرت عبدالله بن حسن

(1)

در کوی عشق زنده مرام پدر کنم                                     با یاد غربت تو جهان خون جگر کنم

عمریست روی دامن پر مهرت ای عمو                     صبحم به شام و شام وصالم سحر کنم

شمشیر می کشد سَر یار مرا زند                                   من فاطمه نژادم و دستم سپر کنم

برخیز، عمه گر برسد بنگرد تو را                              افتاده ای به خاک، چه خاکی به سر کنم

رفته عمو به علقمه اما نیامده                                          کن صبر تا عموی رشیدم خبر کنم

راهِ فرات بسته شده! آه می کشی؟                               با خون حنجرم لب خشک تو تر کنم

با قتل صبر و نحر گلو عاقبت                                              عمو در احتزاز پرچم سبز پدر کنم

پهلوی پاره روی سنان یادگاری است                               بر روی نیزه صحبتی از میخِ در کنم

بازیچه شد به روی سنان جسم بی سرم                           در راه غربت تو دگر ترک سر کنم

قاسم نعمتی

***

(2)

دارم از سوی خیمه می آیم

از هو الهوی خیمه می آیم

خیمه از نور تو لبالب بود

خیمه در جلوه های زینب بود

خیمه انگار خیمه رب بود

لیلة القدر خیمه! زینب بود

خیمه یکباره طور سینا شد

هر که در خیمه بود موسا شد

ناگهان جلوه تو ماتم کرد

بیقرار تجلیاتم کرد

دیدمت که غریب و تنهایی

مصطفا و علی و زهرایی

حس نمودم عمو که فکر منی

بیقرار برادرت حسنی

حس نمودم که سخت بی تابم

حس نمودم که تشنه آبم

حس نمودم که من حسن شده ام

مثل بابا پر از محن شده ام

نور ممسوس ذات گردیدم

سفره دار صفات گردیدم

ای عمو از چه بی پر و بالی

تک و تنها میان گودالی

از چه گودال ، گود تر شده است

بدنت مثل رهگذر شده است

زخمهایت چه بیشماره شدند

رخت هایت چه پاره پاره شدند

وای عبایت بگو کجاست عمو

آن طرف روی نیزه هاست عمو

کشتی دلشکسته مادر

اینقدر دست و پا نزن آخر

دست و پا میزنی که سجده کنی

هی صدا میزنی که سجده کنی

شمر اینجا چه می کند ای وای

بی و سر و پا چه می کند ای وای

حرمله آمده چکار کند

آمده باز افتخار کند؟

چقدر سنگ توی گودال است

چقدر سنگ این چه منوال است

خوب شد خواهرت در اینجا نیست

پیکرت زیر سنگ پیدا نیست

ای عموی غریب من پا شو

راهی خیمه های زنها شو

من مگر مرده ام عزیز خدا

من فدای تو می شوم حالا

رحمان نوازنی

***

(3)

وقتی عدو به روی تو شمشیر می کشد                                 از درد تو تمام تنم تیر می کشد

طاقت ندارم اینهمه تنها ببینمت                                      وقتی که چله چله کمان تیر می کشد

این بغض جان ستان که تو بی کس ترین شدی                         پای مرا به بازی تقدیر می کشد

ای قاری همیشه قرآن آسمان                                           کار تو جزء جزء به تفسیر می کشد

این که ز هر طرف نفست را گرفته اند                             آن کوچه را به مسلخ تصویر می کشد

بر خیز ای امام نماز فرشته ها                                           لشکر برای قتل تو تکبیر می کشد

حامد اهور

***

(4)

این هم از جنس آسمانی هاست                                       حیدری از عشیره ی زهراست

یاکریم است و با کریمان است                                              رود نه برکه نه خودش دریاست

خون خیبر گشا به رگ هایش                                           او که هست؟ از نژاد شیر خداست

با جوانان هاشمی بوده                                                      آخرین درس خوانده ی سقاست

می نویسد عمو و  بر لب او                                                 وقت خواندن فقط فقط باباست

مجتبی زاده ای شبیه حسن                                         شرف الشمس سید الشهداست

عطری از کوی فاطمه دارد

نفسش بوی فاطمه دارد

کوه آرامشی اگر دارد                                       آتشی هم به زیر سر دارد

موج سر می زند به صخره چه باک                        دل به دریا زدن خطر دارد

پسر مجتبی است می دانم                              بچه ی شیر هم جگر دارد

همه رفتند  او فقط مانده                                حال تنهاست و یک نفر دارد

آن هم آن سو میان گودالی                               لشگری را به دور و بر دارد

آرزو داشت بال و پر بشود

دست خود را رها کند بدود

جگرش بی شکیب می سوزد                               نفسش با لحیب می سوزد

می وزد باد گرم صحرا و                                  روی خشکش عجیب می سوزد

بین جمع سپاه سیرابی                                       یک نفر یک غریب می سوزد

دست بردار از دلم عمه                                           که تنم عنقریب می سوزد

روی آن شیب گرم می بینی؟                           روی شیب الخضیب می سوزد

سینه اش را ندیدی از زخمِ... ...                            نوک تیری مهیب می سوزد

چشم بلبل که خیره بر گل شد

ناگهان دست عمه اش شل شد

دید چشمی به آسمان وا بود                               تشنه ای بود میان خون ها بود

لحظه های جسارت و غارت                                             در دل قتله گاه بلوا بود

رحم در چشم نانجیبی نیست                                      بین خولی و زجر دعوا بود

دید دست جماعتی نامرد                                                تکه های لباس پیدا بود

حجمی از دشنه ها به هم می خورد                                  لبه ی تیغ ها مهیا بود

لبه ی دشنه ها که پایین رفت                                   ساقه ی نیزه ها به بالا بود

داد می زد حرامزاده  نزن

پسرش را ز دست داده نزن

خنده بر اشک های ما نکنید                                     این چنین با غریب تا نکنید

دست های مرا جدا سازید                                          تار مویی از او جدا نکنید

پیر مرد است بر زمین خورده است                          نیزه ی خویش را عصا نکنید

نعل تازه بر اسب ها نزنید                                     حلقه در حلقه چکمه پا نکنید

آب هم نخواستیم ای قوم                                        به تنش تیغ و نیزه جا نکنید

با خدا حرف می زند آرام                                           جان زهرا سر و صدا نکنید

دستش از کتف او جدا تا شد

باز هم پای حرمله وا شد

حسن لطفی

***

عبدالله بن حسن

(5)

ببین ای سلسله گیسو به گیسوی تو دل بستم

اگر چه قطره ام اما به اقیانوس پیوستم

محال است آن که من دست از عموی خویش بردارم

تو در دامان خاک و من به دامان تو پیوستم

سراپا بوی بابا می دهی قربان بوی تو

گل زهرای اطهر من ز عطر و بوی تو مستم

عصا شد دست بابایم برای مادرت زهرا

منم فرزند آن بابایم و کردم سپر دستم

مکن با آستین پنهان ز چشمم تیر دشمن را

خیالت جمع من با تیر باران آشنا هستم

سید محسن حسینی

***

(6)

غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت                           شعله ی بال و پرش میل سفر داشت

آن که در این یازده سال یتیمی                                            تا که عمو بود انگار پدر داشت

از چه بماند در این خیمه خالی                                         آْن که ز اوضاع گودال خبر داشت

گفت: به این نیزه ی خشک و شکسته                             تکیه نمی زد عمو یار اگر داشت

رفت مبادا بگویند غریب است                                      یا که بگویند عمو کاش پسر داشت

آمد و پیشانی زخمیِ شه را                                                از بغل دامن فاطمه برداشت

دید که از شدت ضربه ی نیزه                                    زخم عمیقی عمو پشت کمر داشت

دید که شمشیر کُندِ ته گودال                                         حنجره ی شاه را زیر نظر داشت

در وسط بُهت دلشوره ی زینب                              شکر خدا دست، یعنی که سپر داشت

علی اکبر لطیفیان

***

(7)

می رود ثانیه ها زود به زود آهسته                                   آن قیام تو دگر گشت قعود آهسته

می رسد مرگ من و می رود آن جا                         آنچه  دارم و داشته ام، بود و نبود آهسته

بی رمق نیز تکان می خورد آن لب هایت                      که خدا خود بنشسته به شنود آهسته

و فقط چند تپش تا برسد ساعت سه...                           خیمه ها منتظر آتش و دود آهسته

یک طرف زمزمه ناله " وا جدّا ه " و                                  آن طرف هلهله برخاسته بود آهسته

عطر سیب است ولی می رسد اینجا دیگر                          اندکی رایحه ی یاس کبود آهسته

آه این ثانیه ها کاش عقب برگردد

کاش عباس علمدار عرب برگردد

کاش اکبر برسد، کاش بیاید قاسم

کاش تا کوفه نمی رفت سفیرت مسلم

من در این خیمه چرا از همگان جا ماندم؟

همه رفتند، چرا اینهمه تنها ماندم؟

من مگر رخت اسیری به تنم می آید؟

من به میدان بروم از تو چه کم می آید؟

نامه ای داشتم از دست پدر بهتر بود

کوچکم؟ اصغر تو رفت که کوچکتر بود

پرده خیمه کنار است تو را می بینم

چون شدی نقش زمین با چه دلی بنشینم؟

عمه جان دست مرا ول کن و بیهوده مکش

جگرم سوخت، که ارث پدرم بوده ، مکش

آخرین لحظه به آغوش تو نائل شده ام

تن تو ، تیغ ، چه زیباست که حائل شده ام

چه قدر سرخی خون بر کفنم می آید

به من این اسم، که ابن الحسنم می آید

سید مجتبی ربیع نتاج

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.