سکوت حضرت علی(علیه‌السلام) نشانه چیست؟
شجاعت و غیرت حضرت علی علیه السلام و اهانت به ناموس آن حضرت ؟ آیا سکوت حضرت علی (رضی الله عنه) دال بر آن نیست که کار خلفاء در قضیه سوزاندن درب و کتک زدن دختر پیغمبر درست بوده است؟
جواب
مقدمه: در شجاعت حضرت علی (علیه السلام) همین بس که عالم اهل سنت یعنی ابن ابی الحدید معتزلی می گوید: حضرت علی علیه السلام به قدری شجاع بود که نام شجاعان دیگر تا روز قیامت را محو کرده است.
ما یقین داریم که حضرت شجاع بودند و قدرت بر آن را داشتند که از اتفاقاتی که ذکر کردید جلوگیری کنند اما حضرت مصلحت بالاتری را در نظر گرفتند و سکوت اختیار کردند . و آن مصلحت نیست مگر حفظ دین مبین اسلام.
ما برای اینکه ثابت کنیم سکوت حضرت در برابر اعمال ناشایست، بجا و به صلاح اسلام و مسلمین بوده، به دو نمونه از مواردی که مثل سکوت حضرت بوده، اشاره می کنیم:
1- رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم همراه تعدادی از اصحابشان در سال ششم هجری برای رفتن به سمت مکه در سرزمینی به نام حدیبیه با کفار مواجه شدند و آنان راه را بر پیغمبر بستند، با وجود آن که در میان عرب، حضرت رسول به شجاعت معروف بودند، اما جنگ نکردند و آن را به صلاح اسلام و مسلمین ندانستند بلکه صلح را ترجیح دادند که بعدها به نام صلح حدیبیه معروف شد.
2- حضرت رسول در آخر عمر شریف شان، وقتی در بستر بیماری بودند، فرمودند: کاغذی بیاورید تا من مطلبی بنویسم که پس از من گمراه نشوید. در این جا بود که یک نفر گفت : (ان رسول الله یهجر)[1] یعنی رسول خدا هذیان می گوید ( نعوذ بالله ) . این نسبت ناروا به پیغمبر داده شد در حالی که حضرت علی علیه السلام آن جا حضور داشتند و می توانستند با گوینده آن حرف برخورد سختی داشته باشند و لکن این کار را به صلاح مسلمین ندیدند.
بنابراین معلوم شد که اول باید صلاح کل جامعه مسلمین را در نظر گرفت و بعد، از شجاعت و قدرت موجوده استفاده کرد.
اصل جواب:
قضایای سوزاندن درب خانه حضرت زهراء (سلام الله علیها) و مصائب بعد از آن، دقیقاً چند روز بعد از فوت حضرت رسول بود و شرائط طوری بود که اصلا به صلاح اسلام و مسلمین نبود که حضرت علی علیه السلام واکنشی نشان دهند و از قدرت خود استفاده کنند. ما به سه مورد از موارد حادّ آن زمان اشاره می کنیم:
1- بعد از فوت حضرت رسول، تمام منافقان داخلی منتظر آن بودند تا بعد از فوت حضرت، فرصتی گیر بیاورند تا نقشه های شوم شان را به اجرا در آوردند. اگر حضرت در این قضایا دست به شمشیر می شدند، به نفع منافقین و به ضرراسلام تمام می شد.
2- بعد از فوت حضرت رسول، امپراطوری روم در صدد حمله به کشور های اسلامی بود . اگر حضرت در قضایا دست به شمشیر می شدند اختلافات داخلی بیشتر می شد، لذا زمینه برای امپراطوری روم، آن هم برای غارت اموال مسلمین و از بین بردن اسلام فراهم می شد.
3- بعد از حضرت رسول مدعیان دروغینی بودند که ادّعای نبوت می کردند. اگر حضرت در این قضایا دست به شمشیر می شدند، به نفع این چنین افرادی می شدند و مسلمانان سست عقیده که تعدادشان هم کم نبود، به او می پیوستند. و این خود زمینه ای برای از بین رفتن اسلام می شد . [2]
نتیجه: با در نظر گرفتن اوضاع و شرائط آن زمان به این نتیجه می رسیم که در قضایای سوزانده شدن درب خانه حضرت زهراء سلام الله علیها و کتک خوردن آن حضرت ، سکوت امیر المومنین علیه السلام به مصلحت اسلام و مسلمین بوده و چاره ای جز این نبود.
بی نوشت:
1-- صحیح مسلم، ج5، ص 76، طبقات ابن سعد، ج2، ص 242
2- کتاب مظلومیه الزهراء نوشته محمد توحیدی
بخش اعتقادات شیعه تبیان
منبع: پاسخ به شبهات اینترنتی، هادی کردان ، ج 2، ص131 – 133
مطالب مرتبط:
