قانون گذاری، محدودیت نیست
شما باید دیدگاه و آهنگ صدایتان را مدیریت کنید ، بایستی برای آهنگ صدا و دیدگاه خودتان خط مشی پیدا کنید . زمانی که سعی می کنید با فرزندانتان ارتباط برقرار کنید ، همیشه هم واکنشی را که میل دارید نخواهید دید . ولی می توانید انضباطی برقرار و سعی کنید پیام را به شیوه ای درست بگیرید . از چشم غره ها و آه های بلندشان نترسید یا عصبانی نشوید . اگر کودک می نشیند و دست به کاری نمی زند ، به معنای این نیست که گوشهایش نمی شنوند. از اینکه کلمات شما بعدا در ذهن او دوباره چگونه طنین انداز می شوند ، حیرت خواهید کرد.
شما مدام با او حرف بزنید و خوب و بدها را بدون تعصب به او بگوئید . اغلب ، نوجوانان نمی خواهند اعتراف کنند که ممکن است پدرو مادرشان منطقی باشند . اما بازهم گوش می دهند .
در اینجا رهنمودهایی ذکر شده است که به ویژه وقتی با کودک سرو کار دارید ،می توانند مفید واقع شوند . این پیشنهادها اگر دنبال شوند ، ثابت کرده است که در بیرون آوردن هر کودک در هر سنی از درون لاک خودش و شرکت در تبادل افکار بسیار کارآمد بوده است .
همه روابط را طوری برقرار کنید که عزت نفس فرزندتان حفظ یا تقویت شود: حتی زمانی که در حال ایجاد نظم و انظباط هستید . برای مثال ، اگر از وضع تحصیلی او به این شکل ابراز نارضایتی کنید « تو تنبل و بی مسئولیتی و من از اینکه تو کارت را انجام نمی دهی ناراحتم .» کار اشتباهی است . جمله بهتر می تواند این باشد . « من و تو می دانیم که تو توانایی انجام دادن کار را بیشتر از این را داری . در مقام والد تو اگر نگذارم تو از ذهن و هوش بی اندازه ات بهره بگیری ، تو را گول زده ام . بیا راهی پیدا کنیم تا عملکردت طوری باشد که به آن افتخار کنی .»
از این شاخه به آن شاخه پریدن حل مشکل را سخت تر می کند: اگر دریافتید که دارید از موضوع دور می شوید چنین بگویید : « در این باره بعدا صحبت خواهیم کرد ، حالا از همه می خواهم که توجه خودشان را قویا بر بحث امروز متمرکز کنند . »
ارتباط های خود را بر پایه ی یافتن راه حل قرار دهید ، نه زنده کردن مشکلات: هیچ کس آنچه را پیش آمده است نمی تواند تغییر دهد . تمرکز ارتباط برای حل مشکلات بایستی بر حرکت به ورای آنچه پیش آمده است و به سوی آنچه میل دارید در آینده اتفاق بیفتد ، باشد .در مورد تغییرات رفتاری یا پیامد هایی که انتظارش را دارید خیلی صریح باشید . نصیحت برای بهتر انجام دادن کار مفید نیست . پرسشهایی که می توانند به شما در حل مسئله کمک کنند شامل اینهاست : « چگونه می توانیم از چنین پیشامدی در آینده جلوگیری کنیم ؟ » « از این پیشامد چه چیزی آموخته ایم که بتوانیم بار دیگر متفاوت عمل کنیم ؟ » « راه حل یا برخورد بهتر با این وضعیت چه می تواند باشد ؟ »
روی موضوع کنونی تمرکز کنید و از تهاجم های شخصی و ترور شخصیت: توجه خود را بیشتر بر رفتارها و پیامدهای آن معطوف کنید نه بر کودک و ویژگیهای شخصیتی مثل صداقت و یکپارچگی . این ویژگیها در حقیقت شاید بسیار مهم باشند ؛ اما بهتر این است که در مورد چگونگی بازتاب رفتارها برآن ویژگیها صحبت شود تا پرسش در مورد اینکه کودک این ویژگی ها را نشان می دهد یا نه . از ابراز نظرهایی چون : « تو دروغگویی وقابل اعتماد نیستی . » دوری کنید ، در عوض این طور بگویید : » آن رفتار و انتخاب تو کمتر صداقت تو را نشان می دهد . اگر انتخاب دیگری می کردی دیگران می توانستند مشخصات نیک تو را نیز ببینند . بیا در مورد آن انتخابهایی که ممکن است باشند با هم گفت و گو کنیم . »
در زمان حال بمانید: به رخ کشیدن رفتارهای قدیمی برای فرزند شما سازنده نیست و به او احساس ناکامی می دهد . فقط بر وضعیت جاری تمرکز کنید . اگر مشکلات را در زمان حال حل کنید ، گذشته به سرعت دور و نامربوط به نظر خواهد رسید .
ارتباط ها و تبادلات مربوط به حل مشکل خود را خصوصی نگه دارید: هرگز فرزندتان را در حضور هم سن و سالها ، اقوام و خواهر برادرانش به انجام دادن وظیفه وادار نکنید ، مگر آنکه آنان به طور مستقیم از موضوع آگاه باشند . سرزنش یا ادب کردن فرزندتان جلو دیگران موجب احساس حقارت ، خجالت و رنجش او خواهد شد . حتی اگر شما قصد این کار را هم نداشته باشید ، فرزند شما طور دیگر به موضوع می نگرد . این کار را در خلوت و به طور خصوصی انجام دهید .
به شکلی مثبت نتیجه گیری کنید: برای کودک شما این احساس که فرصتی برای بازگشت و به دست آوردن اعتبار مجدد وجود دارد و در آینده فرمولی برای توفیق در اختیار خواهد داشت اهمیت فراوان دارد .
ارتباط برقرار کردن با بچه های کوچک تر حتی مشکل تر است ، زیرا کلمات کمتری می دانند . و این حقیقت دارد که آنان هنوز خیلی اجتماعی نشده اند و معمولا به هر نظری به جز نظرهای خودشان کمتر علاقه نشان می دهند . برای مثال ، برقراری ارتباط با بچه کوچک که اوقات تلخی هایی دارد ، می تواند خیلی مشکل باشد ؛ اما ممکن است . مردم به طور کلی و کودکان به طور ویژه میل دارند حرفشان شنیده شود .
این حقیقتی جهانی است و حتی در مورد کودکانی که تنها چند سال دارند نیز صدق می کند: اگر کودکی گریه می کند ، داد می زند و فریاد می کشد احتمالا به سبب آن است که شما کاری را که می خواهد انجام نمی دهید یا اسباب بازی دلخواهش را در اختیارش نمی گذارید .
سریع ترین راه برای کم کردن ناراحتی آنها و جلوگیری از بداخلاقی کردن این است که بدانند شما از دلیل رنج بردن آنان باخبرید ، حتی اگر تسلیم هم نشوید . بداخلاقی ها به دلیلی آغاز می شود اما به دلایل دیگری ادامه می یابد . بداخلاقی ممکن است به دلیل برآورده نشدن خواسته های کودک شروع شود ، اما معمولا چندان طول نمی کشد. کودک بعد به علت آنکه دلگیر شده است عصبانی می شود . اگر در این سطح با کودک ارتباط برقرار کنید و آنان را متوجه شوند که شما جریحه دار شدن احساسات و رنجش آنان را درک می کنید به سرعت تشخیص می دهند که دیگر نیازی به گریه کردن ، فریاد زدن و داد و بیداد کردن ، برای آنکه شما متوجه شوید ، ندارند.
اطمینان دارم که شما حتی حرف مرا هم در این مورد باور نمی کنید . اما بار دیگر که قصد رام کردن بچه ای بداخلاق را دارید این روش را امتحان بکنید . به گمانم شگفت زده خواهید شد.
سرور حاجی سعید
بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
