يكى از برنامه ها، همين برنامه «روزه ماه رمضان» است. آيا مى دانيد و هيچ فكر كرده ايد كه اجراى اين برنامه در هر سال تا چه حد انسان را به خود باز مى گرداند و ضمير فرد را آگاه و شعورش را بيدار مى سازد؟! آيا انديشيده ايد كه اجراى برنامه ماه رمضان توسّط انسان هايى كه در عصر ما گرفتار مسايل مادّى و حيوانى، مسابقات بيهوده، شهوت رانى هاى بى نهايت كثيف و شرم آور، شركت در مجالس لهو و لعب و رقص و قمار، مى گسارى و صدها آفت ديگر شده اند، چه آثار نيك و سودمندى دارد و چگونه آنان را از منجلاب اين پليدى ها نجات مى دهد؟ كسانى كه در طول سال به واسطه اشتغالات مادّى حتّى براى لحظه اى فرصت توجّه به امور روحانى را نداشته اند و از وجدان انسانى خود جدا شده و موج اجتماع، آنان را از اين سو به آن سو پرتاب كرده و پناهگاه و آسايشگاهى نيافته اند، اكنون در پناه ماه رمضان مى آرمند و در لذايذ روحانى و معنوى غرق مى شوند; با خدا مناجات كرده و دعا مى خوانند: «اَللُهَّم اِنّىَ اَسئَلُكَ اِيماناً تُباشِرُ بِه قَلبِى ...» گريه كرده و اشك مى ريزند; و با روحى سرشار از اميدوارى عرض اميد نموده و «اِلهِى لَوقَرَنتَنِى فِى الاَصفاد، وَمَنعَتَنِى سَيبَكَ بَينَ الاَشهاد، وَدَلَلتَ عَلى فَضائِحِى عُيونَ العِباد ما قطعت رجائى منك، وما صرفت تأميلى للعفو عنك انا لاانسى اياديك عندى »1 را زمزمه مى كنند كه دين، منبع اميد و خدا مصدر تمام خيرات است و غير از اين مادّيّات، غير از جنگ ها و مسابقه ها، خيانت ها و جنايت ها، استثمارها، پرده درى ها و بى غيرتى ها، غير از اين مجالس هرزهگى و دانس ها و رقص ها، سينماها و كاباره ها ـكه خسته كننده روح و تاريك كننده باطن و باعث تضعيف اعصاب و پرده خرد و بينش و كشنده غيرت و مردانگى و شخصيّت استـ عالم ديگر و لذّت هاى بهترى وجود دارد. مى فهمند كه آدمى زاد مى تواند به مادّيّات بى اعتنا باشد. و در مقابل شهوات، اميال تشنگى و گرسنگى، زبان، چشم چرانى و... سر خم نكند. مى فهمند كه آرامش واقعى روح، در ياد خداست و در عالم فضايل انسانى صفاتى مانند: راستى و درستى، شكيبايى، بشر دوستى، خدمت به هم نوع، دانش پژوهى، نيكوكارى، فروتنى و دادگرى وجود دارد; و مزاحمت، دشمنى و كينه، جنگ، بى خانمان كردن و صفاتى از اين قبيل در آن راه ندارد. عالم فضايل عالمى است كه هر چه بشر، عالى همّت و بلندنظر باشد، زودتر در آن به مقصد مى رسد. راستى، كدام مدرسه و چه مكتبى براى تربيّت اين بشر، بهتر از ماه رمضان است؟ در ماه رمضان شعائر اسلام كه شعائر انسانيّت و فضيلت است ـ زنده مى شود. نماز جماعت ها رونق يافته و در آن مساوات اسلامى و حسّ هم رديفى و هم قدمى آشكار مى شود. همه مى فهمند كه بنده يك خدا هستند و اين امتيازات مادّى بى ارزش است. و كسى كه به خدا نزديك تر و خلوصش بيشتر باشد سلطان يا رعيت، كارفرما يا كارگر، فرمانده يا سرباز ساده ـ محترم تر است. غرورها، خودخواهى ها، كبرها و طمع ها و حسدها همه در ماه رمضان ضمن اجراى برنامه هايى از قبيل: ادعيّه، مجالس وعظ و خطابه و... به اندازه قابل توجّه ضعيف يا نابود مى شود. اگر كسانى كه مادّيّات، چشم بصيرت آنان را كور كرده، اين برنامه هاى اسلامى را انجام دهند و از لذايذ مادّى كناره گيرى نموده و به حال معنوى خود برسند، در يازده ماه ديگر سال نيز از حدود اعتدال، چندان تجاوز نمى كنند. ادعيّه اى كه در ماه رمضان مى خوانيم، هر يك درسى آموزنده و راهنمايى براى توجّه به مصالح عموم و آسايش همگان است. اين جمله ها، گوياى احساسات و خواسته هاى روزه دار است: اَلّلهُمَّ اَشْبِعْ كُلَّ جائِع ...» هر يك از دعاهايى كه خوانده مى شوند، نردبان ترقّى و تكميل خداشناسى و خداپرستى و آموزنده معارف اسلام و مبيّن ارتباط بنده با خداى جهان و محكم كننده اركان ايمان است. ما بايد از ماه رمضان حداكثر استفاده را برده و شكر اين خوان گسترده و نعمت بى دريغ را به جاى آوريم و از موائد و غذاهاى روحى آن بهره مند گرديم. 1 ـ از دعاى ابى حمزه : معبود من! اگر مرا در قيود در بند كنى، و در بين گواهان عطايت را از من بازگيرى; و چشم هاى بندگان را بر رسوايى هاى من دلالت دهى; و فرمان دهى مرا به سوى آتش برند، و ميان من و نيكان حايل شوى، اميدم را از تو نمى گيرم و آرزويم را از عفو تو برنمى گردانم. و دوستى تو از دلم بيرون نمى رود. من نعمتهاى تو را ـ كه در نزد خود دارم ـ فراموش نمى كنم.
لطفا منتظر باشید ...
