İmam Cafer Sadık (a.s.)’ın Mansur’a Karşı Tutumu
İmam Cafer Sadık (a.s.) ve Bazı Siyasi Olaylar [4]
İmam Cafer Sadık (a.s.)’ın bu hareket karşısındaki tepkisi ihtiyat ve davetin içeriğiyle muvafık olmamasıydı, nasıl ki İmam, bu tutumları Abdullah b. Hasan'a. kendi oğlu Muhammed'in hakkında tavsiye etti. Ebu Saleme'nin Abbas oğullarına vefakarlığı ve bu husüsda tamamen ayrılmaması, onun davetinin ciddi olmadığını göstermektedir. Hatta onun, kendi davetinde kararlı olduğunu farzetsek bile o, Ebu Müslim ve Abbasiler varken kendi davetine nasıl amel edebilirdi? Bu yüzden onun davetini kabul etmek göre göre ölüme atılmak demektir.
İmam Cafer Sadık (a.s.)'ın yaşamının son kısmı Mansur'un hükümet ettiği dönemle karşılaşmıştı. İmam Cafer Sadık (a.s.). Haşim oğulları arasında kendine has manevi bir şahsiyete sahip biri olarak tanınıyordu[1]. O, Mansur'un döneminde hem yüce bir ilmî şöhrete sahip idi ve hem de çoğu Ehli sünnet fakihleri ve hadisçileri tarafından kendisine teveccüh ediliyordu.
Mansur'un, şialara karşı beslediği derin kinden dolayı o hazreti şiddetli «bir şekilde göz altına alması ve özgürce yaşamasına engel olması tabii idi. İmam Cafer Sadık (a.s.) aynen babalan gibi. imametin kendilerine ait bir hak olduğu hususundaki itikadını gizlemiyordu ve o hazretin İbn-i Ebi Ya'fur gibi ashabının. İmam Cafer Sadık (a.s.)'a itiaat etmenin farz olduğu hakkındaki tutum ve.davranışları, şianın bu ilkeye sağlam bir itikadı olduğunu göstermektedir.
İmam Cafer Sadık (a.s.) bir hadis de şöyle buyuruyor:
"İslam beş temel üzerine kurulmuştur. Namaz, Zekat, hacc, oruç ve velayet. Zürare diyor ki "Bunların hangisi daha önemlidir?" diye sordum. İmam buyurdu: 'Velayet; çünkü velayet diğerlerinin kilididir ve halkı onlara doğru hidayet eden, yönlendiren validir,""[2]
Velayet, bu hadis de diğer asıl konuların uygulanmasının ona bağlı bir temel ilke olarak tanıtılmıştır. Bu metot Mansur için çok tehlikeliydi ve bu yüzden de imamı öldürmek için bir fırsat arıyordu. İbn-i Anbet şöyle yazıyor: "Mansur defalarca imamı öldürmek için karar verdi ama Allah imamı korudu."[3] İmam, faaliyetlerini genelde gizlice yapıyor ve kendi ashabım, daima Ehl-i beytin sırlarını gizlemeye emrediyordu. Bu husus da o hazretten bir çok hadis nakledilmiştir.[4]
Bu yüzden de imamın nasıl faaliyet ettiği tamamen tarihde anlatılmamıştır. Fakat önceden de söylediğimiz gibi şiarım önderliği, imamiyenin bütünlüğünü korumak için katiyen gizli program ve faaliyetlere sahip idi.
1) (İbn-i İmad Hambali). Şazvat-uz Zahcb. c: 1, s:220/Cihad-uş Şia. s: 104.
2) Vesail-uş Şia. c. 1. s7-8.
3) Umdet-ul Metali b fi Ensab-ı Âl-i Ebi Talib. s: 195. Necef baskısı.
4) Müstedrek-ül Vesail. c: 12. s: 291-304.
İmam Cafer Sadık (a.s.) ve Ebu Saleme ve Ebu Müslimin Daveti
Zeyd b. Alinin Kıyamı
