لطفا منتظر باشید ...
آيا افرادى، از فرقهها و اديان مختلف از قبيل شيعه، سنى، مسيحى، زرتشتى و غيره مىتوانند خدمت آقا برسند؟
آن حضرت، حجّت خدا بر تمامى اهل عالم است، ايشان امام همه انسانهاست.انسانها در هر جاى دنيا و با هر رنگ و نژاد و اعتقاد و مليّتى كه باشند و حتّى اگر
به آن حضرت اعتقاد نداشته باشند؛ باز هم در سايه امامت و ولايت ايشان قرار دارند؛
لذا هيچ بعيد نيست كه بنا بر مصلحت، آن حضرت، عنايت خاصى به اين افراد داشته باشند.
در اين رابطه حكايات و جريانات جالبى نقل شده كه عمدتا باعث هدايت و بيدارى افراد
گرديده است. مثل حكايت «يولى» دخترى از چين كه اين توفيق نصيب او شد يا «شفاى جوان
مسيحى آلمانى با توسل به آن حضرت» و چندين حكايت كه در كتابهاى معتبر مىتوان ديد.
براى مطالعه بيشتر به كتاب «مير مهر»؛ اثر استاد مسعود پورسيد آقايى مراجعه
فرماييد، موفّق باشيد!
اينجانب دعاها و ذكرهاى مختلف را براى مشاهده امام زمان(عج) خواندهام و سعى دارم تا همواره به ياد حضرت باشم، اما حتى در خواب هم موفق به اين كار نشدهام، لطفا راهنمايى كنيد؟
دوست من! تلاش و جدّيت شما در راه رسيدن به اين مقصد شيرين و شورانگيز، ستودنىاست. به ويژه اينكه مىگوييد سعى داريد به ياد آن حضرت باشيد. از شما سؤال مىكنم
چرا مىخواهيد امام زمان(عج) را زيارت كنيد؟ هدفتان چيست كه حتّى به ديدن آن حضرت
در خواب هم راضى شدهايد؟
دوست عزيز! فطرت پاك شما، ميل به مظهر كمالى و زيبايىهاى ظاهرى و باطنى دارد
كه مصداق حقيقى آن در اين دوران كسى جز وجود نازنين امام زمان عليهالسلام نيست.
اين خواست برخاسته از باطن و طينت پاك شما، ستودنى و... قابل درك است، امّا اين
مطلب را به خاطر داشته باشيد كه ما در درجه اول، موظّف به شناخت و معرفت آن حضرت و
اطاعت راه ايشان هستيم؛ نه رؤيت ايشان. و در شناختن آن حضرت، ديدن آن حضرت شرط
نيست؛ بلكه با تقويت اصول اعتقادى و مطالعه بيشتر درباره جايگاه امامت و وظايف
متقابل امام و امّت، معرفت ما نسبت به آن حضرت افزايش مىيابد و در كنار آن، عمل به
وظايف ـ انجام واجبات و ترك محرمات ـ ما را مورد توجه حضرت قرار مىدهد. سعى كنيم
از دل و جان با آن حضرت مرتبط شويم نه از راه شبكيّه و پنجره كوچك چشمانمان! هر چند
كه ديدن آن حضرت هم، توفيق بزرگى است، امّا معرفت آن حضرت و طبق خواسته او ـ كه
همان اطاعت خدا و دستورات الهى است ـ عمل كردن مهمتر و والاتر است؛ پيامبر
صلىاللهعليهوآله مىفرمايد: هر كس بميرد و امام زمان خود را نشناخته باشد به
مرگ جاهليّت مرده است.
در اين روايت، صحبت از شناخت و عدم شناخت امام است؛ نه ديدن و نديدن آن حضرت؛
لذا نفرمود: هر كس بميرد و امام زمان خود را نديده باشد، به مرگ جاهليّت مرده است.
سخن آخر اينكه: پيش از آن كه و بيش از آنكه فكر و انرژى خود را به ديدن جمال
مبارك آن حضرت مشغول كنيم (كه شايد اصلاً اين توفيق نصيبمان نشود؛ چرا كه دوران،
دوران غيبت است) به اين مطلب مهمّ و نشاط آور توجه كنيم كه چشمان زيباى آن حضرت،
متوجه و مراقب ماست و ما در حضور او هستيم. اگر ما او را نمىبينيم، او ما را
مىبيند و از حال ما بىخبر نيست، او نامه اعمال ما را هر هفته مرور
مىكند.
دوست بزرگوار من! ديدن حضرت در حالى كه ايشان از ما راضى باشد، گرچه بسيار
زيبا و آرزوى همه ماست، اما نديدن ايشان هرگز نشانه بد بودن انسان نيست. اگر قرار
باشد همه، حضرت را در دوران غيبت ببينند كه ديگر غيبت معنايى نداشت. دعا كنيم وقتى
كه چشمان او ما را مىنگرد، قلب آن امام بزرگوار از ما راضى باشد.
