(شَهْرُ رَمَضَانَ اَلَّذِي اُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ) بنابر تفسير معتمد و مأخوذ از روايات و احاديث از آيه شريفه: (شَهرُ رَمَضان...) نزول قرآن كريم در اين ماه مبارك، مستفاد است. و احتمال اين كه مراد از جمله: (اُنزِلَ فِيه...) ، «اُنزِلَ فِي صَوْمِه، اَو فِي فَرضِ صَومِهِ) باشد، يعنى قرآن در روزه ماه رمضان يا در فرض آن نازل شده، خلاف ظاهر و مرجوح است و تفسير اوّل موافق با ظاهر است. از اين رو، احتمال خلاف ظاهر، محتاج به حذف و تقدير است. علاوه بر آن كه بر حسب اين احتمال، نزول قرآن در فرض روزه ماه رمضان، امتياز خاصّ روزه نمى شود; زيرا واجبات ديگر مانند: نماز، حج، زكات، خمس، جهاد، امر به معروف و نهى از منكر و... نيز اين امتياز و شرافت را دارند كه قرآن، در فرض آن ها نازل شده; مضافاً اين كه بنا بر اين احتمال، امتياز نزول قرآن در فرض روزه، مربوط به روزه يا فرض آن مى شود و مستقيماً و بالذّات به روزه يا فرض روزه ارتباط دارد و ثانياً و بالعَرَض و بالواسطه، به ماه رمضان مربوط مى شود و اين نيز، خلاف ظاهر است. بنابر اين آيه شريفه، بيان كرامت و شرافت ماه رمضان، به واسطه نزول قرآن مجيد است و بلكه از اين آيه، اختيار اين ماه از ميان ماه هاى ديگر براى همين شرافت و فضيلت كه قرآن در آن نازل شده است ـ استفاده مى شود و شايد يكى از حكمت هاى روزه در اين ماه، قيام به وظيفه شكر نعمت و به پاكردن سال گرد نزول قرآن و تجديد ارتباط با كتاب خدا و تعاليم و برنامه هاى قرآنى است تا مسلمانان همه ساله به مدّت يك ماه، سال گرد نزول كتاب مقدّس الهى را در ضمن انجام يك عبادت بزرگ، به نام «روزه» گرامى بدارند، و شكر خدا را به جاى آورده و به قرائت و تأمّل در معانى آيات الهى و استفاده از علوم و دانش هاى قرآن كه متضمّن سعادت دنيا و آخرت است ـ مشغول باشند. حكمت اين كه تلاوت قرآن در اين ماه فضيلت و ثواب بيشترى دارد نيز محتمل بر اين است كه چون اين ماه، ماه نزول قرآن است، هيچ زمانى براى قرائت قرآن و الهام گرفتن از علوم و معارف آن، از اين ماه مناسب تر نيست. همان گونه كه نبوّت محمّديه، نبوّت جاودان و پيامبرى به سوى همگان است، قرآن مجيد نيز كتاب جاودان و پاينده اين نبوّت مى باشد كه براى جهانيان نور و دعوت پايدار به توحيد، حق و عدالت، صلح و صفا، آزادى و مساوات، رحمت و هدايت، شفاى بيمارى هاى اجتماعى، اخلاقى و فكرى، در مرور تمام ازمنه و اعصار است. پس، برترين شرافت هاى اين ماه، نزول قرآن و از برترين عبادات در آن، تلاوت و تفكّر و تأمّل در معانى و حقايق قرآن است. اين مسأله را كه: «مراد از نزول قرآن چيست؟ و آيا مراد، نزول تمام قرآن يا مراد، آغاز نزول قرآن است؟» را، به دليل آن كه سخن به درازا مى كشد فعلاً مطرح نمى كنيم و انشاءالله تعالى در مجالى ديگر، از آن بحث مى نماييم. پس از اين كه دانسته شد نزول قرآن در ماه مبارك رمضان بوده، براى تعيين آن كه بدانيم اين واقعه بى نظير و عظيم در شب اتّفاق افتاده و يا در روز به وقوع پيوسته است، به خود قرآن مراجعه مى كنيم. برحسب اوّلين آيه سوره «قدر» و آيه سوّم سوره «دخان» نزول قرآن در «ليلة القدر» يا «ليلة المباركه» واقع شده است. و امّا اين كه اين شب، كدام يك از شب هاى ماه رمضان بوده است، بر حسب اخبار و روايات از يكى از شب هاى «نوزدهم» و «بيست و يكم» و «بيست و سوّم» ـ كه همان «شب قدر» است ـ بيرون نيست. كه در ضمن فصل ديگر، مختصرى از فضايل آن شب را تذكّر مى دهيم. (انشاء الله تعالى). نكاتى كه در اين جا به طور اشاره يادآور مى شويم، فضيلت قرآن و ديگر، معجزه بودن آن است:
لطفا منتظر باشید ...
