Hz. Muhammed (s.a.a)’ın Üstün Ahlâkı Hakkında Hadisler
Hz. Muhammed (s.a.a)’ın Üstün Ahlâk ve Edebi [4]
Ben derim ki: Mekarim'ul-Ahlâk adlı eserin müellifi bu hadisi Muhammed b. İshak b. İbrahim Taleganî'nin kitabından naklen aktarmıştır. Taleganî de bu hadisi güvenilir ravileri aracılığıyla Hz. Hasan (a.s) ve Hüseyin'den (a.s) aktarmıştır. Bihar'ul-Envar adlı eserde şu açıklamaya yer verilir: "Bu rivayet meşhurdur. Birçok Ehlisünnet âlimi de bu hadisi eserlerinde rivayet etmişlerdir."
Bu hadisin tümünün anlamını veya bazı bölümlerinin anlamını içeren başka rivayetler çok sayıdaki sahabîden de aktarılmıştır. Hadiste geçen "el-Merbû" kelimesi, uzun boylu ile kısa boylu arasında bir boy uzunluğuna sahip olan kimse (orta boylu) demektir. el-Müşezzeb, bedeni fazla etli olmayan (ince) uzun boylu demektir. Rec-l'uş-şa'r, düz ile kıvırcık arası saç (hafif dalgalı) demektir. el-Akîka, top edilmiş uzun saç demektir. Ezher'ul-levn, parlak ve berrak renk anlamındadır.
El-Ezc, ince ve uzun kaş demektir. es-Sevabiğ, geniş kaş anlamındadır. el-Karan, kaşların bitişik olmasıdır. eş-Şemem, güzel ve düzgün olup ortası kemerli burun anlamındadır. Kess'ül-lihye, uzun olmayıp gür olan sakal demektir. Sehl'ül-hadd, yanağın düz olup çok etli, tombul olmaması demektir. Zalî'ul-fem, ağzın büyük olması anlamındadır. Erkekler için ağzın büyük olması bir güzellik belirtisi kabul edilir. el-Müfellec, ayakların, ellerin veya dişlerin arasının açık olması demektir. el-Eşneb, beyaz dişli demektir.
El-Meşrebe, göğsün ortasından karna uzanan kıllar demektir. ed-Dumye, ceylan demektir. el-Minkeb, baş, omuz ve kasın buluştuğu yer (omuz) demektir. el-Keradîs, el-kurdus'un çoğuludur ve bir mafsalda buluşan iki kemiğe denir. Enver'ül-mütecerrid; elmütecerrid, et-tecerrüd kelimesinin ism-i faili olsa gerek, elbise ve benzeri şeyleri üstünden çıkarmak, soyunmak demektir.
Peygamberimizin (s.a.a) elbisesini çıkardığında dış görünüşünün güzel, bedensel yaratılışının hoş ve çekici olduğu kastedilmiştir. el-Lübbe, göğüste gerdanlığın yeri anlamındadır. es-Sürre, bildiğimiz göbektir. ez-Zend, kol ile elin buluştuğu kısım (bilek) demektir. eş-Şesen, ayakların ve ellerin iri olması anlamına gelir. Sebît'ül-kasab, kemiklerin düzgün olması, çarpık olmaması demektir. Ahmas'ul-kadam, ayağın altında yere değmeyen çukur anlamındadır.
El-Hum-san, karnı çekik olan demektir. Humsan'ulahmaseyn, ayakların altının yere değmeyecek şekilde iyice çukur olması demektir. el-Fusha, genişlik demektir. el-Kal', güçlü yürüme anlamına gelir.
Et-Tekeffu, meyilli yürümek demektir. Zerî'ul-meşye, hızlı yürüme anlamındadır. es-Sabab, yolun veya yerin baş aşağı olması demektir. Hâfız'ut-tarf ifadesi, sonrasındaki cümlede "yere bakardı" şeklinde açıklanmıştır.
el-Eşdâk, şıdk'ın çoğuludur. Yanakların iç kısmı (avurt) demektir. Sözün avurtlarla açılıp onlarla son bulması, düzgün ve açık konuşmadan kinayedir. Araplar, "teşeddeka=tüzgün ve fasih konuşmak için avurtlarını eğdi." derler. ed-Demes, ed-dimâse kökünden gelir. Bir sonraki cümle (Kaba ve aşağılayıcı değildi) bunun açıklaması konumundadır. ez-Zevak, yiyecekten tadılan şey demektir. İnşahe, en-nuşuh kökünden gelir ve "yüz çevirdi" demektir.
Yefterru misle habb'il-ğe-mam, güzel ve tatlı gülmek anlamını ifade eder. Habb'ul-ğemam, dolu anlamına gelir. Bu ifade, Peygamberimizin (s.a.a) güzel ve tatlı güldüğünden ve gülerken dişlerinin göründüğünden kinayedir.
"Sonra kendisi için ayırdığı kısmı kendisi ile insanlar arasında pay ederdi..." Yani kendine ayırdığı vaktinde yalnız kalırdı, ama bu, insanlarla bütün irtibatını kestiği anlamına gelmezdi. Bilakis çok yakınında olanlar aracılığıyla insanlarla ilişkisini sürdürürdü, onların sorularına cevap verir, ihtiyaçlarını giderirdi. Kendine ayırdığı vaktinden, insanlardan esirgeyip kendisine sakladığı bir bölüm olmazdı. er-Ruvvad, er-râid'in çoğuludur. Halka önderlik eden veya kafilenin önünde gidip onlar için mera veya konaklayacak menzil arayan kimse demektir.
İmam Hüseyin (a.s)’ın Dilinden Hz. Muhammed (s.a.a)
Hz. Muhammed (s.a.a)’ın Ahlâkından Örenekler
