پدرمرده را سايه بر سر فكن ندانى چه بودش فرو مانده سخت؟ چو بينى يتيمى سر افگنده پيش يتيم ار بگريد كه نازش خرد؟ الا تا نگريد كه عرش عظيم به رحمت بكن آبش از ديده پاك اگر سايه خود برفت از سرش من آنگه سر تاجور داشتم اگر بر وجودم نشستى مگس كنون دشمنان گر برندم اسير مرا باشد از درد طفلان خبر يكى خار پاى يتيمى بكند همى گفت و در روضه ها مي چميد مشو تا توانى ز رحمت برى چو انعام كردى مشو خود پرست اگر تيغ دورانش انداخته ست چو بينى دعا گوى دولت هزار كه چشم از تو دارند مردم بسىكرم خوانده ام سيرت سروران كرم خوانده ام سيرت سروران
غبارش بيفشان و خارش بكن بود تازه بى بيخ هرگز درخت؟ مده بوسه بر روى فرزند خويش وگر خشم گيرد كه بارش برد؟ بلرزد همى چون بگريد يتيم به شفقت بيفشانش از چهره خاك تو در سايه خويشتن پرورش كه سر بر كنار پدر داشتم پريشان شدى خاطر چند كس نباشد كس از دوستانم نصير كه در طفلى از سر برفتم پدر به خواب اندرش ديد صدر خجند كزان خار بر من چه گلها دميد كه رحمت برندت چو رحمت برى كه من سرورم ديگران زير دست نه شمشير دوران هنوز آخته ست؟ خداوند را شكر نعمت گزار نه تو چشم دارى به دست كسىغلط گفتم، اخلاق پيغمبران غلط گفتم، اخلاق پيغمبران
لطفا منتظر باشید ...
