بهترین زبان برای صحبت کردن با خداوند !
مناجات با خدا و انس با او در روح انسان داراى چنان اثرى است كه اگر كسى به واقع با خدا ارتباط برقرار كند در هنگام دعا به مسائل مادّى و دنیوى توّجه پیدا نمى كند تا آنها را از خدا بخواهد. از اینرو، از ارزش والایى برخوردار است. گرچه لطف خداوند ایجاب مى كند كه انسان به هر دلیل كه او را مى خواند دست رد بر سینه داعى نزند، ولى وسعت كرم خدا مطلبى است و بلند همّتى انسان مطلبى دیگر.
منظور این نیست كه انسان نباید براى تأمین حوایج دنیوى خود در خانه خدا برود، بلكه سخن در این است كه آنان كه لذّت مناجات با او را دریافته اند هرگز آن را با اغراض مادى نمى آلایند. اما گذشته از این مطلب، بنده اى كه خود را فاقد همه چیز مى بیند باید هر حاجت و نیازى كه دارد از او بخواهد، هر چند اسباب عادى آن نیز فراهم باشد. حتى شایسته است كه انسان هنگام احساس نیاز از همان ابتدا به خدا رو آورد و همه چیز را وسیله و سبب بداند؛ اما مهمترین مطلوب، نفس سخن گفتن و راز و نیاز با خداست كه از درخواست از خدا بسى بالاتر است.
و خدایی که در این نزدیکی است
«روزی حضرت علی(علیه السلام) وارد بازار شد، کسی که متوجه حضور حضرت نبود و با دیگری مشغول گفتگو بود، گفت: قسم به آن کس که پشت هفت پرده آسمان پنهان شده! حضرت علی(علیه السلام ) به پشت او زد و پرسیدند: كیست آن كس كه پشت هفت پرده پنهان شده؟
آن مرد گفت: خداوند است اى امیرالمۆمنین، حضرت فرمود: خطا كردى، مرگ براى تو بهتر از چنین اعتقاد پستى است، همانا بین خداى با عزت و جلال و مخلوقش پرده اى نیست، زیرا خداوند با مخلوقات خود هست هر كجا كه باشند، عرض كرد: اى امیرالمۆمنین كفاره آنچه گفتم چیست؟ حضرت فرمود: این است كه بدانى خدا با تو است هر كجا كه باشى، عرض کرد آیا به بینوایان غذا بدهم؟ فرمود: نه، زیرا به غیر خداى خود سوگند خورده اى».[1]
بنده اى كه خود را فاقد همه چیز مى بیند باید هر حاجت و نیازى كه دارد از او بخواهد، هرچند اسباب عادى آن نیز فراهم باشد. حتى شایسته است كه انسان هنگام احساس نیاز از همان ابتدا به خدا رو آورد و همه چیز را وسیله و سبب بداند؛ اما مهمترین مطلوب، نفس سخن گفتن و راز و نیاز با خداست كه از درخواست از خدا بسى بالاتر است
از روایت بالا روشن است که هر گونه خواندن خدا، مجاز نیست و شعر معروفی که از مولوی منشا این گونه تسامح ها شده است (دید موسی یک شبانی را براه - کو همی‌گفت ای گزیننده اله - تو کجایی تا شوم من چاکرت - چارقت دوزم کنم شانه سرت - جامه‌ات شویم شپش هات کشم - شیر پیشت آورم ای محتشم - دستکت بوسم بمالم پایکت - وقت خواب آید بروبم جایکت ... ) یا بیان کننده معنا و مفهوم دیگری است، یا اینکه مطلب غلطی است و قابل توجه نیست.
«وَ لِلَّهِ الاسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذینَ یُلْحِدُونَ فی أَسْمائِهِ سَیُجْزَوْنَ ما كانُوا یَعْمَلُونَ؛[اعراف/180] خدا را نامهاى نیكوتر است او را بدان ها بخوانید و كسانى را كه در نامهاى وى كجروى مى كنند واگذارید. به زودى سزاى اعمالى را كه مى كرده اند خواهند دید.»
«ممكن است از نظر بحث فقهى و احتیاط در دین جایز نباشد انسان از پیش خود براى خدا اسم بگذارد، زیرا احتیاط اقتضا دارد كه در اسم بردن از خدا به همان اسمایى اكتفاء شود كه از طریق نقل رسیده باشد».[2]
همچنین استفاده از دعاهای ماثور (دعاهایی که ائمه آن ها را خوانده اند و از آن استفاده می کنیم مثل دعای کمیل) برای این است که انسان به صحیح ترین و عالی ترین شیوه خدای خود را بخواند.
البته باید توجه کرد عواملی در کار است که دعای از زبان خود را در بعضی موارد مرجح می کند و بهتر است انسان با زبان خودش دعا کند. مثل اینکه: اگر دعای به زبان خود، تاثیر بیشتری در حضور قلب و توجه داشته باشد. یا به دلیل عدم آشنایی با زبان عربی، استفاده از آن برایش بی مفهوم باشد و یا در شرایط خاصی نمی داند که چه دعایی برای چنین شرایطی وارد شده و ... .
به هر حال نباید در این زمینه نیز دچار وسواس شد، آنچه مهم است اینکه انسان سعی کند، اعتقادات صحیحی داشته باشد و خدا را مطابق حق بخواند.
پی نوشت:
[1]. التوحید للصدوق، ص 184.
[2]. ترجمه تفسیر المیزان، ج8، ص: 468.
فرآوری: محمدی
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع:
سایت ایکس شبهه
سایت رهروان ولایت
مطالب مرتبط:
چرا به دیگران التماس دعا می‌گوییم؟!
اگر زرنگ باشی، اینطور دعا می‌كنی!
فیلم مرتبط:
آیت الله مشکینی / اصرار در دعا
صوت مرتبط:
