التباس تشبيه بليغ با استعاره
در وصف "قرآن":
جعله الله ريا لعطش العلماء... و مطيه لمن اعمله. [ نهج البلاغه خطبه 189. ]خدايش مايه سيرابى دانشمندان كرده است... و راهبر آنكه، آن را بكار دارد.
اعمال قرآن، به معنى تبعيت از قوانين آن و توقف در حدود آن است و در اين صورت، صاحب خويش را چون حيوانى سوارى بر پشت خويش حمل مى كند و او را از خطرات نجات خواهد داد. "ابن ابى الحديد"، مطيه را استعاره ناميده است كه با توجه به ذكر مشبه و مشبه به از نوع تشبيه بليغ است. [ شرح ابن ابى الحديد ج 10 ص 200. ]
همچنين است موارد ذيل:من احد سنان الغضب لله قوى على قتل اشداء الباطل. [ نهج البلاغه، حكمت 165. ]
هر كه براى خدا خشم كرد، باطل را هر چند سخت بود، از پا درآورد.
اضافه شدن "سنان" به "غضب" از باب اضافه ى مشبه به، به مشبه مى باشد و تشبيه بليغ است نه استعاره. [ شرح ابن ابى الحديد ج 18 ص 400. ]