اشعار فرزندان حضرت زینب علیهاالسلام

(1)

در سیر دل جبریل هم بال و پرش ریخت                                 وقت طواف چهارمش خاکسترش ریخت

فطرس شد و غسل تقرب کرد روحش                                    هر کس که خاک چادرش را بر سرش ریخت

از زینبش زهرای دیگر ساخت زهرا                                          مادر تمام خویش را در دخترش ریخت

او «زینت» است و بی نیاز از زینتی هاست                               پس از مقامش بود اگر که زیورش ریخت

وقتی دهان وا کرد، دیدند انبیا هم                                          نهج البلاغه بود که از منبرش ریخت

وقتی دهان وا کرد، از بس که غیورند                                 مولا صدای خویش را در حنجرش ریخت

در کوفه حتی سایه اش را هم ندیدند                                  فرمود: غُضّوا... چشم ها در محضرش ریخت

زن بود اما با ابهّت حرف می زد                                             مردی نبود آن جا مگر کرک و پرش ریخت

وقتی که وا شد معجرش، بال فرشته                                 پوشیه های عرش را روی سرش ریخت

به مرقدش، تازه نگاه چپ نکرده!                                     صد لشگر تازه نفس دور و برش ریخت

یک گوشه از خشمش اباالفضل آفرین است                              گفتیم زینب، صد ابوالفضل از برش ریخت

هجده سر بالای نیزه لشگرش بود                                         تا شهر کوفه چند باری لشگرش ریخت

وقتی هجوم سنگ ها پایان گرفتند                                       خواهر دلش ریخت، برادر هم سرش ریخت

با نیزه می کردند بازی نیزه داران                                           آن قدر خون از نیزه ها بر معجرش ریخت...

آن قدر بالا رفت و بالاتر که حتی                                       در سیر او جبریل هم بال و پرش ریخت

علی اکبر لطیفیان

***

(2)

به نام نامی زینب که آیت العظمی است                                  قسم به نام عقیله که علم الاسماست

بلند مرتبه بانوی فاطمی علی                                            تمامی وجناتش تمامی مولاست

غلامزاده ایلش قبیله مجنون                                         کنیزه خادمه هایش عشیره لیلاست

نفس نفس نفحاتش چکامه ای شیوا                               و حرف حرف کلامش قصیده غراست

قلم چگونه نویسد که خامی محض است                                 کلام پخته ی عمان بخوان که روح افزاست

زنی که دست خدا را در آستین دارد                                        زنی که یک تنه مرد آفرین کرببلاست

برای آل عبا بوده واجب التعظیم                                            حسین فاطمه احمد حسن علی زهراست

عقیله ای که عقول از مقام او حیران                                       فهیمه ای که فقاهت ز فهم او رسواست

ندیده سایه او را نگاه همسایه                                             اگرچه مدت سی سال پیش این دریاست

ندیده سایه او را مدینه یا مکه                                              که شهر در قرق چند حضرت سقاست

نسیم هم نوزد سمت چادرش حتی                                        که این حریم حریم فرشته های خداست

نه خاک بر دهنم رخصتی فرشته نداشت                                          مقام چادر خاتون فاطمه بالاست

هزار مرتبه شوید دهان به مشک جبریل                                      هنوز بردن نامش برای او رویاست

ز مادحین بزرگی این سرا مریم                                               ز واصفین بلندی این حرم عیسی ست

رکاب ناقه که سر قفلی علمدار است                                      ستون خیمه که قلب خیام عاشوراست

پناهگاه تپش های خسته سجاد                                                  امام هاشمیان و شفیعه فرداست

اگر حسین در اعماق سینه ها جاریست                                      اگر حسینیه ای در تمامی دلهاست

ولی حسین خودش زینبیه ای دارد                                                که در تمامی افلاک بیرقش بر پاست

رسید ظهر دهم فصل اوج غم اما                                            میان خیمه خود مانده وز دلش غوغاست

اگر چه پای به پای برادرش رفته بود                                            اگرچه بانوی غمگین خیمه شهداست

اگرچه بر سر بالین هر شهیدی بود                                                    اگر چه شاهد رزم اهالی دریاست

چقدر پیکر خونین بدست آورده                                                      چقدر چادرش از خون لاله ها زیباست

کنار پیکر اکبر که زودتر آمد                                                          اگر نبود حسینش چگونه بر میخواست

میان خیمه نشسته ز دور میشنوند                                             خروش تازه جوانهای خود که بی همتاست

دو شیر زاده ی او در کشاکش رزمند                                               و در حوالی آوردگاه طوفانهاست

گرفته اند تمامی پهنه را با تیغ                                           شنید و گفت رجزهایشان عجب گیراست

و با شمارش تکبیرهای عباسش                                          گرفته است که تعداد ضربه آنهاست

پس از برادرش آهسته میکشد تکبیر                                            و گاه گاه بگوید برادرم تنهاست

کمی گذشت خروشی دگر نمیشنود                                     نوای تازه جوان ها به جای آن برخواست

میان خیمه خود مانده و نمیشنوند                                        به غیر ناله که از سمت نیزه ها پیداست

بغیر خنده و صوت اصابت صد تیر                                        به غیر هلهله هایی که در دل صحراست

هنوز مادرشان گوش می کند اما                                     نمی رسد به جز آهی که بر لب سقاست

صدا صدای نفس های مانده در سینه است                            صدای چرخش شمشیرها و مرکب هاست

میان آن همه فریاد و ناسزا فهمید                                        برای بردن سرها به نیزه ها دعواست

غروب بود و میان خیام میگردید                                            که دید خیمه سرخی که خیمه شهداست

میان آنهمه تنهای بی سر خونین                                         قدم گذاشت به آنجا که پیکر شهداست

شناخت پیکر زخمی سروهایش را                                         اگرچه سر ز تن چاک خورده جداست

هنوز گرم تماشای کودکانش بود                                     که دید شعله آتش ز خیمه ها برخواست

حرم اسیر حرامی و مادری می دید                                 که زلف تازه جوانهای او ز نیزه رهاست

حسن لطفی

***

(3)

این شیر بچه های من از نسلِ حیدرند

همزاد پاكی و كرم از خونِ جعفرند

در اوج خویش اگر چه به طیار می رسند

ای رُكنِ عشق من به شما سجده می برند

رخصت دهید لشكرِ طاغوت و جبت را

با ذكر یا علی مدد از پا در آورند

در عشق رفته اند به دائی ماهشان

آئینه های رزم علمدارِ لشكرند

سوگند خورده اند كه قربانیت شوند

من مطمئنم آبرویم را نمی برند

شمشیر بسته، مستِ كفن، تشنه ی وصال

بر جان خویش درد و بلای تو می خَرند

سهمی مرا ز داغِ جگر گوشه ها دهید

این دو امیدِ آبروی من به محشرند

تا زیر كعبِ نیزه نیفتاده ام ز پا

بگذار تا به پای تو از خویش بگذرند

دغ می كنند معجر من جا به جا شود

حساس و غیرتی به سرانجام مادرند

اسباب خجلت است كریمانه كن قبول

این دو ذبیح تحفه ی ناچیزِ خواهرند

در ازدحامِ نیزه و شمشیرها اگر

دیدی كه قطعه قطعه و در خون شناورند

دلخوش نكن به یاوری خواهرانه ام

پاها مرا ز خیمه برونم نمی برند

شرمِ حضورِ خواهرِ خود را قبول كن

قربانیانِ اصغرِ خود را قبول كن

علیرضا شریف

***

(4)

عشق زینب با برادر جلوه ای دیگر گرفت                              عشق بازی را به رسم عاشقی از سر گرفت

در مدار حق پرستی کو یکی زینب شناس                              در مقام بندگی احراز از کوثر گرفت

سکه عشق و محبت را به نام خویش زد                                    زانکه از مریم مقام قرب ، بالاتر گرفت

چادرش نور حجاب نه فلک تامین کند                                         کی تواند دست دشمن از سرش معجر گرفت

حجر اسماعیل را در کربلا احداث کرد                                    او که با قربانیانش سبقت از هاجر گرفت

گیسوی نوباوگان را شانه با لبخند زد                                    وقت رزم کودکان امداد از حیدر گرفت

تا نکاهد گوهر صبرش به میدان عمل                                   در حرم دست توسل سوی پیغمبر گرفت

با شجاعت ، با شهامت ، با وقار آمد به پیش                               گرد غربت را به کلی از رخ دلبر گرفت

مادری را کرد ثابت ، خواهری را داد اوج                                سر ، فرو افکند و باران از نگاه تر گرفت

یاد ابراهیم داد اینگونه قربانی دهند                                    امتحان داد اول و راه حرم آخر گرفت

تا به مرگ کودکانش مطمئن گردد ز رزم                             مادر رزمندگان در خیمه ای سنگر گرفت

عون از شهد شهادت ناگهان سیراب شد                            با همان بال و پر خونین ، به جنت پر گرفت

چون در آن میدان محمد شد حماسه آفرین                              نعره تکبیر عباس دلاور سر گرفت

بار دیگر حمله ای با رمز یا زینب نمود                            ساعتی نگذشت ، در خون ، ذکر یا مادر گرفت

لاله و آلاله پرپر ، پیش چشم باغبان                               سوی گلزار شهیدان هر دو را در برگرفت

باز هم زینب نیامد دیدن این کشته ها                                 پیش گهواره زبانی با علی اصغر گرفت

تا حسینم را نبینم در حرم خجلت زده                            خویش را گم می کنم ، شاید ره دیگر گرفت

محمود ژولیده

***

اشعار جناب حُرّ بن یزید ریاحی

(1)

عاقبت جان تو در چشمه ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی مهتاب افتاد

پیچشت داد خدا، در نفست تاب افتاد

نور در کاسه‌ ی ظلمت‎زده ‌ی چشمت ریخت

خواب از چشم تو ای شیفته‌ ی خواب، افتاد

کارت از پیله‌ ی پوسیده به پرواز کشید

عکس پروانه برون از قفس قاب افتاد

چشمه شد، زمزمه شد، نور شد و نیلوفر

آن دل مرده که یک چند به مرداب افتاد

عادتت بود که تکرار کنی «بودن» را

از سرت زشتی این عادت ناباب افتاد

ماه را بی ‌مدد تشت تماشا کردی

چشمت از ابروی پیوسته به محراب افتاد

چه کشش بود در آن جلوه‌ی مجذوب مگر

که به یک جذبه چنین جان تو جذّاب افتاد؟

چهره‌ی واقعیَت را به تو برگرداندند

از سر نام تو سنگینی القاب افتاد

شهد سرشار شهادت به تو ارزانی باد

آه از این مردن شیرین، دهنم آب افتاد

امشب از هُرم نفس‌های اهورایی تو

گرم در دفتر من، این غزل ناب افتاد

مرتضی امیری اسفندقه

***

(2)

از کوچه‌های خاطره‌هایش عبور کرد                           پلکی زد و دوباره خودش را مرور کرد

می‌کرد حس بزرگی بار گناه خویش                            می‌خواست تا رها شود از دست چاه خویش

در برزخِ میان بهشت و جهنّمش                                     می‌کرد شوق عفو الهی مصمّمش

سنگین دلی به وسعت این ابتلای داشت                              گویا هزار کفش تعلّق به‌ پای داشت

اما به شوق یافتن نور نشأتین                                         یعنی خدای طور تجلّای عالمین

پا روی خود گذاشت و از خود عبور کرد                              یعنی که پابرهنه شد و عزم طور کرد

می‌کرد مشق دیگری از قاف و شین و عین                               در محضر نگاه رحیمانه‌ی حسین

شوق وصال در دل بال و پرش شکفت                                     اقرار را بهانه‌ی پرواز کرد و گفت:

سنگی که قلب آینه‌ها را شکسته‌ام                              آقا! منم کسی که به تو راه بسته‌ام

حالا ولی به سوی شما باز گشته‌ام                              یعنی که من به سمت خدا بازگشته‌ام

تا سرنوشت دائمی‌ام را عوض کنم                                  بگذار با تو زندگی‌ام را عوض کنم

هم‌ارتفاع رحمت تو نیست آه من                                آبی نمانده است به روی سیاه من

آیینه‌ی خدای منی در برابرم                                    خون مرده بود در دل رگ‌های باورم

اما نگاه لطف شما راه را گشود                                     لطف جناب مادرتان زنده‌ام نمود

ای آخرین پناه همه ناامیدها!                                      "دارم به اشک بی‌اثر خود امیدها"

ای شاهراه قرب الهی ولای تو!                                    "شرمندگی"‌ست سهم من از کربلای تو

باید کشید سختی راه کمال را                                       خوف و رجاء نور جلال و جمال را

جایی که راه کشتی امّید ما گم است                                 وقتی که بحر رحمت او در تلاطم است

باید نبود در غم بود و نبود خویش                                         باید به دست او بسپاری وجود خویش

او مظهر تمامی اسماء کبریاست                                       فطری‌ترین صدای طپش‌های قلب ماست

فرمود شاه عشق به حرّ سپاه خویش:                                    ای بی‌خبر ز ارزش والای آه خویش!

ای بی‌خبر ز ماهیت باده‌ ی "ألست"!                               پنداشتی که راه مرا لشکر تو بست؟!

تدبیر امر عالم ایجاد، کار ماست                                      خلقت، تمام‌قد همه در اختیار ماست

فیض "وجود" منحصر ذات کبریاست                                 اشراق آفتاب وجود از مسیر ماست

در خرمن وجود تو برق از نگاه ماست                                ای بی‌خبر! سپاه شما هم سپاه ماست

وقتی مقام "صبر" و "رضا" راه ما گرفت                                 در اولین مکالمه چشمم تو را گرفت

اینجا حضور آینه‌بندان جلوه ‌هاست                                          کرببلا مکانت تأویل واژه‌هاست

"حر" بودی و به اصل خودت بازگشته‌ای                                 "تو"، "ما" شدی به وصل خودت بازگشته‌ای

وقتی جواب آینه‌ها غیر سنگ نیست                            عاشق اگر شکسته نباشد قشنگ نیست

حالا که عاشقانه خودت را شکسته‌ای                                    حالا که راه توبه‌ی خود را نبسته‌ای

از ما رواست حاجتِ تا او رسیدنت                                       همراه ما به سمت خدا پرکشیدنت

وقتی کسی ز بند خود آزاد می‌شود                                  بالِ و پر شکسته‌اش آباد می‌شود

پاک از هر آن‌چه جاذبه‌ی خاکی‌ات کنم                                 پر باز کن که طائر افلاکی‌ات کنم

پر باز کن که کنگره‌ی عرش جای توست                                 "آزادگی" مکانت کرببلای توست

احسان محمودپور

***

(3)

تردید، در تلاطم اندیشه، انتخاب

آشفتگی، هراس، دلی غرق اضطراب

اما چگونه؟ می شود آیا؟ چرا، نه، کی؟

صدها سوال تب زده در حسرت جواب

جنگ است و نابرابری و فتنه ی عطش

یعنی سپاهیان سراب اند گرد آب

یک سو فتاده مست در آغوش شب هوس

یک سو تمام روشنی و صبح و آفتاب

در چشم این سوار، معمای مبهمی است

تردید و شوق، وحشتِ تصمیم و انتخاب

دیگر دم از غرور امیری نمی زند

در شب، سکوتِ خیمه نهان کرده التهاب

فردا به کوی عشق پناهنده می شود

می سوزد از حرارت این انتخاب ناب!

او تشنه ی حقیقت پنهان نیزه هاست

حرّ است چشمه ای که فرومانده در سراب

پروانه نجاتی

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان