خاتمه - جلوه های بلاغت در نهج البلاغه نسخه متنی

خاتمه

پس از سپاس آغازين، در انجام كار نيز خداى را سپاس مى گويم كه توفيق اندكى همراهى با روح پاك و مصفا و كلام ناب و محلاى محبوب خويش مولا على "ع" را در خلال اين نوشته ناقابل ارزانيم داشت.

آنچه در اين تاليف آمد به منظور آشنايى بيشتر با گفتار فرمانرواى سپاه سخن بود كه پس از كلام اعجازگر خداى- عزوجل- نمايشگر زيباترين شيوه هاى گفتار و نوشتار و تصويرگر بديع ترين تصويرپردازيها است چه در توصيف آنچه هست و چه در تبيين آنچه بايد.

اين پژوهش ناقابل در حاشيه ى انبوهى از كنكاشها و تتبعها پيرامون 'نهج البلاغه' براستى بيانگر آن است كه على نه تنها خود شخصيتى جامع و چندى بعد است بلكه كلامش نيز جامع و شامل مى باشد.

سخن او در عين سادگى شورانگيز و در عين روانى گاه در امواج تصنعات نغز و بديع قرار مى گيرد. صنايع لفظى و معنوى و كلام مرسل و مسجع را به هم مى آميزد، براى تاثير بر عمق جان آدمى به انواع تاكيد و تشبيه و استعاره و مجاز دست مى زند، تمثيل را از آيات و اشعار و امثال ساير، ماهرانه بكار مى برد و اگر جايى مثال مناسبى نباشد از خود مى سازد تا مقصود را مجسم كند، زينت فواصل و زيبايى تقديم و تاخير را در نظر دارد، كلامش خالى از الفاظ ركيك، تعقيد، اشتقاقات شاذ و نادر يا مخالف قياس است و مجاز و تشبيه مستهجن در آن يافت نمى شود.